ارتقای ایمنی و پیشگیری از مصدومیت ها

سابقه و هدف: شناسايي ريسك فاكتور ها و تعيين نقش آنها در آسيب هاي ورزشي يكي از مهمترين اقدامات پيشگيرانه مي‌باشد. هدف از تحقيق حاضر مقايسه قابليت پيشبيني تعادل ايستا و پويا  با نمره آزمون غربالگري عملکردي در وقوع صدمات اندام تحتاني درميان هندباليستهاي مرد دانشگاهي بود.

روش بررسي: تحقيق حاضر از نوع مطالعات آينده نگر پيشبينانه بود.  جامعه آماری تحقیق شامل مردان هندبالیست دانشگاهي در دامنه سنی 18 تا 25 سال بود كه تعداد 50 ورزشکار به صورت هدفمند انتخاب شدند. براي ارزيابي تعادل ايستا از تست ايستادن يك پاي لك لك و براي تعادل پويا از تست واي و براي عملكرد حركتي از تست غربالگري حركات عملکردي استفاده شد. همچنين براي ثبت آسيب از فرم گزارش آسيب استفاده شد. نمونه هاي تحقيق در طي يك فصل پيگيري شدند. از نمودار ROC و آزمون رگرسیون برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.

يافته ها: طبق یافته‌های تحقیق، متغیرهای تعادل ایستا، تعادل پویا و آزمون غربالگری عملکردی، تفاوت معناداری بین دو گروه هندبالیست‌های آسیب‌دیده و بدون آسیب داشتند و در کنار هم از لحاظ آماری سهم معناداری در طبقه‌بندی هندبالیست‌های آسیب‌دیده و بدون آسیب داشتند (p <0.001). همچنين بررسی ضرایب متغیرهای پیش‌بین نشان می‌دهد که آزمون والد برای متغیر آزمون غربالگری عملکردی از لحاظ آماری معناداری می‌باشد و به طور معناداری در توانایی پیش‌بینی مدل و وقوع آسیب سهم دارد (p=0/045).

نتيجه گيري: با توجه به نتايج بدست آمده از تحقيق حاضر متخصصين امدادگر ورزشي و همچنين مربيان رشته هندبال از  تعادل ايستا و پويا  با نمره آزمون غربالگري عملکردي جهت پيشگيري از آسيب هاي اين رشته ورزشي استفاده كنند.

How to cite this article: Mohamadi H, Karimi-Zadeh Ardakani M, Hkalagi-Birak Olya K .Comparison of Static and Dynamic Balance with Functional Movement Screening Test in Predicting the Incidence of Lower Limb Injuries among College Male Handball Players. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(4):238-46.

سابقه و هدف: نقش فعالیت بدنی بر سلامت روانی و جسمانی به‌عنوان مهم‌ترین عامل مؤثر در ارتقاء و تکامل انسان‌ها به‌ویژه در بین سالمندان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. یکی از ابزارهای انگیزشی برای فعالیت بدنی، ردیاب‌های فعالیت است که عملکرد مکانیکی - فیزیولوژیکی سالمند را مورد ارزیابی قرار می‌دهد و می‌تواند از طریق بازخوردی که به سالمند می‌دهد باعث انگیزش تمرین شود. هدف از این مطالعه تأثیر ردیاب همراه با فعالیت بدنی بر استقامت قلبی- عروقی و ترکیب بدنی سالمندان کم‌تحرک بود.

