ارتقای ایمنی و پیشگیری از مصدومیت ها

سابقه و هدف: یافتن بهترین راهکار بهبود عملکرد ورزشکاران همواره از مهم ترین مسائل در تمامی رشته های ورزشی بوده است. بنابراین هدف از تحقیق حاضر مقایسه تأثیر آنی ماساژ ورزشی پیش از مسابقه و تمرینات ثبات مرکزی و ترکیب آنها بر عملکرد کاراته‌کاران زن نخبه یود.

روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش و پس آزمون روي 60 کاراته کار زن نخبه که به طور تصادفی به یکی از چهارگروه (15 نفری) مورد مطالعه شامل گروه ماساژ ورزشی، گروه تمرینات ثبات مرکزی، گروه ترکیبی و گروه کنترل تخصیص یافتند، انجام گرفت. گروه ماساژ ورزشی یک جلسه ماساژ پیش از مسابقه را دریافت نمودند، گروه تمرینات ثبات مرکزی یک جلسه تمرین ثباتی را انجام داده و گروه ترکیبی نیز هردوی این مداخلات را اجرا نمودند. قبل و بعد از دریافت مداخله های مد نظر، عملکرد آزمودنی ها در قالب آزمون تعادلی ^Y، آزمون سه پرش تک پا و آزمون پرش هشت لاتین ارزیابی شد. از آزمون آماری تحلیل کووریانس و تی زوجی برای بررسی تفاوت های  بین گروهی استفاده شد و سطح معناداری آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شد.

یافته ها: بر اساس نتایج تمامی گروه های تجربی بهبود معناداری در آزمون های عملکردی بعد از دریافت مداخله را نشان دادند(05/0>P). بیشترین میزان بهبود عملکرد به ترتیب در گروه ترکیبی سپس گروه ماساژ ورزشی و گروه تمرینات ثبات مرکزی بود.

نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان دهنده اثر بخشی اعمال مداخله های ماساژ ورزشی و تمرینات ثبات مرکزی بر عملکرد کاراته کاران بود، به نظر می رسد اعمال همزمان دو پروتکل بیشترین اثر بخشی را در بهبود عملکرد داشته باشد و این نتیجه می تواند در طراحی و برنامه ریزی مربیان و دست اندرکاران ورزش مورد توجه واقع شود.

How to cite this article: Razavee Anari A, Nazarian AB, Aghayari A, Mozafaripour E. Comparison of the Immediate Effect of the Pre-Competition Massage, Core Stability Exercises and Combination of them on Functional Performance in Elite Women Karate Player. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(3):165-76.

سابقه و هدف: پرسنل بهداشت و درمان در خط اول تماس با بیماران کووید-19 می‌باشند. لذا حمایت های مناسب و پیشگیرانه از پرسنل درمانی در حفظ سلامت عمومی از اهمیت بالایی برخورداراست. از آنجایی‌که پوشیدن صحیح ماسک حفاظتی و نشت از حاشیه‌های ماسک به داخل نقش مهمی در کارآیی ماسک دارد، به همین دلیل در این مطالعه میزان آلودگی سطح داخلی ماسک N 95  استفاده شده توسط پرسنل درمانی به سارس-کووید 2 ارزیابی شد.

روش بررسی: سطح داخلی ماسک N 95 (شرکت JSP و مدل 882 ML) استفاده شده در پرسنل درمانی و مراقبتی یک بخش مراقبت‌های ویژه از بیماران بستری کووید 19 در یکی از بیمارستان‌های تهران برای تعیین سارس-کووید 2 ارزیابی شد. در این مطالعه ملاحظات اخلاقی همچون کسب مجوز انجام تحقیق، رعایت اصول بهداشتی و ایمنی رعایت گردید. بررسی پرونده بهداشتی پرسنل نشان داد، تست ابتلا به سارس-کووید-2 در پرسنل مطالعه شده منفی گزارش شده است. همه‌ی نمونه‌ها بعد از استفاده‌ی ماسک در انتهای یک شیفت کاری با کمک سوآپ استریل تهیه گردید. شناسایی ویروس سارس-کووید-2 با استفاده از روش RT-PCR برای شناسایی RNA ویروس در نمونه‌ها انجام شد.

