بررسی شبیهسازی انسان از بعد اخلاقی
مجله اخلاق پزشکی - علمی پژوهشی,
دوره 5 شماره 18 (1390),
14 اردیبهشت 2014
,
صفحه 117-141
https://doi.org/10.22037/mej.v5i18.3395
چکیده
شبیهسازی انسان، پدیدهای است نوظهور، که هنوز در آغاز راه شگرف و بیمانند خود است و از همین روست که دغدغههای متفکرین عالم، به ویژه عالمان دین و اخلاق رابه خود مشغول کرده است. هرچند عدهای به دلیلِ هزینه بالای تکنولوژی شبیهسازی، شیوع آن و در نتیجه پرسشهای اخلاقیِ پیرامون آن را اغراقآمیز میدانند؛ ولی پاسخ به این پرسش اساسی ضرورتی گریزناپذیر است: آیا شبیهسازی انسان از نظر اخلاقی مجاز است یا خیر؟
پس از بررسی و آزمون فرضیات در این تحقیق، به عنوان نتیجه میتوان گفت که، به نظر میرسد مفسدهی واقعی برای پدیدهی شبیهسازی متصور نباشد؛ به همین جهت شاید بتوان گفت اکنـون که تحقيقات در زمينـهی شبیهسـازی انسان آغاز شده، امکـان به عقب برگرداندن، ممنـوعکردن و يا ناديـدهگرفتن آن وجود ندارد و در عوض، بایـد تحقيقـات در زمينـهی شبيـهسـازي را جهتدار نمود و قوانين حقوقي را در اين ارتباط وضع کرد؛ همچنین ضروری است تا بایدها و نبایدهای اخلاقی در این ارتباط، بر مبنای موازین عُرف و شرع، به دقت تبیین گردد.
- شبیهسازی؛ اخلاق پزشکی؛ کرامت انسانی؛ شرع مقدس
ارجاع به مقاله
مراجع
جرمي ريفيكن، خط توليد بشر، ماه نامۀ سياحت غرب، 1383، سال دوم، شماره 16، آبان (برداشت)
غلامرضا نور محمدی، شبیه سازی انسان-بیم ها و امید ها، 1384.
محمد تیموری، «بررسی منابع حقوق بشر بین الملل در مورد شبیه سازی درمانی انسان»، 1383. (نقل به معنا)
مرتضی مردیها، اخلاق زیستی بیو اتیک، تهران: سمت، دانشگاه علامه طباطبایی، چاپ اول، 1383.
نهاد نمایندگی مقام رهبری، دانشگاه علوم پزشکی اهواز، مجموعۀ مقالات همایش پزشکی و موازین شرعی، 1381.
- چکیده مشاهده شده: 482 بار