مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت‌های ویژه ایران

تا آنجا که ما می‌دانیم و از قرار معلوم خیلی‌های دیگر نیز می‌دانند ساز و کار این جهان به گونه‌ای است که در آن عمر هیچ مبحث و مقوله‌ای ابدی نیست؛ اما وقتی معیار سنجش دوام مباحث را عمر کوتاه انسان در نظر بگیریم چنین می‌نماید که دستکم در سرزمین زادبومی ما عمر بعضی مباحث آزاردهنده از جمله تعرفة خدمات پزشکی گویا ابدی است. سال‌های سال است که ما در این مورد گویی در دوری باطل به چرخشی ملال‌انگیز و پایان‌ناپذیر مشغول‌ایم. می‌گوییم و باز می‌گوییم اما تا آنجا که چشم کار می‌کند گوش شنوا در کار نیست. البته حضرات نیک می‌دانند و ما نیز نیک می‌دانیم که هم صورت مسأله و هم راه‌ برون‌رفت از مشکلات ناشی از آن اصلاً پیچیده نیست؛ ولی خوب، کیست که نداند ما مردمانی هستیم که در خلق مشکل و تبدیل آسانی به دشواری تبحری تام و تمام بلکه نبوغی به کمال داریم!؟...

نامه فدراسیون جهانی متخصصان بیهوشی و مراقب‌های ویژه                                                                                نامه به معاونت محترم نظارت و اعتباربخشی وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی

مقدمه: کاپنوگرافی، اندازه‌گیری دی‌اکسید کربن در گازهای تنفسی یکی از اجزاء مهم پایش در بیهوشی است. در صورت ثبات در تهویة بیمار، کاهش در برون‌ده قلب و فشار خون باعث کاهش در فشار دی‌اکسید کربن انتهای بازدمی می‌شود. هدف از این مطالعة آینده‌نگر بررسی اثر تغییرات در فشار خون (20% بالاتر یا پایین‌تر از پایه) بر روی گرادیان دی‌اکسید کربن شریانی و انتهای بازدمی و ارتباط آن طی بیهوشی عمومی در طول جراحی پیوند عروق کرونر است. مواد و روش‌ها: پنجاه بیمار تحت جراحی بای پس عروق کرونر انتخاب شدند. برای تمامی بیماران روش بیهوشی استاندارد و یکنواختی به کار برده شد. فشار خون سیستولیک و دیاستولیک به عنوان پایه ثبت و پس از القا بیهوشی عمومی، فشار خون 20% بالاتر یا پایین‌تر نسبت به پایه در تمام بیماران محاسبه گردید. سپس فشار دی‌اکسید کربن انتهای بازدمی و شریانی در شرایط فشار خون شریانی پایه و طی 20% بالا یا پایین‌تر از پایه ثبت شد. نتایج: افزایش معنی‌دار در P(a-ET)CO2 از 20% بالاتر از پایه و پایین‌تر از پایه ملاحظه شد (به ترتیب 3/3±1/4 در مقابل 7/4±4/6 در مقابل 3±7). ضریب همبستگی پیرسون به ترتیب 5/0 و4/0 و 5/0 بود. در هر سه وضعیت فوق همبستگی معنی‌داری بین فشار دی‌اکسید کربن خون شریانی و دی‌اکسید کربن انتهای بازدمی وجود دارد. (001/0p<) بحث و نتیجه‌گیری: نتیجة نهایی اینکه استفاده از دی‌اکسید کربن انتهای بازدمی برای تخمین دی‌اکسید کربن شریانی، بایستی با درک تأثیر بالقوة گرادیان P(a-ET)CO2 باشد که در شرایط هیپوتانسیون، این گرادیان بیشتر از حالت طبیعی است. بررسی‌های بیشتر نیز در این زمینه توصیه می‌شود.

