مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت‌های ویژه ایران

عنوان مطالعه:تاثیر طب سوزنی در کاهش درد در ریکاوری بیماران تحت عمل جراحی  کوله سیستکتومی بازمقدمه:درد، تجربه ای حسی و هیجانی ناخوشایندی است که با آسیب واقعی یا بالقوه بافتی یا ناشی از آن همراه است. بشر همیشه در تلاش بوده است تا راهی برای درمان آلام جسمی و روانی خود بیابد و دردهای خود را تسکین بخشد. در این مطالعه تاثیر طب سوزنی در کاهش درد در بیماران تحت عمل جراحی  کوله سیستکتومی بازطی دوره ریکاوری مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش‌ها:این کار آزمایی بالینی دو سو کور بود. به روش نمونه گیری در دسترس، از بین بیماران تحت جراحی کوله سیستکتومی باز تعداد 40 بیمار انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تخصیص یافتند. در گروه مداخله، بعد از اینتوباسیون، و قبل از خروج بیمار از اطاق عمل، طب سوزنی توسط یک نفر متخصص بیهوشی که دوره طب سوزنی را گذرانیده یا آشنا به اصول طب سوزنی و مجاز به انجام این فعالیت بود، در  دو نقطه LI4 و  LV3 در هر دو طرف مجموعا چهار نقطه بصورت منوآلی پانکچر میشد. و در پایان عمل قبل از اکستوبیشن و به هوش آمدن بیمار  سوزنها خارج میشدند. در گروه کنترل نیز قبل از ورود به ریکاوری و زمانی که بیمار هوشیار نبود در همان مناطق پانکچر گروه مداخله فقط چسب زده و بیمار روانه ریکاوری می گردید. نمره درد بیماران توسط تکنسینهای ریکاوری که از نوع مداخله بی اطلاع بودند با مقیاس بصری VAS ارزیابی و در پرسشنامه ثبت میشد. داده ها پس از گردآوری وارد نرم افزار SPSS نسخه 16 شده و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. سطح معنی داری در این مطالعه p کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد.یافته‌ها:میانگین سن شرکت کنندگان در گروه مداخله و کنترل به ترتیب 8/5±8/58 و 49/9±11/57 سال، میانگین شدت درد ریکاوری 45/1±11/5 و 50/1±50/5، القای بیهوشی با پروپوفل 55 و 60 درصد، درصد استفاده از نگهدارنده بولوس 7/66 و 3/33 درصد، و ضریب همبستگی بین سن و نمره درد 138/0 و 235/0 بود. بین گروه مداخله و کنترل از نظر شدت درد و روش القای بیهوشی تفاوت آماری معنی­دار مشاهده نشد(P>0.05). اما درصد استفاده از نگهدارنده بولوس در گروه مداخله به طور معنی­داری بیشتر از گروه کنترل بود(P=0.027).نتيجه‌گيري:استفاده از طب سوزنی در بیماران تحت عمل جراحی  کوله سیستکتومی باز، تاثیر معنی داری بر کاهش شدت درد آنان در ریکاوری ندارد.کلیدواژه‌ها:طب سوزنی، کوله سیستکتومی، شدت درد

چکیدهمقدمه: تهوع یکی از عوارض شایع پس از بیهوشی است که منجر به عوارض جدی و خطرناک میگردد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تأثیر تزریق وریدی و داخل کاف هیدروکورتیزون در کاهش شدت سرفه پس از بیهوشی عمومی صورت گرفت.مواد و روشها: در مطالعه کارآزمایی بالینی حاضر، 135 بیمار شكستگي اندام انتهايي انتخاب و بطور تصادفی در گروه A، B و C قرار گرفتند. پس از لوله گذاری تراشه، در گروه  A، مقدار 100 میلیگرم هیدروکورتیزون رقیق شده وریدی تزریق شد. در گروه  B کاف لوله تراشه با  100 میلی‏گرم هیدروکورتیزون رقیق شده  با 5سی سی آب مقطر و برای گروه C نیز کاف لوله تراشه به مقدار 5-10 سی سی با آب مقطر پر شد. فراوانی و شدت تهوع با مقیاس درد، 2، 6 و24 ساعت بعد از بیهوشی اندازه گیری شد.یافته ها: فراوانی شدت تهوع در 2، 6 و 24 ساعت پس از بیهوشی در بیماران 64/13%، 36/11% و 0%  بدست آمد . در گروه هیدرو کورتیزون وریدی در زمانهای 2، 6 و 24 ساعت بعد از بیهوشی فراوانی شدت تهوع 87/10%، 87/10% و 70/8% میباشد که در مقایسه با گروه کنترل در زمان اول و دوم کاهش ولی در زمان سوم افزایش فراوانی تهوع مشاهده شد هرچند که این تغییرات معنی دار نبود.  در گروه هیدروکورتیزون داخل کاف در زمانهای اول، دوم و سوم فراوانی شدت تهوع به ترتیب 20%، 78/17% و67/6% بود که در مقایسه با گروه کنترل افزایش غیر معنی دار فراوانی وجود داشت نتیجه گیری: استفاده از دارو به دو روش داخل تراشه و وريدي به طور معنی دار، مزيتي در کاهش تهوع نسبت به گروه کنترل نشان نداد.کلمات کلیدی: لوله گذاری داخل تراشه، سرفه، هیدروکورتیزون وریدی، هیدرو کورتیزون داخل کاف

