واکاوی مفهومی معنویت و مسئله معنا
مجله اخلاق پزشکی - علمی پژوهشی,
دوره 4 شماره 14 (1389),
27 November 2012
https://doi.org/10.22037/mej.v4i14.3791
چکیده
معنويت يك گمشده انساني در پهنه گيتي است كه زمان و مكان نمي‌شناسد. واژه معنویت و مشتقات آن گرچه در منابع اصیل اسلامی به کار نرفته است، ولی در ادبیات مسلمانان، هم در زبان عربی و هم در زبان فارسی، رواج یافته است. آن‌گونه که کاربرد این واژه نشان داده است، این واژه با «معنا» در ارتباط است، کما این که ریشه لغوی معنویت همین امر را تأیید می‌کند. معنا به موقعیتی اشاره دارد که دست کم شامل دو لایه باشد: یکی ظاهر که حکایت‌گر است و دیگری باطن که محکیّ است. همه نظریات دانشمندان با وجود تفاوت‌ها در دو نکته با یکدیگر اشتراک دارند: معنا چیزی است که در باطن یک بیان یا عمل نهفته است و باید کشف گردد، و دیگر آن که معنا به نوعی با نظام اعتقادی و اهدف یک عمل خاص ارتباط دارد. اسلام چشم‌اندازي جامع از هستي ارائه مي‌کند. رابطة ظاهر جهان با باطن آن، رابطه‌اي معنايي است به‌گونه‌اي که جهان آشکار، جلوه‌اي از باطن جهان و حاکي از معنايي است که در باطن آن مخفي شده است.
- دین، سلامت معنوی، مسئله معنا، معنویت
ارجاع به مقاله
مراجع
Gerth, H. and C.W. Mills (1958). Introduction: The Man and His Work, in From Max Weber: Essays in Sociology, ED. H.H. Gerth and C. Wright Mills, New York, NY: Oxford University Press, p. 58.
Nandy, Ashis (1998). The Politics of Secularism and the Recovery of Religious Tolerance,” in Rajeev Bhargava (ed.), Secularism and Its Critics. Delhi, Oxford University Press, pp. 326-27.
Pratt C.F.V. (1989). The Philosophy of the Social Sciences, London & New York: Routledge.
Weber, Max (1978). Economy and Society: an Outline of Interpretive Sociology. Translated by Ephraim Fischoff et al. Berkeley, Los Angeles, & London: University of California Press, vol. 1.
طباطبايي، محمدحسين. (1354). «معنويت تشيع»، در معنويت تشيع و 22 مقاله ديگر، قم: انتشارات تشيع.
مصباح يزدي، محمدتقي. (1387). در جستجوي عرفان اسلامي، قم: انتشارات مؤسسه آموزشي و پژوهشي امام خميني (ره).
مطهري، مرتضي. (1374). امامت و رهبري، تهران، انتشارات صدرا، چاپ شانزدهم.
- چکیده مشاهده شده: 1017 بار