مجله اخلاق زیستی- علمی پژوهشی

زمینه و هدف: امروزه در کنار افزایش طول عمر و امید به زندگی در جوامع، کیفیت زندگی سالمندان به مثابه سازه‌ای چندوجهی مورد توجه محققان و پژوهشگران است. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش تاب‌آوری و احساس پیوستگی روانی در پیش‌بینی کیفیت زندگی زنان سالمند انجام شد.

روش: روش پژوهش، توصیفی ـ همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل تمامی زنان سالمند تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی (ره) استان خراسان جنوبی در پاییز سال 1402 بودند که بر اساس فرمول تاباچینگ و فیدل (Tabachnick & Fidell) (2013 م.) 120 نفر به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه‌های تاب‌آوری کونور و دیویدسون (Connor & Davidson) (2003 م.)، احساس پیوستگی روانی آنتونووسکی (Antonovsky) (1987 م.) و کیفیت زندگی WHO (2000 م.) بودند. تحلیل داده‌ها با آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه، با کمک نرم‌افزار SPSS 24 انجام شد.

ملاحظات اخلاقی: در این پژوهش حفظ اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است و مشارکت‌کنندگان با آگاهی از اهداف پژوهش به پرسشنامه‌ها پاسخ دادند.

یافته‌ها: نتایج نشان داد بین تاب‌آوری (663/0=‌r) و احساس پیوستگی روانی (580/0=‌r) با کیفیت زندگی زنان سالمند ارتباط مثبت و معنی‌داری وجود داشت. همچنین تاب‌آوری به میزان ۵/۴۳ درصد و مؤلفه‌های احساس پیوستگی روانی به میزان ۱/۳۲ درصد بر کیفیت زندگی زنان سالمند تأثیر دارند (۰۱/0>p).

نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج می‌توان گفت با ارتقای سطح تاب‌آوری و احساس پیوستگی روانی در زنان سالمند می‌توان کیفیت زندگی آنان را بهبود بخشید.