مقدمه : یکی از وظایف مهم پرستاران بخش های ویژه مراقبت از پوست بیمار و همکاری در جهت درمان زخم های فشاری می باشد .علیرغم پیشرفته های اخیر در درمان زخم فشاری ولی هنوز این مسئله به عنوان یکی از معضلات بزرگ بیماران ICU تلقی می شودکه علاوه بر تحمیل هزینه هنگفت به بیمار و بیمارستان خود عامل مهمی برای مرگ و میر بیماران می باشد ،به طوریکه حدود7-8درصداز علت مرگ بیماران ICU  به زخم فشاری آنها مربوط است.مواد و روش‌ها: این مطالعه به شکل کار آزمایی بالینی دوسویه کور بر روی80 بیمار بستری در  ICUتروما در بیماران دارای زخم فشاری درجه 3بودند انجام شد.در گروه کنترل مراقبت های عادی زخم شامل :شستشوی روزانه با نرمال سالین و سپس پانسمان (کامفیل) انجام شد و در گروه مداخله علاوه بر مراقبت های فوق، روزانه دو نوبت اکسیژن مرطوب با جریان 10 لیتر در دقیقه به مدت0 2  دقیقه  انجام شد سپس در پایان هفته اول و هفته دوم زخم بیماران را ازنظر تشکیل بافت گرانولر ، مساحت و میزان ترشحات موردبررسی قراردادیم و یافته های حاصله را به کمک نرم افزار spssنسخه 19و آزمون Repeated Measure ANCOVAمورد تجزیه و تحلیل قرار دادیم . یافته ها: یافته ها نشان داد .میانگین سنی در دو گروه  3/12±27/41سال بود .در پایان هفته دوم مساحت زخم در گروه مداخله47/2±56/3 در گروه کنترل1/2±7/5 بود که در دو گروه اختلاف معنی داری وجود داشت. (P<0/0001) در پایان هفته دوم میزان ترشحات در گروه مداخله27/0±07/1 در گروه کنترل61/0±55/1بود که در دو گروه اختلاف معنی داری وجود داشت(P<0/0001)    در پایان هفته دوم از نظر درجه بافت در گروه مداخله 24/1±99/0در گروه کنترل04/1±65/1بود که در دو گروه اختلاف معنی داری وجود داشت (P<0/0001) . در پایان هفته دوم نمره پوش در گروه مداخله 6/3±59/5 در گروه کنترل 2/3±90/8 بود که در دو گروه اختلاف معنی داری وجود داشت (P<0/0001) . نتیجه : این مطالعه نشان داد که اکسیژن موضعی می تواند در زخم های فشاری درجه 3  به شکل معنی داری باعث کاهش ترشحات ، کاهش مساحت زخم وتشکیل بافت گرانوله گردد .کلید واژه ها:زخم فشاری،اکسیژن موضعی ،بخش های ویژه 