یافته‌ها: در زمان نمونه برداری 11 بیمار قطعی مبتلا به کووید 19 در بخش مراقبت‌های ویژه بستری بودند. تمامی پرسنل مراقبتی و درمانی پروتکل‌های بهداشتی را به دقت رعایت نموده و ماسک‌ها را در یک شیفت کاری 12 ساعته به طور مداوم استفاده کردند. کارکنان مراقبتی و درمانی در فواصل کمتر از 0/5 متر رسیدگی‌های معمول در خصوص بیماران را انجام می‌دادند. بررسی‌های انجام یافته نشان داد سطح داخلی هیچ‌کدام از نمونه‌های تهیه شده آلوده نبود و نتایج شناسایی ویروس منفی گزارش شد.

نتیجه‌گیری: با توجه به منفی بودن تست ابتلا به سارس-کووید-2 در پرسنل مطالعه شده و عدم شناسایی ویروس در سطح داخلی ماسک‌ها می توان گفت در این مطالعه احتمال نشت از حاشیه‌ی ماسک به سطح داخلی آن قابل‌توجه نمی‌باشد. وسایل حفاظت فردی به عنوان آخرین اقدام حفاظتی در مشاغل مطرح است ولی استفاده مداوم و صحیح از ماسک N 95  به عنوان مهمترین راهکار در پروتکل‌های بهداشتی برای حفاظت از مسیر تنفسی در برابر سارس–کووید-2 پیشنهاد می‌گردد. همچنین توصیه می‌شود استفاده‌ی صحیح از ماسک‌های حفاظتی به کارکنان مراقبت‌های بهداشتی آموزش داده شود.

How to cite this article: Pouyakian M, Zendehdel R, Moradpour Z, Bokharaei-Salim F, Helmi-kohnehshahri M, Taherianfar Z. Inter-Surface Contamination of Utilized N95 Masks in Healthcare Workers of an Intensive Care Unit of in Iran during Covid-19 Outbreak. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(3):177-82.

سابقه و هدف: آلودگي صوتي و کمبود روشنایی، بر میزان بهبود فعالیت‌های کارکنان تاثیر مستقیم دارند و باعث ایجاد فرسودگی شغلی و ایجاد رفتار‌های منفی در فرد می‌شوند. پژوهش حاضر با هدف بررسی عوامل میزان صدا، روشنایی موضعی محیط کار و میزان فرسودگی شغلی در بخش مراقبت‌ ویژه مغزی در بیمارستان لقمان حکیم انجام شد.

روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع مقطعـی و مـشاهده‌ای – توصـیفی بوده و جامعه آماري، کارکنان بخش مراقبت‌ ویژه مغزی بيمارستان لقمان حکيم بوده‌اند. ابزار مطالعه شامل پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش (25)، دستگاه صداسنج و لوکس‌متر بوده است.

نتایج: میانگین صدا در محیط کار 44/3 دسی‌بل و بیش از حد استاندارد بود. وضعیت روشنایی موضعی 38 ایستگاه اندازه‌گیری شده در 20 ایستگاه (معادل 78/95 درصد) نامطلوب بود. پرسشنامه فرسودگی شغلی نشان داد تمام کارکنان داری افسردگی بوده و بیش‌ترین میزان فرسودگی شغلی در بعد خستگی عاطفی و عملکرد شخصی و کم‌ترین میزان در بعد مسخ شخصیت مشاهده ‌شد.

نتیجه گیری: افرادی که در بخش مراقبت‌ ویژه مغزی کار می‌کنند به دلیل ماهیت شغلی در مواجهه استرس بیش‌تری قراردارند و امکان بروز فرسودگی شغلی در سطوح بالا در آنان پیش‌بینی می‌شود که برگزاری دوره‌‌های آموزشی و ارتقای مهارت‌های مدیریت استرس در جهت پیشگیری از فرسودگی برای کارکنان این بخش می‌‌بایست مورد توجه قرارگیرد.

How to cite this article: Bahramzadeh AH, Monazami-Tehrani G, Nateghinia S, Akbari-Dilmaghani N. Evaluation of Noise, Light and Burnout in the Intensive Care unit of Neurosurgery, Loghman Hakim Hospital. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(3):183-9.

سابقه و هدف: تمرینات تعلیقی- مقاومتی با رویکرد پیشگیری از آسیب به عنوان روشی جدید برای جلوگیری از بروز آسیب اندام تحتانی در ورزشکاران معرفی شده است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات پیشگیرانه  تعلیقی- مقاومتی بر برخی آزمون‌های پیشگوی بروز آسیب اندام تحتانی دانشجویان ورزشکار مستعد آسیب بود.

