نقش گسترش عدالت ترمیمی در آمیزش قواعد اخلاقی و حقوقی و بازسازی اجتماعی
مجله اخلاق زیستی- علمی پژوهشی,
دوره 14 (1403),
28 تیر 2024
https://doi.org/10.22037/bioeth.v14i39.46823
چکیده
زمینه و هدف: عدالت ترمیمی بهعنوان رویکردی نوین در نظامهای حقوقی معاصر، بر ترمیم آسیبهای وارده بر قربانی، پاسخگویی مرتکب، و در مقیاس کلان افزایش سطح تعاملات مثبت شهروندان و تقویت و تعمیق ارتباطات مدنی تأکید دارد. این رویکرد با تکیه بر اصول اخلاقی ظرفیت مساعدی برای تعدیل قواعد سختگیرانه حقوقی و افزایش ضریب قانون پذیری فراهم می آورد. هدف این پژوهش بررسی نقش توسعه عدالت ترمیمی در آمیزش و همگرایی قواعد اخلاقی و حقوقی و در امتداد آن تحقق بازسازی اجتماعی بر مبنای مسئولیت پذیری شهروندان است.
روش: این پژوهش با استفاده از منابع کتابخانه ای و اسنادی و با رویکرد توصیفی-تحلیلی انجام می پذیرد. بر این اساس، دادهها از منابع کتابخانهای مشتمل بر کتب، مقالات علمی، و گزارش نهادهای ذی ربط گردآوری و در چارچوب مسأله تحقیق، تحلیل می شوند.
یافتهها: نتایج نشان میدهد که عدالت ترمیمی اصولی مانند بخشش، همدلی، بازسازی اعتماد، و عدالت توزیعی را در چارچوب های حقوقی نهادینه میکند. این رویکرد با تأکید بر ارزشهای انسانی، تعارض میان قواعد اخلاقی و حقوقی را کاهش داده و زمینه را برای تعامل بیشتر این دو حوزه فراهم میکند. در مقایسه با عدالت کیفری، برنامههای عدالت ترمیمی موفقیت بیشتری در کاهش تکرار جرم، بازتوانی مرتکبان و بازسازی روابط اجتماعی داشتهاند و به تعمیق سطح مناسبات اخلاقی جامعه نیز مساعدت خواهند نمود. در حال حاضر، فقدان چارچوبهای قانونی جامع، نیروهای متخصص و آموزش دیده و تعارض با برخی اصول سنتی حقوقی، از موانع توسعه عدالت ترمیمی به شمار میآید.
نتیجهگیری: گسترش عدالت ترمیمی فرصتی است برای تعمیق پیوند میان قواعد اخلاقی و حقوقی در جامعه، که خود میتواند به تحقق عدالت اجتماعی و انسانیتر کردن فرآیندهای حقوقی کمک کند و بازسازی روابط اجتماعی را میسر نماید. این پژوهش پیشنهاد میکند که با توسعه چارچوبهای قانونی و تقویت آموزش عمومی و مهارت های تخصصی در زمینه اصول عدالت ترمیمی، از ظرفیتهای آن برای کاهش تعارضات اخلاقی-حقوقی و ارتقای نظام حقوقی و اجتماعی کشور بهرهبرداری شود.
- عدالت ترمیمی
- قواعد اخلاقی
- قوانین
- همگرایی
- مسئولیت پذیری
- بازسازی اجتماعی
ارجاع به مقاله
مراجع
Zeher H. The Little Book of Restorative Justice. Translated by Gholami H. Tehran: Majd Publications; 2004.
Samavati-Pirooz A. Restorative Justice: Gradual Modification or Complete Change of Criminal Justice. Tehran: Negah-e-Bina Publications; 2006:113,117.
Shiri A. Restorative Justice Processes. Journal of Crime Prevention Studies. 2006;1.
Gholami H. Restorative Justice: Principles and Methods. Police Knowledge Quarterly. 2003;5(4).
Najafi Abrandabadi AH. From Classical Criminal Justice to Restorative Justice. Specialized Journal of Islamic Sciences University of Razavi. 2003;3(9-10).
Najafi-Tevani A, Asadi MA, Naji-Zavareh M. Restorative Approach to Justice: Challenges and Performance Improvement. Quarterly of Judicial Legal Perspectives. 2019;24(85).
Dandurand Y, Griffiths CT. Handbook on Restorative Justice Programmes. United Nations; 2006.
Miers D. An International Review of Restorative Justice. Crime Reduction Research Series Paper 10. London (U.K.): Home Office; 2001.
Murhula PBB, Tolla AD. The Effectiveness of Restorative Justice Practices on Victims of Crime: Evidence from South Africa. International Journal for Crime, Justice and Social Democracy. 2020;9(3).
Sandwick T, Hahn JW, Hassoun Ayoub L. Fostering Community, Sharing Power: Lessons for Building Restorative Justice School Cultures. Education Policy Analysis Archives. 2019;27(145).
Shami R. Examining the Social Effects of Restorative Justice. Iranian Historical and Cultural Social-Political Studies. 2023;2(1):5.
Najafi Abrandabadi AH. Social and Legal Contexts of Restorative Justice in Iran. In: Restorative Justice Encyclopedia. Tehran: Mizan Publications; 2017.
- چکیده مشاهده شده: 58 بار