اصل ضررنرساندن و سلامت عمومی
مجله اخلاق زیستی- علمی پژوهشی,
دوره 9 شماره 33 (1398),
9 March 2020,
صفحه 5-6
https://doi.org/10.22037/bioeth.v9i33.30336
اصل ضررنرساندن در اخلاق زیستپزشکی، اصل عدم ضرر در حقوق سلامت عمومی، و قاعده لاضرر در اسلام، اولین توجیه در سیاستها و تصمیمات سلامت عمومی است. این اصل دربرگیرنده سه مؤلفه جلوگیری از ضرر به دیگران، حمایت از افراد فاقد ظرفیت و آسیبپذیر در مقابل ضرر و جلوگیری از ضرر به خود است که درباره آخرین مؤلفه، به دلیل تفاوت فلسفه اخلاقی مکاتب مختلف، اختلاف نظر وجود دارد (1).
از نظر پیروان مکتب لیبرایسم، اصل عدم ضرر به دیگران که ریشه در تفکر میل دارد (Mills, Thoughts)، اصل بنیادی و تنها توجیه محدودیت آزادیهای مشروع شهروندان و حقوق فردی است، حتی خودمختاری لیبرال اقتضای آن را دارد که در صورت احتمال ضرر یا آسیب به دیگران، آزادیهای فردی محدود گردد. به همین دلیل مکاتب سکولار، نقض حداقلی خودمختاری فردی را برای توجیه اخلاقی مداخلات سلامت عمومی لازم میدانند (2).
بنا بر اصل احتیاط، اگر احتمال میرود یک مداخله یا فناوری در حوزههای طبیعی و زیستی باعث وقوع بعضی خطرها شود، عدم یقین علمی در مورد این خطرها نباید مانع از پیشگیری از آنها گردد، اما هنگامی که بنا بر شواهد علمی خطری شناخته نشده است، توسعه و پیشرفت جامعه مستلزم انجام این مداخلات است، اما از آنجایی که از نظر علمی نمیتوان تمامی خطرات احتمالی یک مداخله یا فناوری را پیشبینی نمود و از طرف دیگر، سلامت و پیشرفت جامعه مستلزم این مداخلات است، بایستی مداخلات را با کنترل و توجیه حداقل ضرر شناساییشده اجرایی نمود (3-2).
......