 مقدمه : اختلالات پتاسیم شایع بوده در این بین هیپرکالمی کمتر ولی هيپوكالمي يكي از شايعترين اختلالات الكتروليتي در بيماران بستري در بيمارستان مي باشد . ميزان بروز این اختلالات در بخش مراقبت هاي ويژه براساس يافته هاي موجود در دست نيست، هر چند مطالعات انجام شده  ميزان آنرا متفاوت نشان مي دهند.روش كار : اين مطالعه مقطعي گذشته نگر پس از تصويب در كميته اخلاق دانشگاه در سال1395 در بيمارستان امام اروميه انجام شد و طي آن پرونده هاي باليني بيماران تحت تهويه مكانيكي  بستري در بخش مراقبت‌هاي ويژه كه در واحد مدارك پزشكي بيمارستان موجود بود مورد بررسي قرار گرفت. مشخصات دموگرافيك ( سن، جنس) مدت زمان تهويه مكانيكي ، مدت بستري در بخش مراقبت هاي ويژه ، داروهاي دريافتي ، پتاسيم دريافتي ، پتاسيم بدو پذيرش ، مرگ و مير از محتويات داخل پرونده بيماران استخراج و وارد پرسشنامه محقق ساخته گرديد. پس از اتمام طرح نتايج با SPSS نسخه 20 مورد بررسي  و آناليز آماري قرار گرفت.نتايج: در طي اين مطالعه 400 بيمار واجد شرايط وارد مطالعه شدند. ميانگين سني بيماران 57/22 ± 57.99 سال بود كه 69% بيماران مذكر و مابقي مونث بودند. ميانگين پتاسيم بدو پذيرش در بيماران مورد مطالعه 0.72 ±4.11 ميلي اكي والان در ليتر بود. كه در تفكيك به عمل  آمده 15% هايپوكالميك ، 4% هايپركالميك و 81% نورموكالميك بودند. 25% بيماران مورد مطالعه از داروهاي اينهالر ريوي ، 42% فورزمايد  و 72.2% كورتيكوستروئيد دريافت كرده بودند. براي 32.5% بيماران پتاسيم مكمل شروع شده بود كه در ادامه ميزان آن به 87.7% رسيده بود. 40% بيماران دچار هيپوكالمي و 62.5% بیماران دچار هیپرکالمی در طي مطالعه فوت نمودند كه اختلاف معني دار آماري بين بیماران با و بدون هيپوكالمي  و هیپرکالمی وجود داشت (0.05P<) .بحث و نتيجه گيري: فراواني هيپوكالمي در بيماران مورد مطالعه ما 15%  و هیپرکالمی 4%بود و پيامدهاي مورد انتظار در بين بيماران با هايپوكالمي و هیپرکالمی نسبت به بيماران نورموكالميك تفاوت واضح آماري داشت

چکیدهمقدمه: انتوباسیون اولین و مهمترین گام  احیای پایه می­باشد و آموزش انتوباسیون به شیوه­ای که موجب بهترین نوع یادگیری شود، الزامی می­باشد؛ از این رو بر آن شدیم تا مطالعه ای با هدف مقایسه آموزش انتوباسیون داخل تراشه بر روی مانکن و بیمار عادی را در دانشجویان پزشکی به انجام برسانیم.روش کار : در این مطالعه مداخله­ای تعداد چهل دانشجوی پزشکی پس از آموزش تئوری، در دو گروه الف (آموزش بر روی مانکن) و ب (آموزش بر روی بیمار عادی) تقسیم شدند. مطالعه به صورت پیش آزمون و پس آزمون با چک لیست DOPS انجام شد. داده ها با آزمون­ آماری Mann Whitney U  و ویرایش 22 نرم افزار SPSS مورد تجذیه و تحلیل قرار گرفتند.نتایج : در مرحله پیش آزمون دو گروه از نظر نتایج با هم اختلاف آماری معنی داری نداشتند حال آنکه پس از انجام مداخله و در مرحله پس آزمون، میانگین گروه الف با اختلاف آماری معنی داری نسبت به گروه ب بیشتر بود.بحث و نتیجه گیری : به نظر می­رسد پس از آموزش­های تئوری و قبل از آموزش بر روی بیماران، آموزش مهارت­های عملی بر روی مانکن بهترین روش یادگیری مهارت­های بالینی باشد.کلیدواژه ­ها: انتوباسیون، کیفیت آموزش، مانکن

چکیده:مقدمه: لوله گذاری تراشه یکی از اقدامات ضروری در طی بیهوشی بوده که می تواند باعث ایجاد ناپایداری های حاد همودینامیک شامل  افزایش فشارخون،ضربان قلب،شریان ریوی و فشار گوه ای مویرگ ها شود.منیزیم سولفات به عنوان یک دارو که باعث مهار آزادشدن کاتکول آمین ها از غده آدرنال می شود،می تواند بر کاهش عوارض ناشی از لوله گذاری تراشه موثر باشد.لذا ما در این مطالعه بر آن شدیم تا تاثیر انفوزیون وریدی سولفات منیزیوم روی پاسخ قلبی عروقی ناشی از لوله گذاری تراشه را بررسی کنیم. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی دوسوکور بود.تعداد 50 بیمار کاندید اعمال جراحی شکمی زنان غیراورژانس در قالب دو گروه 25 نفره وارد مطالعه شدند.روش تقسیم دو گروه بر اساس جدول اعداد تصادفی بود. قبل از القاء بیهوشی گروه I (گروه مورد) 20mg/kg سولفات منیزیوم در طول یک دقیقه و گروه II (گروه کنترل) نرمال سالین 0.9% به همان اندازه حجم مصرفی گروه اول دریافت کردند.اطلاعات مربوط به متغیرهای همودینامیک قبل از القاء بیهوشی ، قبل از لوله گذاری تراشه و در دقیقه های 1 و 3 و 5 و 10 و 15 بعد از لوله گذاری و زمان ریکاوری ثبت شدند.در نهایت داده های جمع آوری شده،وارد نرم افزار SPSS ورژن 18 شده و با استفاده از آزمون های آماری مورد آنالیز آماری قرار گرفتند. یافته ها: میانگین زمان ریکاوری در گروه کنترل 6.7±47.92 دقیقه و در گروه منیزیم سولفات 5.2±51.64 دقیقه بود.نتایج نشان داد که بین میانگین تعداد ضربان قلب قبل از بیهوشی، میانگین فشار خون سیستولیک در زمان های قبل از بیهوشی،دقیقه 1 و دقیقه 15،میانگین فشار خون دیاستولیک در دقیقه 1، میانگین متوسط فشار شریانی در همه زمان ها به جز زمان قبل از لوله گذاری،میانگین درصد اشباع اکسیژن شریانی در دقیقه 5 و میانگین زمان ریکاوری در دو گروه مورد بررسی رابطه آماری معنادار وجود دارد(P-value<0.05).همچنین نتایج نشان داد که دو گروه از نظر تغییرات میانگین 3 متغیر فشار خون سیستولیک،فشار خون دیاستولیک و متوسط فشار شریانی در زمان های مختلف از نظر آماری تفاوت معناداری دارند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه می توان نتیجه گیری کرد که انفوزیون دوز پایین منیزیم سولفات موجب افزایش پاسخ قلبی-عروقی و مدت زمان ریکاوری بعد از لوله گذاری تراشه می شود. واژگان کلیدی:منیزیم سولفات،ناپایداری همودینامیک، لوله گذاری تراشه

