استقرار واحد مراقبت های ویژه بخش اورژانس
مجله طب اورژانس ایران,
دوره 3 شماره 4 (2016),
29 آبان 2016
,
صفحه 124-122
https://doi.org/10.22037/ijem.v3i4.13759
چکیده
با افزایش آمار پذیرش بیماران در بخش اورژانس و ازدیاد نسبت بیماران بدحالی که هنوز در سرویس های تخصصی دیگر پذیرش نشده اند و یا امکان انتقال ایشان به سایر بخش ها به دلیل شلوغی میسر نگردیده است، نیاز به ارائه مراقبت های ویژه در بخش اورژانس بیش از پیش محسوس شده است. ازدحام بیش از حد بیماران در بخش اورژانس یکی از شایعترین نگرانی های بین المللی است. تاخیر در پذیرش و انتقال بیماران به واحد مراقبت های ویژه در بسیاری از بیمارستان های شلوغ و فاقد تخت خالی مراقبت های ویژه اتفاق می افتد که این مشکل فقط مربوط به کشور ما نبوده و دامنگیر بسیاری از کشورهای توسعه یافته نیز می باشد. تخت های مراقبت های ویژه به طور متوسط تنها حدود 3/6 – 2/1 درصد کل تخت های یک بیمارستان را تشکیل می دهند. این در حالی است که بیش از 15 الی 20 درصد بودجه بیمارستانها به آنها اختصاص می یابد. مطالعات نشان داده اند که بیماران بدحال نیازمند مراقبت های ویژه، مدت زمان اقامت بیشتری در بخش اورژانس دارند و مانیتورینگ ناکافی و درمان غیراستاندارد در این بخش می تواند ضمن به خطر انداختن ایمنی بیماران باعث ایجاد عوارض و پیامد های نامطلوب برای آنها گردد. افزایش طول مدت اقامت بیماران نیازمند به مراقبت های ویژه در بخش اورژانس باعث افزایش موارد پنومونی ناشی از ونتیلاتور و مورتالیتی می گردد. بیشتر بخش های اورژانس نیروی انسانی لازم برای ارایه خدمات ضروری به بیماران بدحال را نداشته و لذا انجام اقدامات مراقبتی مانند تغییر پوزیشن بیماران برای کاهش بروز زخم بستر یا رعایت بهداشت دهان در بیماران تحت ونتیلاسیون مکانیکی در یک اورژانس شلوغ بسیار دشوار و گاهی غیرممکن است. افرادی که دارای بیماری جدی ولی با شرایط قابل برگشت بالقوه هستند بیشترین سود را از مراقبت های ویژه می برند. بسته به نوع و کیفیت ارائه خدمات، 2 تا80 درصد بیماران در بخش مراقبت های ویژه فقط مانیتورینگ قلبی-تنفسی می گردند تا اینکه یک اقدام درمانی حیاتی و موثر را دریافت کنند. امروزه باتوجه به افزایش بیماران بدحال نیازمند به مراقبت های ویژه و بالا بودن زمان اقامت این بیماران در بخش اورژانس، ایجاد امکانات و توانایی لازم نظیر مانیتورینگ قلبی، ونتیلاتور و نیروی انسانی آموزش دیده جهت ارایه مراقبت های اختصاصی به بیماران بدحال در این بخش ضروری است. این موضوع به عنوان یک تجربه موفق در بسیاری از کشورهایی که دارای سابقه طولانی تری در ارایه خدمات تخصصی در بخش اورژانس هستند، مورد آزمون قرار گرفته است. امروزه در بسیاری از بخش های اورژانس پیشرفته، قسمت مراقبت حیاتی در اورژانس وجود دارد. همچنین متخصصین طب اورژانسی که بطور ویژه در زمینه مراقبت های بحرانی آموزش دیده اند و تحت عنوان متخصص اقدامات حیاتی اورژانس در این واحدها فعالیت دارند. به نظر می رسد ایجاد دوره های آموزشی مراقبت ویژه برای متخصصین طب اورژانس و راه اندازی یک دوره فلوشیپ مراقبت های ویژه با توانایی ارایه خدمات پیشرفته ویژه در کشور لازم است. وجود چنین متخصصینی نه تنها باعث می گردد تا کمبود متخصصین مراقبت های ویژه جبران گردد بلکه باعث افزایش کیفیت خدمات حیاتی در بخش اورژانس و تسهیل هماهنگی بین بخش اورژانس و بخش مراقبت های ویژه می گردد
ارجاع به مقاله
مراجع
Mullins PM, Goyal M, Pines JM. National growth in intensive care unit admissions from emergency departments in the United States from 2002 to 2009. Academic Emergency Medicine. 2013;20(5):479-86.
Bernstein SL, Aronsky D, Duseja R, Epstein S, Handel D, Hwang U, et al. The effect of emergency department crowding on clinically oriented outcomes. Academic Emergency Medicine. 2009;16(1):1-10.
Baratloo A, Maleki M. Description of a Working Day as a Senior Emergency Medicine Resident; Burning Candle at Both Ends! EMERGENCY-An Academic Emergency Medicine Journal. 2015;3(1):1.
Lambe S, Washington DL, Fink A, Herbst K, Liu H, Fosse JS, et al. Trends in the use and capacity of California's emergency departments, 1990-1999. Annals of emergency medicine. 2002;39(4):389-96.
Wild C, Narath M. Evaluating and planning ICUs: methods and approaches to differentiate between need and demand. Health Policy. 2005;71(3):289-301.
Chalfin DB, Trzeciak S, Likourezos A, Baumann BM, Dellinger RP, group D-Es. Impact of delayed transfer of critically ill patients from the emergency department to the intensive care unit. Critical care medicine. 2007;35(6):1477-83.
Rose L, Gray S, Burns K, Atzema C, Kiss A, Worster A, et al. Emergency department length of stay for patients requiring mechanical ventilation: a prospective observational study. Scandinavian journal of trauma, resuscitation and emergency medicine. 2012;20(1):1.
Grap MJ, Munro CL, Unoki T, Hamilton VA, Ward KR. Ventilator-associated pneumonia: the potential critical role of emergency medicine in prevention. The Journal of emergency medicine. 2012;42(3):353-62.
Baratloo A, Maleki M. Iranian emergency department overcrowding. Journal of Emergency Practice and Trauma. 2015;1(2):39.
Lyneham J, Cloughessy L, Martin V. Workloads in Australian emergency departments a descriptive study. International emergency nursing. 2008;16(3):200-6.
Weingart SD, Sherwin RL, Emlet LL, Tawil I, Mayglothling J, Rittenberger JC. ED intensivists and ED intensive care units. The American journal of emergency medicine. 2013;31(3):617-20.
Otten EJ. Emergency Department Critical Care. Journal of Emergency Medicine. 2014;46(4):598.
- چکیده مشاهده شده: 441 بار
- PDF دانلود شده: 206 بار
- HTML دانلود شده: 50 بار