روش بررسی: تحقیق به لحاظ هدف از نوع کار آزمایی بالینی و به لحاظ جمع‌آوری اطلاعات، میدانی بود. شرکت‌کنندگان 45 نفرسالمند کم‌تحرکی بودند که بیش از 60 سال سن داشته و در خانه سالمندان شهر تهران به‌طور شبانه‌روزی پذیرایی می‌شدند. از پرسشنامه بین‌المللی فعالیت بدنی، پرسشنامه آمادگی فعالیت بدنی و سیاهه انگیزه تمرین جهت انتخاب آزمودنی‌ها استفاده شد. آزمودنی‌ها به سه گروه 15 نفری (دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل) جایگزین شدند؛ گروه آزمایش یک شامل 15 نفر که از ردیاب فعالیت استفاده کردند و فعالیت بدنی هم انجام دادند؛ و گروه آزمایش دو شامل 15 نفر که فقط فعالیت بدنی انجام دادند و از ردیاب فعالیت استفاده نمی‌کردند؛ و گروه کنترل شامل 15 نفر که نه از ردیاب فعالیت استفاده کردند و نه فعالیت بدنی انجام دادند وزندگی روزمره طبق برنامه‌های عادی خانه سالمندان را دنبال می‌کردند. از تمام شرکت‌کننده‌ها، آزمون راکپورت و آزمون ترکیب بدن (شاخص توده بدنی) در هفته اول، هفته ششم و هفته دوازدهم گرفته شد. کل مدت پروتکل تمرین 12 هفته و هفته‌ای سه جلسه تمرین انجام شد که درمجموع 36 جلسه شرکت‌کنندگان تمرین کردند. برای تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه‌های تکراری و جهت تعیین مکان بین میانگین‌ها از آزمون تعقیبی حداقل تفاوت معنی‌دار فیشر استفاده و سطح معنی‌داری 0.05 در نظر گرفته شد.

یافته‌ها: یافته‌های تحقیق تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های آزمایش و کنترل در استقامت قلبی- عروقی نشان داد و تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های آزمایش و کنترل در ترکیب بدن نشان نداد (P≤ 0.05) .

نتیجه‌گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان می‌دهد که استفاده از ردیاب باعث انگیزش فعالیت بدنی در سالمندان کم‌تحرک شده و استقامت قلبی عروقی آن‌ها را بهبود می‌بخشد، ولی نتایج تحقیق حاضر نشان داد که 12 هفته تمرین برای تفاوت معنی‌دار بین گروهی متغیر ترکیب بدن کافی نیست. نتایج مطالعه حاضر می‌تواند راهنمای کسانی باشند که با سالمندان سروکار دارند تا بتوانند برنامه‌های تمرینی مناسب برای سالمندان طراحی کنند تا در برنامه‌ریزی و درمان ناهنجاری‌های مربوط به دهه‌های آخر عمر بتوان تصمیمات درست و منطقی بگیرند. پژوهشگران می‌توانند با دست‌کاری در متغیرها و همچنین در زمان و نوع تمرین و تغییر ابزار انگیزش نتایج دیگری برای آیندگان به دست آورند.

How to cite this article:

Tavakoli M, Sheibani M, Ebrahim KH. The Effect of Tracer Along with Physical Activity on Cardiovascular Endurance and Body Composition of Sedentary Elderly. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(4):247 -54.

سابقه و هدف: سهم کم حمل‌ونقل ریلی نسبت به کل حمل‌ونقل کشور نشان می‌دهد که اکثر سفرهاي برون‌شهری با استفاده از جاده‌ها صورت می‌گیرد. این موضوع باعث شده که شاهد تبعات منفی زیادی ازجمله افزایش تصادفات، خسارات و تلفات در راه‌ها باشیم. بر این اساس موضوع کاهش تلفات ناشی از حوادث ترافیکی بدون در نظر گرفتن نقش سهم حمل‌ونقل ریلی، منطقی به نظر نمی‌رسد. هدف این مقاله بررسی رابطه بین متغیرهای کلان اقتصادی در کاهش سوانح حمل‌ونقل جاده‌ای کشور  طی سال‌های 98-1380 بود.