مقدمه: تنگی تراشه یک عارضة شناخته شدة لوله‌گذاری داخل تراشه و تراکئوستومی است. ما در این مطالعه میزان بروز تنگی تراشه در بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژة عمومی (GICU) بیمارستان امام ارومیه را مورد بررسی قرار دادیم. مواد و روش‌ها: در این مطالعه پیگیری شونده، پروندة کلیة بیماران لوله گذاری و یا تراکئوستومی شدة بستری در GICU در سال 1391 مورد بررسی قرار گرفت. بیماران با 3 GCS=  و مرگ مغزی و آنهائی که فوت کردند از مطالعه خارج شدند. بعد از اتمام طرح، یافته‌ها وارد نرم‌افزار SPSS ویرایش 18 شده و مورد بررسی آماری قرار گرفتند. نتایج: 112 بیمار لوله گذاری و تراکئوستومی شده با میانگین سنی 54/23± 61/49 سال وارد مطالعه شدند. 8/76% آنها لوله‌گذاری و 2/23% تراکئوستومی داشتند. در 2 مورد از 112 بیمار تنگی تراشه (8/1%) اتفاق افتاد که یک مورد به دنبال لوله‌گذاری اورژانس و یک مورد غیر اورژانس بوده که بعداً تراکئوستومی شد. با استفاده از آزمون تست دقیق فیشر تفاوت معنی‌داری بین تنگی تراشه و جنس، نوع لوله‌گذاری، لوله‌گذاری و یا تراکئوستومی وجود نداشت (05/0<pvalue) همچنین با استفاده از آزمون کای دو تفاوت معنی‌داری بین تنگی تراشه و گروه‌های سنی و بیماری‌های زمینه‌ای وجود نداشت .(05/0<pvalue) از طرفی با استفاده از آزمون تست تی تفاوت معنی‌داری بین سایز لولة تراشه و تراکئوستومی و تنگی تراشه وجود نداشت (05/0<pvalue). بحث:  علی‌رغم استفاده از لوله‌ها و تراکئوستومی مناسب و اندازه‌گیری فشار کاف آنها به صورت مکرر در بخش مراقبت‌های ویژه باز هم  تنگی تراشه دیده می‌شود.

مقدمه: امروزه بخش‌های مراقبت ویژه به دلیل هزینه‌های اقتصادی بالایی که ممکن است به سیستم‌های بهداشتی و درمانی تحمیل کنند، مورد توجه خاص قرار دارند. پژوهش حاضر با هدف تعیین ميزان مرگ و مير بیماران و عوامل مؤثر بر آن در بخش‌هاي مراقبت ويژة ترومای بيمارستان شهيد باهنر كرمان انجام پذیرفت. مواد و روش‌ها:  مطالعة توصیفی مقطعي[1] حاضر،  طی یک دورة سه ساله از فروردین ماه 1389 تا اسفند 1391 در بخش مراقبت‌های ویژة جراحی اعصاب و تروما انجام پذیرفت. نمونه‌گیری به صورت سرشماری و شامل تمام بیمارانی بود که در این بازة زمانی فوت شده بودند. متغیرهایی مثل سن، جنس، بیماری زمینه‌ای، ابتلا به عفونت در هنگام پذیرش، ابتلا به عفونت بیمارستانی، تعداد واحد خون دریافتی، زمان فوت (ساعت و روز) و نمرة آپاچی[2]  ارزیابی و با استفاده از نرم‌افزار آماری  SPSS18 تجزيه و تحليل شد. یافته‌ها: در مجموع از کل 1112بیمار پذیرفته شده 873 نفر مرد (5/78%) و مابقی زن بودند. از کل  بیماران پذیرش شده  192 نفر (26/17%) فوت کرده بودند. بیشترین میزان مرگ و میر در گروه سنی بالای 60 سال با 8/28٪ مشاهده شد (05/0p<). براساس نمرة آپاچی 7/67% از موارد فوتی نمره‌ای بالاتر از 25 داشتند. از نظر زمانی، 1/53% از موارد فوت در روزهای تعطیل و 64% در ساعات نیمه شب تا ساعت 6 صبح اتفاق افتاده بود (05/0p<). از نظر ابتلا به عفونت 9/22% از بیماران ترخیص شده و 3/24% از بیماران فوت شده طی دوره بستری حداقل یک کشت باکتریال مثبت داشتند(05/0p<). همچنین طبق آمارها 6/59% از متوفیان بیش از 6 واحد خون طی دورة بستری دریافت کرده بودند (05/0p<). نتيجه‌گيري: بر اساس یافته‌های مطالعة حاضر بخش زیادی از ریسک‌فاکتورهای افزایش دهندة مرگ و میر در بخش مراقبت‌های ویژه  قابل پیشگیری هستند و تیم‌های درمانی باید برنامه‌ریزی دقیق‌تری برای کاهش آن داشته باشند

