سابقه و هدف: در حوزۀ فقهِ پزشکی، مسائل نوپیدایی مطرح میشود که جز با رویکرد معتبر بودنِ استنباطِ عقلی قابل پاسخگویی نیست. ازطرفی این نوع استنباط، با چالشهایی اساسی مواجه است و معتقدانی از مذاهبِ غیرامامیه دارد که بعضاً با فهمِ ناصحیح از حیطۀ حجیّتِ این نوع استنباط درگیر هستند. این پژوهش درصدد است تا برای یافتنِ مفهوم و جایگاه واقعی دلیل عقل در فقهِ پزشکی، موضوع را بررسی، محدودۀ حجیّتِ این نوع از استنباط را تحلیل کند و جلوی استفادة غیرمنضبط از دلیل عقل را بگیرد.
روش کار: پژوهشِ حاضر از نوعِ کتابخانهای و با روش توصیفی-تحلیلی سامان یافته است تا با استفاده از قوانینِ اصولِ فقه و آموزههای قواعدِ فقهی و بیانِ حیطۀ حجیّتِ منبع استنباط عقلی در کنار نظاموار دیدنِ شریعت، دانشِ فقه را پاسخگو به مسائل دنیای معاصرِ علم پزشکی معرفی کند. در این راستا علاوهبر استفاده از روشِ کتابخانهای، از نرمافزارهای نور استفاده شده است.
یافتهها: عقل در اجتهادِ مسائل نوظهورِ حوزۀ سلامت دو نوع کاربرد دارد:
۱- استقلالی: عقل در قالبِ منبع مستقل کارایی دارد. در این کاربرد، عقل در دو میدانِ مستقلّات عقلی و غیرمستقلّات عقلی به کار میآید. در این کاربرد قانونِ «ملازمۀ حکمِ عقل و شرع» از قانونهای ثابت و مقبولِ فقه است و عقل و نقل بر صحت آن گواهی میدهند.
۲- غیراستقلالی: محدودۀ کارکردِ عقل در سه حوزۀ کاربردِ ابزاری و کاربردِ اثباتی در قواعدِ فقهی و ادلۀ فقاهتي یا اصلِ عَمَلي تعریف میشود.
نتیجهگیری: حکمِ عقل در مستقلّات عقلی قطعی و یقینی است. ولی در غیرمستقلّات عقلی در هر مورد باید بررسی شود که آیا حکمِ عقل وجود دارد یا نه. کاربردِ ابزاری، اثباتِ حکمِ ظاهری، اثباتِ حکمِ شرعی کلی و قاعده فقهی، سه کارکردِ فقدانِ استقلال عقل در استنباطِ مسائل فقهِ سلامت است.