مجله تاریخ پزشکی - علمی پژوهشی

چکیده

سلامت معنوی به ‌گونه‌ای مضاعف ما را به درون و دل راهنمایی می‌کند. امر معنوی در ذات و طبیعت خود امری درونی است، اما همین امر معنوی در ساحت عرفان مطرح می‌شود که آن نیز در ذات و طبیعت خود امری درونی و یا غیبی است. در واقع عرفان نوعی معرفت است که بیشتر از مقوله ادراک درونی یا کشف و شهود می‌باشد، نوعی الهام درونی و نوعی دریافت درونی است. این دریافت پس از سلوک و مجاهدت با روشی ویژه حاصل می‌شود و کم‌تر آموختنی است، در حالی که علم و فلسفه و کلام و فقه را می‌توان آموخت.

عارف پس از تربیت و تهذیب نفس به معرفت درونی دست می‌یابد و ممکن است حتی از علوم ظاهر هم، چندان بهره‌ای نداشته باشد. عین‌القضات (525-492 ق.) درباره‌ یکی از استادان خود به‌ نام برکه می‌گوید:

«ای دوست، برکه جز «الحمدلله» اعنی فاتحة‌الکتاب و سورتی چند از قرآن یاد ندارد و آن نیز به شرط، بَر نتواند خواندن و «قال یقول» نداند که چه بود و اگر راست پرسی حدیث موزون به زبان همدانی هم نداند کردن، ولیکن من می‌دانم که قرآن او داند درست و من نمی‌دانم الا بعضی از آن و آن بعض هم نه از راه تفسیر و غیر آن بدانسته‌ام، از راه خدمت او دانسته‌ام.»

....

Please cite this article as:

Feiz SR. (2016). Spiritual health in the realm of conscience. J Med History. 7(25):7-10.