روش بررسی: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بر روی 24 دانشجوی ورزشکار مستعد آسیب که بر اساس معیارهای ورود و خروج و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تمرینی تقسیم‌بندی شدند، اجراشد. در مرحله پیش‌آزمون آزمون‌های جهشی شامل جهش جانبی، جهش 8 لاتین و سه جهش تک‌پا و آزمون عملکرد تعادلی Y و همچنین آزمون خطای فرود به عنوان آزمون‌های پیشگوی بروز آسیب اندام تحتانی اجرا شدند. سپس گروه تمرینی به مدت 6 هفته و 3 جلسه در هفته تمرینات پیشگیرانه تعلیقی- مقاومتی با استفاده از TRX را انجام دادند. از گروه کنترل نیز خواسته شد تا در این مدت فعالیت ورزشی خاصی انجام ندهند. پس از پایان 6 هفته تمرینات، تمامی آزمون‌هایی که در مرحله پیش‌آزمون اجرا شده بودند، در مرحله پس‌آزمون نیز اجرا شدند. از روش‌های آماري تی مستقل و آنالیز کوواریانس در سطح معنی‌داری 05/P≤0 جهت تجزیه و تحلیل یافته‌های تحقیق استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج آزمون آماری آنالیز کوواریانس نشان داد که انجام تمرینات TRX موجب بهبود معنی‌دار نتایج آزمون‌های جهش جانبی، جهش 8 لاتین، سه جهش تک‌پا، آزمون عملکرد تعادلی Y و آزمون خطای فرود در گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل شد (001/P≤0). به طوری که آزمودنی‌های گروه تمرینی در پس‌آزمون عملکرد بهتری را نسبت به پیش‌آزمون داشتند. اما بهبود معنی‌داری در عملکرد آزمودنی‌های گروه کنترل در هیچ‌یک از آزمون‌های مورد بررسی مشاهده نشد(05/P≥0).

نتیجه‌گیری: با توجه به اثرگذاری تمرینات TRX بر آزمون‌های پیشگوی بروز آسیب اندام تحتانی در ورزشکاران مستعد آسیب، پیشنهاد می‌شود از این شیوه تمرینی در قالب پروتکل‌های پیشگیرانه از بروز آسیب، در تیم‌های ورزشی و بخصوص تیم‌های ورزشی دانشگاهی استفاده شود.

How to cite this article: Kalantariyan M, Rajabi R. The effect of TRX Preventive Exercises on some Tests for Predicting Lower Extremity Injury in Athlete’s Students Prone to Injury. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(3):190-200.

سابقه و هدف: بروز حوادث صنعتی و بیماری‌های شغلی در بیشتر موارد به تحمیل زیان‌های قابل‌توجه انسانی، زیست‌محیطی و اقتصادی می‌انجامد؛ بر همین اساس هدف این پژوهش تدوین الگوی عوامل مؤثر بر توسعه ایمنی و بهداشت شغلی بود.

روش بررسی: این پژوهش از منظر هدف کاربردی و بر اساس روش انجام کار توصیفی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه شرکت‌های کوچک و متوسط تولیدی شهر تبریز بود. مقدار تمامی بارهای عاملی  بزرگتر از 5/0 و از نظر آماری معنی‌دار بود که نشان دهنده روایی مناسب پرسشنامه بود.  همچنین مقدار آلفای کرونباخ برای تمامی مولفه‌های اصلی بزرگتر از 7/0 محاسبه شد که نشان دهنده پایایی مناسب پرسشنامه بود. به‌منظور تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها ضمن استفاده از تحلیل عاملی تأییدی، از مدل‌سازی ساختاری- تفسیری در جهت تدوین الگوی عوامل مؤثر بر توسعه ایمنی و بهداشت شغلی استفاده‌شد.

یافته‌ها: یافته‌های پژوهش در بخش تحلیل عاملی تأییدی برای مولفه‌های اصلی نشان می‌دهد که مقدار ریشه میانگین مربعات خطا کوچکتر از 05/0،  خی‌دو نسبی کمتر از 3 و شاخص‌های نیکویی برازش، برازش تطبیقی و برازش هنجارشده بزرگ‌تر از 9/0 محاسبه شد که بر همین اساس هفت مؤلفه اصلی به‌عنوان مؤلفه‌های الگوی توسعه ایمنی و بهداشت شغلی تأیید شد. یافته‌های بخش مدل‌سازی ساختاری- تفسیری نیز نشان می‌دهد که مؤلفه سازمان و مدیریت به‌عنوان تأثیرگذارترین مؤلفه و کیفیت ایمنی کارکنان به‌عنوان تأثیرپذیرترین مؤلفه الگوی توسعه ایمنی و بهداشت شغلی تلقی می‌شود که به شکل مستقیم و غیر‌مستقیم از سایر مؤلفه‌ها تأثیر می‌گیرد.