روش بررسی: ابتدا روش تحقیق و داده‌های آماری مورداستفاده بررسی شد و سپس اثرات کوتاه‌مدت و بلندمدت نقش حمل‌ونقل ریلی در کاهش سوانح حمل‌ونقل جاده‌ای کشور موردبررسی قرار گرفت. بدین منظور با جمع‌آوری داده‌های سالانه و با بهره‌گیری از الگوی اقتصادسنجی خود رگرسیون با وقفه گسترده و الگوی تصحیح خطا به کمک نرم‌افزار EVIEWS10، به تخمین مدل و تفسیر نتایج پرداخته شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که هم در کوتاه‌مدت و هم در بلندمدت با افزایش ارزش‌افزوده بخش حمل‌ونقل ریلی، تعداد سوانح حمل‌ونقل جاده‌ای کاهش یافت، به‌طوری‌که اگر یک درصد ارزش‌افزوده بخش حمل‌ونقل ریلی افزایش یابد، سوانح حمل‌ونقل جاده‌ای در کوتاه‌مدت و بلندمدت به ترتیب به میزان 0/12 درصد و 0/249 درصد کاهش می‌یابد.  همچنین با افزایش تولید ناخالص داخلی سرانه کشور، تعداد سوانح حمل نقل جاده‌ای کاهش می‌یابد. ضمناً نتایج نشان داد که با افزایش ضریب جینی، جمعیت کل کشور و نیز طول جاده‌های کشور، تعداد سوانح حمل‌ونقل جاده‌ای افزایش یافت. دست‌آخر با توجه به ضريب تصحيح خطا در مدل ECM می‌توان بيان كرد که سرعت تعديل به سمت مقدار تعادلي و بلندمدت مناسب بوده، به‌طوری‌که در هر دوره حدود 0/51 خطاي عدم تعادل تعديل گرديده و مقدار كوتاه‌مدت به سمت مقدار تعادلي و بلندمدت خود به‌صورت نمایی ميل می‌کند.

نتیجه‌گیری: نتايج به‌دست‌آمده از يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه هم در کوتاه‌مدت و هم در بلندمدت با افزایش ارزش‌افزوده بخش حمل‌ونقل ریلی و تولید ناخالص داخلی، تعداد سوانح حمل‌ونقل جاده‌ای کاهش می‌یابد. همچنین با افزایش ضریب جینی، جمعیت کل کشور و نیز طول جاده‌های کشور، تعداد سوانح حمل‌ونقل جاده‌ای افزایش می‌یابد. نتایج این تحقیق می‌تواند برای سیاست‌گذاری در وزارت راه و شهرسازی و راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران و سازمان راهداری و حمل‌ونقل جاده‌ای کشور و وزارت کشور مؤثر باشد.

How to cite this article: Bazdar Ardebili P, Pejmanzad P. Investigating the Relationship between Macroeconomic Variables in Reducing Road Trasport Accidents in Iran. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(4):255-63.

سابقه و هدف: نقص در تعادل و متعاقب آن اختلالات راه رفتن در دوران سالمندی از مشکلات اصلی سالمندان می باشد، لذا طراحی تمرینات ورزشی در جهت بهبود تعادل و راه رفتن بسیار ضروری می باشد. هدف اصلی این تحقیق تأثیر تمرینات تعادلی اختصاصی در خانه بر عملکرد راه رفتن و تعادل مردان سالمند جوان سالم بود.

روش بررسی: در پژوهش نیمه تجربی حاضر تعداد 40 سالمند سالم بین سنین 60 تا 75 سال به طور تصادفی دریکی از گروه های تمرینات تعادلی اختصاصی، جامع و کنترل قرار گرفتند. در گروه اختصاصی، تمرینات بر اساس ارزیابی اختلال مؤلفه های تعادلی و تمرینات گروه جامع بدون توجه به ارزیابی اختلالات مؤلفه های تعادلی در آ نها بود. طول تحقیق ده هفته و هر هفته سه جلسه بود. ارزیابی اختلالات تعادلی به وسیله آزمون بِس انجام شد و آزمون های برپا- رو، سرعت راه رفتن و راه رفتن عملکردی قبل و بعد از تمرین و یک ماه پیگیری اندازه گیری شد. داده ها مورد با استفاده از آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری  P≤0.5 تجزیه وتحلیل قرار گرفتند.

نتایج: اعمال تمرینات تعادلی اختصاصی و جامع تأثیر معنی دار و بهبود معنی دار در آزمون های برپا - رو، سرعت راه رفتن و راه رفتن عملکردی در دو گروه تجربی نسبت به گروه کنترل در دو مرحله پس آزمون و پیگیری یک ماهه داشتند (p <0.05) . همچنین با بررسی نمرات درصد پیشرفت در میان دو گروه تجربی در تمامی متغیرهای تحقیق برتری با گروه تمرینات تعادلی اختصاصی در خانه بود.

نتیجه گیری: به طورکلی برنامه تعادلی اختصاصی و جامع در خانه باعث بهبود در تعادل و راه رفتن مردان سالمند سالم می گردد. بررسی و ارزیابی مؤلفه های تعادلی و اختلالات آن می تواند در انتخاب نوع تمرین کمک کننده باشد و برای دستیابی به نتایج قطعی انجام مطالعات بیشتر ضروری است.