مقدمه: کنترل مؤثر درد پس از جراحی یکی از اهداف بیهوشی است و در عین حال باعث ریکاوری و ترخیص سریع‌تر از بیمارستان می‌گردد. مطالعة حاضر با هدف مقایسة اثرات ضد دردی بوپرنورفین زیرزبانی با مورفین وریدی پس از جراحی هرنیورافی انجام شده است. مواد و روش‌ها: در این مطالعة كارآزمايي باليني یک سوکور، 80 بیمار مرد  کلاس یک بیهوشی، کاندید جراحی الکتیو هرنیورافی اینگونیال بودند که  به روش بیهوشی داخل نخاعی به صورت تصادفي و یک در میان تحت درمان با بوپرنورفین زیر زبانی (4/0 میلی‌گرم) و مورفین وریدی (1/0 میلی‌گرم / کیلوگرم) قرار گرفتند. بیماران در ساعت‌های متعدد پس از عمل جراحی، از نظر زمان شروع درد و شدت آن  بر اساس سنجش بصری درد ارزیابی شدند. یافته‌ها: میانگین سن، قد و وزن بیماران در دو گروه، اختلاف معنی‌داری وجود نداشت (05/0p>). مقایسة زمان شروع درد در قبل از دریافت دوز دوم دارو، نشان دهندة اثر معنی‌دار بوپرنورفین زیرزبانی برافزایش طول مدت بی‌دردی در بیماران بود (0001/0=p). شدت درد در طول 24 ساعت پس از عمل جراحی در گروه بوپرنورفین زیرزبانی با اختلاف معنی‌داری کمتر از گروه مقابل بود (001/0=p). نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان می‌دهد بوپرنورفین زیرزبانی دارویی مؤثر نسبت به مورفین وریدی در کنترل درد پس از جراحی است.

مقدمه: براساس نظریات قبلی مبنی بر اینکه داروهای ضد فشارخون باید قبل از عمل قطع شود، امروزه پذیرفته شده که داروهایی به صورت مؤثر فشار خون سیستمیک را در افراد درمان شده کنترل می‌کنند تا از کنترل مطلوب دارویی فشار خون سیستمیک اطمینان حاصل گردد؛ لذا در اين مطالعه اثربخشی مهارکنندة آنژیوتانسین[1] قبل از جراحی بای پس عروق کرونر[2] روی تغییرات همودینامیک مورد بررسي قرار مي‌گيرد. مواد و روش‌ها: در این پژوهش 54 نفر به روش نمونه‌گیری تصادفی از بیماران بستری در بخش جراحی قلب بیمارستان گلستان اهواز انتخاب گردیدند. بیماران به دو گروه 27 نفره تقسیم شدند. گروه اول براي كنترل فشار خون از مهارکنندة آنژیوتانسین استفاده نكردند ليكن در گروه دوم این مهارکننده مورد استفاده قرار گرفت. در این گروه‌ها میزان نیاز بیماران به داروهای وازواکتیو و اثربخشي مهارکنندة آنژیوتانسین در میزان هیپوتنشن قبل، حین  و بعد از عمل و همچنین میزان نیاز به داروهای وازوپرسور مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: بين دوگروه آزمايش و كنترل از نظر خصوصيات دموگرافيك مانند سن، جنس، وزن و همچنين تغييرات هموديناميكدرصد اکسیژن خون شریانی  و پالس ریت قبل، حين و بعد از عمل تفاوت معني‌داري وجود نداشت اما از نظر تغييرات فشار خون حداقل و حداکثر در مقاطع زماني مختلف داراي تفاوت معني‌داري بود. نتیجه‌گیری:استفاده از داروهاي مهار كنندة آنژیوتانسین مي‌تواند به طور مؤثري باعث کاهش فشار خون قبل، حين و بعد از عمل باي پس عروق كرونر در بيماران گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل باي پس عروق كرونر شود. 