نتیجه‌گیری: بر اساس الگوی تدوین شده مدیران می‌توانند با تمرکز بر مولفه‌های اصلی تأثیرگذار مانند سازمان و مدیریت و اقدامات مدیریتی باعث بهبود مؤلفه‌های تأثیرپذیر شده و با افزایش کیفیت ایمنی کارکنان، تاب‌آوری سازمان را در مقابل حوادث و بیماری‌های شغلی افزایش دهند.

How to cite this article: Shadi R, Feghi- Farahmand N, Rahmani K. A Causal Model of Factors Affecting the Development of Occupational Safety and Health Using Interpretive-Structural Modeling. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(3):201-11.

سابقه و هدف: تخلّفات و سوانح رانندگی در اکثر جوامع به عنوان یک مشکل جدی مدیریت اجتماعی و عمومی مطرح است. علیرغم انجام پژوهش های زیادی در مورد سبب شناسی و عوامل انسانی مرتبط با تخلّفات و حوادث رانندگی، نقش عوامل روانشناختی به ویژه عوامل شخصیتی و شناختی، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه حساسیت به تنبیه، حساسیت به پاداش و ادراک خطرِ رانندگی در دو گروه رانندگان متخلّف و غیر متخلّف انجام شد.

روش بررسی: در این مطالعه مقطعی نمونه آماری 80 شرکت کننده از رانندگان شهرِ بجنورد (42 نفر در گروه متخلّف و 38 نفر در گروه غیر متخلّف)، به صورت هدفمند و با روش نمونه گیری در دسترس، انتخاب شدند. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه های حساسیت به تنبیه و حساسیت به پاداش- تجدید نظر شده و تصریح شده (SPSRQ-RC) و پرسشنامه ادراک خطرِ رانندگی جمع آوری شد. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها: نتایج نشان داد بین دو گروه رانندگان متخلّف و غیر متخلّف در حساسیت به تنبیه تفاوت آماری معنی داری وجود داشت و گروه متخلّف از حساسیت به تنبیه کمتری نسبت به گروه غیر متخلّف برخوردار بود (0/05>p). در متغیر حساسیت به پاداش تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه وجود نداشت (0/05<p). همچنین، بین دو گروه در ادراک خطر تفاوت آماری معنی داری وجود داشت و میزان ادراک خطرِ رانندگی در رانندگان متخلّف کمتر از رانندگان غیر متخلّف بود (0/05>p).

نتیجه گیری: حسّاسیت به تنبیه پایین و ادراک خطرِ پایین در تخلفات رانندگی نقش دارند. بر این اساس، می توان در برنامه های آموزشی و مداخلات مورد نظر از راهبردهای متمرکز بر تنبیه برای کاهش تخلفات و رفتارهای قانون گریز رانندگی بهره جست. همچنین، میزان خطر ادراک شده می تواند به عنوان یک فاکتور مهم در غربالگری و تایید متقاضیان اخذ گواهی نامه رانندگی در نظر گرفته شود.

How to cite this article: Mohammadzadeh -Ebrahimi A, Alavi KH. Sensitivity to Punishment, Sensitivity to Reward and Driving Risk Perception between Offender and Non- Offender Drivers: A Comparative Study. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(3):212-20.

سابقه و هدف: زمین خوردن یکی از شایع‌ترین و جدی‌ترین مشکلات دوران سالمندی است که بسیار تکرار می‌شود. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر تمرینات پیلاتس بر قدرت عضلات اندام تحتانی، قابلیت حرکتی، عملکرد تنفس و کیفیت زندگی زنان سالمند بود.