How to cite this article: Mahjur M, Norasteh A. Comparison of Specific Balance Exercises at Home on Balance
and Gait Performance of Healthy Elderly Men. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(4):264-73.

سابقه و هدف: در حیطه شغلی پدیده استرس و فشار روانی بخش اجتناب‌ناپذیر زندگی حرفه‌ای را تشکیل می‌دهد. در واقع شغل پرستاری با توجه به ماهیت خود، مسائل و مشکلات خاصی را برای شاغلان خود به دنبال دارد. هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش مثبت‌نگری بر کاهش فرسودگی شغلی و بهبود کیفیت زندگی پرستاران بود.

روش بررسی: روش این تحقیق نیمه آزمایشی و از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش با استفاده از جدول و مورگان شامل 30 پرستار بیمارستان‌های شهرستان بابلسر بودند که به صورت در دسترس از بین کلیه پرستاران شهرستان بابلسر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) جایگزین شدند و برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه کیفیت زندگی و پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش (1981) استفاده شد.

نتایج: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که تفاوت بین میانگین نمرات فرسودگی شغلی و کیفیت زندگی پس از کنترل متغیر پیش‌آزمون در دو گروه آزمایش و کنترل در پس‌آزمون معنی دار است (p<0.05). این بدان معناست که اثربخشی آموزش مثبت نگری سبب بهبود کیفیت زندگی و کاهش فرسودگی شغلی پرستاران مورد مطالعه شده است.

نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های این پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که در جریان آموزش مثبت‌نگری پرستاران می‌آموزند که با ایجاد حس مثبت به سختی‌های کاری و پرهیز از افکار منفی سطح تاب‌آوری خود را بالا برده و با بکارگیری آن به عنوان محافظی در برابر خستگی روانی و جسمانی عمل ‌کنند. بنابراین مادامی که افراد نگرش خود را نسبت به کار و محیط شغلی عوض کنند، این عوامل باعث بهبود سلامت جسمانی- روانی و کیفیت زندگی آنان خواهد ‌شد.

How to cite this article: Dehroyeh SH, Naderi H. The Effectiveness of Positivity Training on Reducing Burnout and Improving the Quality of Life of Nurses. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(4):274-84.

سابقه و هدف: در رشته محبوب والیبال، با وجود پایین بودن برخورد بدنی بین ورزشکارارن، وقوع آسیب دیدگی بسیار رایج است.  هدف مطالعه بررسی نرخ شیوع و نواحی آناتومیکی آسیب های ورزشی در مردان والیبالیست حرفه ای شاغل در لیگ برتر ایران بود.

روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی- میدانی بود که 120 والیبالیست حرفه ای شاغل در 12تیم لیگ برتری حاضر در فصل 99-98، به عنوان آزمودنی های آن شرکت نمودند؛ و اطلاعات مربوط به آسیب ها در سه سطح نرخ شیوع، شدت و نواحی آناتومیکی آسیب دیدگی با استفاده از نسخه بومی شده پرسشنامه آسیب شناسی طب ورزشی استرالیا جمع آوری شد.

یافته ها: بیشترین نرخ شیوع آسیب بر اساس نواحی آناتومیکی درگیر، مربوط به ناحیه مچ پا (26/5 درصد) و شانه (25/7 درصد) بودند. همچنین بیشترین مقدار شیوع نوع آسیب های وارده نیز مربوط به عارضه التهاب و ورم (43/4درصد)، اسپاسم و گرفتگی عضله (9/6درصد) و آسیب مزمن تاندون (1/8 درصد) بودند. سطح آسیب دیدگی نیز در نوع شدید (49/3 درصد) و متوسط (42/6درصد) بسیار بالا بود؛ در حالی که این فاکتور در نوع خفیف (8/1 درصد) دارای درصد بسیار پایین تری بود.  

نتیجه گیری: براساس نتایج این پژوهش می توان عنوان کرد که نرخ شیوع آسیب، بسیار بالا بود و ناحیه مچ پا بیشترین نرخ شیوع را به خود اختصاص داد. اين نتایج می تواند براي مربیان و کادر پزشكي تيم هاي حرفه ای واليبال، جهت درک درست از روند آسیب و طراحي راه بردهاي پيشگيري از آن مفيد باشد.