مقدمه: از جملة بیشترین موارد مسمومیت داروئی در ایران، مسمومیت با ترامادول است. ما در این مطالعه مقطعی بر آن شده‌ایم تا یافته‌های بالینی و عوارض ناشی از مسمومیت با ترامادول را در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان ‌آیت‌ا... طالقانی ارومیه در سال 1391 مورد بررسی قرار دهیم. مواد و روش‌ها: پس از تأئید کمیتة پژوهشی و اخلاق دانشگاه، تمامی بیماران بستری با مسمومیت ترامادول در صورت دارا بودن معیارهای ورود به مطالعه وارد مطالعه شدند و پارامترهای مربوط به بیماری شامل وضعیت بالینی، سیر بهبود، عوارض و سایر موارد ثبت شدند و پس از اتمام مورد بررسی آماری قرار گرفتند. از نرم‌افزار SPSS  نسخة 17 برای تحلیل داده‌ها و تست‌های آماری لازم استفاده شد. 05/0pvalue <  معنی‌دار در نظر گرفته شد. نتایج: در این مطالعه 233 بیمار به علت مسمومیت با ترامادول وارد مطالعه شدند. یافته‌ها نشان داد که ارتباط معنی‌داری بین جنس و عوارض ناشی از مصرف ترامادول وجود ندارد ولی مابین وضعیت تأهل و تشنج (04/0=pvalue) و اختلال در راه‌رفتن (002/0= pvalue) و نیز بین محل سکونت و سرگیجه (04/0= pvalue) ارتباط معنی‌داری وجود دارد. از طرفی بین زمان مصرف دارو و افزایش میزان ضربان قلب (04/0= pvalue) ارتباط وجود دارد به طوری که افزایش ضربان قلب در 24- 12 ساعت بعد از مصرف دارو دیده می‌شود. همچنین از نظر سابقة مصرف ترامادول و تشنج (01/0= pvalue) ارتباط وجود دارد. مابین سایر موارد ارتباطی یافت نشد. نتیجه‌گیری: مصرف ترامادول بیشتر در سنین 40-20 سال اتفاق افتاده و در مردان بیشتر از زنان بود و بیمارانی که سابقة مصرف متناوب داشته‌اند بیشترین درصد افراد مطالعه را به خود اختصاص دادند. تهوع و استفراغ شایع‌ترین عوارض گوارشی بیماران بود و با توجه به این که بیشتر بیماران در بخش بستری بودند و 8/79% با حال عمومی خوب ترخیص شدند زمان مراجعه می‌تواند عامل مؤثری در پیش‌آگهی باشد. توصیه به مطالعات بیشتر می‌شود.