مقدمه: با توجه به شیوع بالاي عارضه سردرد بعد از اسپاینال در خانم هاي باردار و استفاده رایج آن در خانم هاي باردار جهت جلوگیري از تهوع و استفراغ بر آن شدیم تا در این مطالعه با استفاده از دوزهاي مختلف، اثر اندانسترون را در جلوگیري از سردرد بعد از اسپاینال بررسی نماییم.مواد و روش ها: در اين مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور، بیمارانی که جهت انجام عمل سزارین با بی حسی نخاعی  به بیمارستان طالقانی اراک مراجعه نمودند در مطالعه قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی بلوکه اي به 3 گروه مساوي تقسیم شدند. پنج دقیقه پیش از عمل بیماران  در گروه اول 8 میلیگرم اندانسترون، در گروه دوم 4 میلیگرم اندانسترون و در گروه شاهد نیز نرمال سالین دریافت نمودند. حجم ماده تزریقی در هر سه گروه با استفاده از نرمال سالین به 5 سی سی رسید. به مدت  یک هفته بعد از عمل جراحی بیماران از نظر سردرد مورد بررسی قرار گرفتند.داده ها پس از جمع آوری توسط spss-20 آناليز شدند.نتایج: سردرد بعد از اسپاینال در گروه پلاسبو در تمامی ساعات بیشتر از دو گروه دیگر  و در گروه 8 میلی گرم اندانسترون کمتراز دو گروه دیگر بود ( 01.0 p=  ).  همچنین سردرد پس از اسپاینال در گروه 8 میلی گرم اندانسترون کمتر از  گروه  4  میلیگرم اندانسترون  بود ولی اختلاف بین ان دو معنی دار نبود  (05.0 p≥).نتیجه گیری: براساس نتایج به دست آمده به نظر می رسد استفاده از اندانسترون 8 میلی گرم در پیشگیری از سردرد بعد از بی حسی نخاعی در زنان کاندید سزارین می تواند مفید باشد.کلمات کلیدی: اندانسترون، سردرد بعد از بی حسی نخاعی، سزارین

رویکرد لاپاروسکوپی به جراحی افق خود را به شدت گسترش داده است. این یک رویکرد ترجیحی در بسیاری از اعمال جراحی عمومی، اورولوژی و توراسیک می باشد.آمفیزم جراحی (آمفیم زیر جلدی) (SE) یکی از عوارض ناشایع جراحی لاپاروسکوپی است که در آن گاز ناخوشایند (معمولا کربن دی اکسید) در بافت های زیر پوست منتشر می شود. بروز آن تقریبا 0.3 تا 3٪ است. این خطر در بیماران سالمند، جراحی داخل صفاق، بیش از پنج پورت ورودی، استفاده از فشار انسداد بالا (> 14 میلی متر جیوه) و مدت طولانی جراحی بیشتر است.در اینجا ما یک مورد آمفیزم زیرجلدی وسیع را که در طی عمل جراحی لاپاراسکوپیک خارج صفاقی ایجاد شده بود گزارش می دهیم. قابل ذکر است که آمفیزم بیمار تا پیش از به پایان رسیدن کامل جراحی تشخیص داده نشده بود و منجر به چالش در مدیریت دوره پس از عمل بیمار گردید اما با موفقیت در بخش مراقبت های ویژه مدیریت گردید.