How to cite this article: Imeri B, Gheitasi M, Sabeti-Mogadam A. The Incidence Rate and Anatomical Areas of Sports Injuries in men’s Premier Volleyball League of Iran. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(4):285-94.

سابقه و هدف: تنیس یکی از محبوب‌ترین ورزش‌ها در جهان است که به دلیل نامحدود بودن زمان مسابقات و ماهیت این رشته ورزشی دارای انواع آسیب‌های منحصر به خود است. هدف پژوهش حاضر بررسی همه‌گير‌شناسي آسيب‌های ورزشی بازیکنان تنیس مرد نخبه کشور به‌صورت گذشته نگر بود.

روش بررسی: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع مطالعات گذشته نگر بود و مردان نخبه تنیسور رتبه 1 تا 300 کشوری در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند که از بین آن‌ها ورزشکارانی را که در سال 1398 آسیبی را گزارش کرده بودند، به عنوان نمونه‌های پژوهش در نظر گرفته شدند. اطلاعات مربوط به این تحقيق از طریق فرم ثبت آسيب بوسيله ورزشكار و به کمک محقق تكميل شد. برای تجزیه و تحليل داده‌ها از نرم افزار SPSS نسخه 22 و با استفاده از آمار توصیفی، آزمون خيدو (X²) برای بررسی تفاوت در سطوح متغیرها (3 سطحی و بالاتر) و آزمون نسبت برای بررسی تفاوت در متغیر دو سطحی در سطح معني‌داری 0.05 استفاده شد.

نتایج: نرخ بروز آسیب (195 آسیب) در 1000 ساعت تمرین 6.04 بود. نتایج نشان داد ناحیه آناتومیکی آرنج بیشترین آسیب (21%)، پارگی/ التهاب تاندون (34.3%) بیشترین نوع آسیب و از این بین 117 مورد (60.3%) آسیب مربوط به پرکاری بود. شایع‌ترین مکانیسم آسیب حرکت فورهند (20.9%) و بیشتر شدت آسیب‌ها از نوع متوسط (22.3%) بودند. همچنین بیشترین میزان آسیب در ناحیه انتهایی زمین (71%) و در زمان تمرین (63%) به هنگام کار با توپ (78.8%) رخ داد.

نتیجه گیری: با توجه به یافته‌ها که بیان‌کننده شیوع بالای آسیب در تنیس است، به کادر پزشکی تیم‌ها، مربیان، و ورزشکاران توصیه می‌شود تا با در نظر گرفتن عوامل خطرزای بالقوه‌ مرتبط با بروز آسیب‌ اقدامات لازم را جهت پیشگیری از آن‌ها انجام دهند.

How to cite this article: Nafar A, Minoonejad H, Alizadeh MH, Mansori MH, Samadi H. Epidemiology of Sports Injuries of Iran’s Elite Male Tennis Players. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(4):295-303.

سابقه و هدف: تغییر در راستای مطلوب ستون فقرات کمری می‌تواند بر عملکرد سایر نواحی بدن از جمله اندام تحتانی اثرگذار باشد و اصلاح این تغییرات نامطلوب ممکن است بتواند این تغییرات را بهبود ببخشد. هدف تحقیق حاضر، بررسی اثربخشی 8 هفته تمرینات اصلاحی بر میزان زاویه لوردوز کمری و عملکرد اندام تحتانی مردان غیر ورزشکار مبتلا به ناهنجاری لوردوز افزایش یافته کمری بود.

روش بررسی: در پژوهش حاضر 26 مرد 18 الی 25 ساله ساکن شهرستان تهران دارای ناهنجاری لوردوز افزایش‌یافته کمری (بزرگ‌تر و یا مساوی 51 درجه)، با میانگین سنی 2/58±21/69 سال، وزن 8.66±70.56کیلوگرم و قد 8/01±177/35 سانتیمتر به صورت هدفمند به عنوان نمونه‌های پژوهش انتخاب شدند. در ادامه نمونه‌ها به صورت تصادفی در قالب دو گروه، تمرین 13 نفر و کنترل 13 نفر تقسیم شدند. زاویه لوردوز کمری با استفاده از خط کش منعطف، عملکرد اندام تحتانی از طریق آزمون‌های پرش سه لی، پرش سارجنت و پرش تک‌پا در مسافت شش متر در دو مرحله‌ی پیش‌آزمون و پس‌آزمون مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور بررسی تغییرات درون‌گروهی از آزمون آماری تی همبسته و به منظور مقایسه تفاوت‌های بین‌گروهی از آزمون آماری تی مستقل استفاده شد.