مقدمه: احیاء قلبی ریوی یک فرایند اساسی برای مقابله با ایست قلبی ریوی است. مهم‌ترین مهارت پرسنل درمانی درحفظ حیات بیماران و مصدومان عملیات احیا قلبی-ریوی CPR) است. به علت اینکه بدون انجام اقدامات احیاء، مرگ مغزی به دنبال کمبود اکسیژن در کمتر از 4 تا 6 دقیقه ایجاد می‌شود، واژه احیاء قلبی ریوی (CPR) به علت اهمیت ویژة احیاء مغز و حفظ کارکرد آن به احیاء قلبی ریوی و مغزی (CPCR) تغییر نام داد. مطالعة حاضر با هدف بررسی میزان آگاهی پرستاران شهر خرم‌آباد تهیه شده است. مواد و روش‌ها: در این پژوهش توصیفی تحلیلی، 160 پرستار شاغل بیمارستان‌های آموزشی شهر خرم‌آباد وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده‌ها یک پرسش‌نامة دوبخشی بود. سطح اگاهی پرستاران با استفاده از پرسش‌نامه در چهار سطح عالی، خوب، متوسط و ضعیف بررسی شد. در پایان داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخة 16 و آمار توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: تعداد 160 پرستار با محدودة سنی 50-22 و میانگین سنی 2/29 سال در مطالعه شرکت کردند. 6/25%  نمونه‌ها مرد و 4/74% زن بودند. میانگین و انحراف معیار میزان آگاهی پرستاران 6/5±3/23 با طیف 6-37 بود. سطح آگاهی  5/7% افراد در حد عالی، 4/64% در حد خوب، 3/26% در حد متوسط و 3/1% در حد ضعیف بود. سطح آگاهی پرستاران در مورد کاربرد LMA و کامبی تیوب رضایت‌بخش نبود. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این مطالعه باید در مورد تازه‌های احیاء قلبی ریوی از جمله اصول شروع و خاتمة CPR، کاربرد LMA و کامبی تیوب، شوک‌درمانی و چگونگی استفاده از AED، تزریق داخل استخوانی و القاء هیپوترمی آموزش‌های لازم به پرستاران شاغل در بیمارستان‌ها صورت گیرد.

مقدمه: خونریزی حین عمل اندوسکوپی سینوس (FESS) در میان متخصصان بیهوشی و جراحان مورد بحث است(1). حفظ فیلد جراحی مطلوب برای جراح ضروری است. میزان کم خونریزی می‌تواند سبب اختلال در دید اندوسکوپی، افزایش عوارض و افزایش مدت عمل گردد(2). هدف از این مطالعه یافتن شواهد علمی  تأثیر ترانکزامیک اسید وریدی بر میزان خونریزی بیماران تحت عمل جراحی اندوسکوپی سینوس است. مواد و روش‌ها: در این مطالعه 66 بیمار 16-40 سالة کاندید عمل جراحی اندوسکوپی سینوس، به دو گروه 33 نفری مورد و شاهد تقسیم شدند. این گروها شامل گروه ترانکزامیک اسید وریدی و گروه نرمال سالین بودند. میزان خونریزی، میانگین فشار متوسط شریانی حین عمل جراحی و مدت  عمل اندازه‌گیری گردید.  نتایج بر اساس برنامة SPSS16  مورد آنالیز قرار گرفت. نتایج: میانگین سنی گروه مورد 67/5±78/30 سال و میانگین سنی گروه شاهد 56/7±69/30 سال بود. اختلاف معنی‌داری بین دو گروه از نظر میزان خونریزی حین عمل (002/0 p=) و میانگین متوسط فشار شریانی (001/0 p=)  وجود داشت. بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این مطالعه به نظر می‌رسد که استفاده از ترانکزامیک اسید وریدی در کاهش خونریزی ناشی از عمل جراحی اندوسکوپی سینوس مؤثر است

رابدومیولیز و نارسایی کلیة ثانویه به آن یک عارضة نادر ولی جدی وضعیت نامناسب  حین جراحی است.  نارسایی حاد کلیه  در  رابدومیولیز،  ناشی  از  نکروز  حا د  توبولی   به ‌علت میوگلوبینوری است. وزن بالا و طولانی شدن مدت عمل جراحی مهم‌ترین عوامل خطرزا برای بروز چنین عارضه‌ای به ‌شمار می‌روند. در این مطالعه به بررسی 1 مورد بیمار 80  ساله پرداخته می‌شود که به دنبال عمل  جراحی TURP در وضعیت لیتوتومی دچار چنین عارضه‌ای  شد و سپس پاتوفیزیولوژی، عوامل خطرزا، روش‌های تشخیصی و درمان این عارضه به اختصار توضیح داده می‌شود.

تازه های نشر، رسانه ها