فصلنامه نفس

چکیده

سابقه و هدف: باور دارویی مثبت در بیماران، خصوصاً بیماران آسمی، جهت دست یافتن به اهداف درمانی ضروری می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان باورهای دارویی در بیماران آسمی ایرانی و عوامل مرتبط با آن طراحی و اجرا گردید.

مواد و روش ها: یک مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی و مقطعی  طراحی گردید. بیماران آسمی بالغ (بالای 18 سال) مراجعه کننده به درمانگاه بیماری های ریوی بیمارستان آموزشی مسیح دانشوری به روش نمونه گیری غیراحتمالی در فاصله زمانی فروردین تا اسفند ماه سال 1398 وارد مطالعه شدند. برای جمع آوری اطلاعات از فرم گردآوری اطلاعات سه قسمتی که شامل الف- اطلاعات دموگرافیک بیماران ب- سوابق دارویی و پزشکی آن ها، و ج- ترجمه فارسی پرسشنامه باور های دارویی (BMQ) می باشد، استفاده و آنالیز شد.

یافته ها: در مجموع 191 بیمار مبتلا به آسم، شامل 108 زن (54/56%) و 83 مرد (46/43%)، با میانگین ± انحراف معیار سنی 53/15 ± 65/50 سال وارد مطالعه شدند. میانگین ± انحراف معیار امتیاز نگرانی دارویی و ضرورت دارویی بیماران به ترتیب 62/2 ± 86/13 و 39/2 ± 15/18 بود، و در کل امتیاز باور دارویی 29/3 ± 29/4 برای بیماران مورد مطالعه بدست آمد. آنالیز رگرسیون خطی چند متغیره نشان داد که 6 متغیر مصرف الکل، تعداد مراجعه روتین به پزشک در یکسال اخیر، سابقه ابتلا به آسم، سابقه فامیلی ابتلا به آسم، شهر محل سکونت و مالکیت خودرو دارای ارتباط معنی داری با میزان ضرورت دارویی می باشند (.(p<0.0001, r=0.49

نتیجه گیری: بر اساس نتایح این مطالعه بیماران مبتلا به آسم از باور دارویی پایینی برخوردارند. همچنین بیماران مجرد، بیماران فاقد آگاهی در خصوص داروهای مصرفی و بیماران فاقد توان مالی برای تأمین وسیله نقلیه شخصی، دارای باور دارویی پایین تری بودند. برنامه های ارتقاء خدمات مدیریت دارویی در بیماران آسمی باید بر روی این بیماران با خصوصیات سوشیودموگرافیک خاص تمرکز یابد تا به کاهش بار این بیماری در جامعه کمک نماید.