روش بررسی: این مطالعه‌ از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. 30 زن سالمند در دامنه سنی 80-60 سال از منطقه 2 شهر مشهد بر اساس معیارهای ورود به مطالعه به عنوان نمونه‌ی آماری انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. برای اندازه‌گیری قدرت عضلات اندام تحتانی، قابلیت حرکتی، عملکرد تنفس و کیفیت زندگی به ترتیب از آزمون‌های30 ثانيه نشست و برخاست از روي صندلي، زمان برخاستن و رفتن، تعداد تنفس در دقیقه و میزان حبس نفس در حالت دم و بازدم و پرسشنامه کیفیت زندگی لیپاد استفاده شد. گروه تجربی، برنامه تمرینات پیلاتس را به مدت 6 هفته، هر هفته 6 جلسه و هر جلسه حدود 45 تا 60 دقیقه انجام دادند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس برای اندازه‌های تکراری در سطح اطمینان 95% انجام شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که میزان قدرت عضلات اندام تحتانی، قابلیت حرکتی، عملکرد تنفس و کیفیت زندگی گروه تجربی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون به طور معناداری بهبود یافت  (P<0/05). همچنین تفاوت معناداری در تمامی متغیرها بین دو گروه تجربی و کنترل در پس آزمون مشاهده شد(P<0/05).

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج بدست آمده، انجام 6 هفته تمرینات روزانه پیلاتس قدرت پاها، قابلیت حرکتی، عملکرد تنفسی و به دنبال آن کیفیت زندگی را در زنان سالمند بهبود می‌دهد. بنابراین، انجام این تمرینات را به عنوان یک مداخله ایمن با هدف پیشگیری از زمین خوردن در دوران سالمندی و بهبود قابلیت حرکتی، عملکرد تنفسی و کیفیت زندگی به افراد سالمند توصیه می‌کنیم.

How to cite this article: Soleimani payam M, Moghadasi M. The Effect of Pilates Exercises on Functional Fitness, Respiratory Function and Quality of Life in Older Women. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(3):221-9.

سابقه و اهداف: امروزه دانستن تغییرات کینماتیک زوایای مفاصل اندام تحتانی در تکالیف پرش ـ فرود، می‌تواند اطلاعات مفیدی برای پیشگیری از بروز آسیب‌های اندام تحتانی در افراد دارای کف‌پای صاف فراهم آورد. لذا هدف تحقیق حاضر، بررسی کینماتیک فرود ورزشکاران دارای کف‌پای صاف و طبیعی با استفاده از سیستم امتیازدهی خطای فرود بود.

روش‌ بررسی: تحقیق حاضر از نوع علمی مقایسه ای بود. در پژوهش حاضر ۲۶ مرد ورزشکار دارای کف پای صاف و ۲۶ مرد ورزشکار دارای قوس طبیعی پا شرکت کردند. میزان قوس کف پا از طریق شاخص استاهلی اندازه‌گیری شد. براساس این شاخص مقادیر 0/89 > SI> 0/53 به عنوان کف پای طبیعی و  SI> 0/89 به عنوان کف پای صاف بررسی و ارزیابی کمی شد. داده‌های کینماتیکی با استفاده از دوربین‌های ثبت حرکتی ثبت شد. آزمون‌ مورد استفاده در تحقیق حاضر سیستم امتیازدهی خطای فرود(LESS) بود. جهت بررسی تفاوت میانگین در متغیرهای وابسته بین دو گروه سالم و مبتلا به ناهنجاری کف‌پای صاف از آزمون t تست مستقل و برای بررسی نرمال بودن توزیع متغیرها با آزمون شاپیرو ویلک استفاده شد. تمامی بررسی‌های آماری به وسیله نرم افزار SPSS نسخه ۲۰ در فاصله اطمینان ۹۵ درصد با آلفای کوچکتر یا مساوی ۰/۰۵ انجام شد.

نتایج: نتایج تحقیق حاضر نشان داد بین گروه‌های پژوهش در آزمون پرش-فرود تفاوت معناداری وجود داشت به این صورت که گروه دارای کف‌پای صاف نمرات بیشتری (عملکرد ضعیف‌تری) را نسبت به گروه کف‌پای طبیعی نشان داد (p<0/05).

نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از آزمون پرش-فرود می‌توان نتیجه گرفت که تغییر در وضعیت قوس پا و در نتیجه در راستای بدن، احتمالا زوایای مفاصل اندام تحتانی را طی فعالیت‌های روزانه و ورزشی تحت تاثیر قرار می‌دهد که می‌تواند الگوی آسیب را تغییر دهد.

How to cite this article: Abolfathi E, minoonejad H, Karimizadeh Ardakani M, mohamadkhani K. Comparison of Landing Kinematics of Athletes male with Flat and Natural Foot by Using Landing Error Scoring System and Tuck Jump. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(3):230-7.