نتایج: یافته‌های این پژوهش نشان داد که 8 هفته تمرینات اصلاحی باعث بهبود عملکرد و زاویه لوردوز کمری در گروه تمرین در پس‌آزمون نسبت به پیش‌آزمون شد (P> 0.05). ولی در گروه کنترل تفاوت معناداری بین دو مرحله‌ی آزمون دیده نشد (P <0.05). همچنین مقایسه زاویه لوردوز کمری و عملکرد در مرحله پس‌آزمون نشان دهنده تفاوت معناداری بین دو گروه کنترل و تمرین بود (P <0.05).

نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از یافته‌های این پژوهش، نتیجه می‌گیریم که انجام تمرینات اصلاحی در بهبود زاویه لوردوز کمری و عملکرد اندام تحتانی در افراد مبتلا ناهنجاری لوردوز افزایشه کمری مفید است.

How to cite this article: Elahi AR, Seidi F, Karimi-Zadeh Ardakani M Effect of 8 Weeks of Selected Corrective Exercises on the Lumbar Lordosis Angle and Lower Limb Function in Non-Athlete Men with Lumbar Hyper Lordosis. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(4):304-14.

سابقه و هدف: با توجه به غیرقابل پیش‌بینی بودن زلزله و وقوع ناگهانی آن، لازم است برنامه‌های ویژه‌ای جهت رویارویی با این پدیده برای مراکز مختلف و گروه‌های استفاده کننده از این مراکز تدوین شود تا در شرایط بحرانی بتوانند واکنش صحیح و مناسبی از خود نشان دهند. ارتقای آگاهی و آمادگی در برابر زلزله در سینماها، هدف این مقاله بود.

روش بررسی: از میان سینماهای تهران ده نمونه بر اساس نمونه‌گیری در دسترس از مناطق شمال شهر تهران انتخاب و بررسی شد. اطلاعات لازم  به صورت میدانی به کمک مصاحبه با کارکنان سینما و چک‌لیست اطلاعات اولیه جمع‌آوری گردید و سپس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. از تعدادی مراجعه‌کننده در دسترس نیز به صورت اتفاقی، سؤالاتی مرتبط با اهداف مطالعه پرسیده شد.   

نتایج: موارد مطالعه شده در این مقاله نشان‌دهنده اهمیت مکان‌هایی از جمله سینماها است که به طور مستمر شاهد رفت و آمد مراجعین می‌باشند. با توجه به اطلاعات جمع‌آوری شده و بررسی‌های صورت گرفته از سینماهای مورد مطالعه، سطح آگاهی و آمادگی مردم در رویارویی با سوانح  در این مراکز به اندازه کافی نبوده و در بیشتر موارد در مقابله با شرایط بحرانی، سیستم‌های مقابله با شرایط اضطرار وجود نداشت.

نتیجه‌گیری: در مجموع، نتیجه‌گیری‌ها نشان می‌دهد که در برنامه‌ریزی برای این اماکن لازم است در کنار ارتقای سطح آگاهی و آمادگی مردم، برای مقابله با شرایط بحران، سیستم‌های مقابله با شرایط اضطرار ایجاد شود یا در صورت وجود این سیستم‌ها، سطح آنها ارتقاء پیدا کند تا به هنگام رویارویی با حوادث به صورت مؤثرتر عمل کنند. در نهایت، توصیه‌ها و راهکارهایی ارائه ‌گردید تا مسؤولین و مدیران مرتبط این مراکز در برنامه‌های خود مورد توجه قرار دهند. برخی راهکارها برای کارکنان در راستای ارتقای توانمندی و افزایش آگاهی آنان و بعضی دیگر برای مراجعه‌کنندگان و چند توصیه نیز به صورت مشترک برای هر دو گروه کارآمد، پیشنهاد شد.

How to cite this article: Izadkhah Y.O. Increasing Earthquake Awareness and Preparedness in Cinemas. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2021;9(4):315-23.