پیشبینی سلامت اجتماعی بر اساس عدالت اجتماعی با میانجیگری بیتفاوتی اجتماعی در بین شهروندان تهرانی
مجله اخلاق زیستی- علمی پژوهشی,
دوره 12 شماره 37 (1401),
20 خرداد 2022
,
صفحه 1-16
https://doi.org/10.22037/bioeth.v12i37.38727
چکیده
زمینه و هدف: بر اساس اهمیت سلامت اجتماعی و تأثیرات روزافزون آن بر زندگی و اجتماع، پژوهش حاضر به پیشبینی سلامت اجتماعی بر اساس عدالت اجتماعی با میانجیگری بیتفاوتی اجتماعی در بین شهروندان تهرانی در سال 1401 پرداخته است.
روش: پژوهش حاضر به لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ روش گردآوری دادهها دارای ماهیت علی ـ مقایسهای از نوع پیمایشی میباشد. دادهها از طریق توزیع پرسشنامههای استاندارد در بین 384 نفر از شهروندان تهران ـ سعادتآباد (منطقه 2)، زنجان جنوبی (منطقه 10) و خیابان کارگر (منطقه 16) ـ با تلفیق روش نمونهگیری تصادفی ساده، خوشهای، چندمرحلهای و طبقهای متناسب با حجم نمونه گردآوری شدند. در مدل نظری تحقیق حاضر، متغیر عدالت اجتماعی (فردگرایی، برابری، انصاف و نیاز) به عنوان متغیر مستقل و متغیر بیتفاوتی اجتماعی (قدرت تصمیمگیری، بیاعتمادی، بیهدفی و مسئولیتپذیری سیاسی) به عنوان متغیر وابسته درونی و متغیر سلامت اجتماعی (انسجام اجتماعی، پذیرش اجتماعی، مشارکت اجتماعی، شکوفایی و انطباق اجتماعی) به عنوان متغیر وابسته اصلی مد نظر قرار گرفته شده است. در نهایت برای بررسی رابطه بین متغیرهای مذکور از روش مدلسازی معادلات ساختاری با استفاده از نرمافزار Lisrel 8.8 استفاده گردید.
ملاحظات اخلاقی: پاسخگویانی که در این تحقیق مشارکت داشتند، با آگاهی از انجام تحقیق و اهداف آن به پرسشنامهها پاسخ دادند.
یافتهها: نتایج نشان داد که عدالت اجتماعی بر سلامت اجتماعی با نقش واسطهای بیتفاوتی اجتماعی مؤثر است. همچنین عدالت اجتماعی به میزان 41/0- بر بیتفاوتی اجتماعی و به میزان 78/0 بر سلامت اجتماعی تأثیرگذار میباشد و بیتفاوتی اجتماعی نیز به میزان 14/0- بر سلامت اجتماعی تأثیرگذار است.
نتیجهگیری: به منظور بهبود سلامت اجتماعی لازم است که عدالت اجتماعی در جامعه با کمک سازمانها و مدیران رده بالا، برقرار شود تا به دنبال آن بیتفاوتی اجتماعی کاهش یابد و شاهد جامعهای باشیم که در آن افراد از سلامت اجتماعی بالایی برخوردار باشند. بدون شک این سلامت اجتماعی میتواند تأثیرات مثبتی در سطوح مختلف و حل مسائل جامعه داشته باشد.
- سلامت اجتماعی؛ عدالت اجتماعی؛ بیتفاوتی اجتماعی؛ شهروندان تهرانی
ارجاع به مقاله
مراجع
Tavakol M. Social Health: Dimensions, Components and Indicators in Iranian and World Studies. Bio eth J. 2016; 4(14): 115-135. [Persian]
Nourbakhsh Y, Heidarkhani H, Mohammadi A. Investigating the Relationship between Social Support and Underlying Variables with Social Health of Young People in Marginalized Areas of Kermanshah. Iran J Soc Probl. 2017; 8(2): 233-257. [Persian]
Afshani A, Shiri Mohamadabadi H. The role of social capital in promoting social health of women in Yazd. Pazuhesh Zan. 2018; 8(4): 1-20. [Persian]
Fadaee M. Social Health. 2th ed. Qom: Timas; 2020.
Bokharaee A, Sharbatian MH, Imeni N. A Sociological study of women’s social health and the effective factors (Case Study: Women in district 4 of Tehran). Q J Contempt Sociol Res. 2015; 4(7): 29-54. [Persian]
Keyes CLM. Social well-being in the United States a Descriptive Epidemiology. 1st ed Chicago: The University of Chicago Press; 2004.
Keyes CLM. Social well-being. S P Q. 2004; 1(1): 90-121.
Zakie A, Khoshooie M. Social health and factors affecting it among the citizens of Isfahan city. Stud City Sociol. 2013; 3(8): 79-108. [Persian]
Sharbatian MH. A reflection on the semantic link between the components of social capital and the degree of benefit from social health among the students of Payam Noor University of Mashhad. Q Sociol Study. 2012; 2(5): 149-174. [Persian]
Sajadi H, Sadrosadat SJ. Social health indicators, political-economic information. Polit Econ Inform. 2004; 4(208): 244-253. [Persian]
Harvey D. Social justice and city. 2nd ed. Georgia: the University of Georgia Press; 2009.
Miler D. Principles of social justice. Translated by Nowroozi RA, Fazeli L. Tehran: Sama; 2006.
Adams JS. Inequity in Social Exchange. Advances in Experimental Social Psychology. Adv Exp Soc Psychol. 1965; 2: 267-299.
Cohen CH-Y, Spector P. The Role of Justice in Organizations: A meta-Analysis. Org Beh Hum Dec Proc. 2001; 86(2): 278-321.
Wilson M. Education for social justice in rural Nepal: Towards an integrated theoretical framework and operational research strategy for supporting intervention. J Phil Educ. 2015; 2(6): 112-145.
Masoudnia E. Sociological explanation of citizens' indifference in social and political life. Polit Econ Inform. 2000; 168(12): 152-165.
Alamdar F, Javadiyegane MR, Rahmani J. Social Apathy Creation in Iranian Interactive Process. Iran J Soc Prob. 2018; 9(1): 165-190.
Sedigh Sarvestani R. City Sociology. Tehran: Scientific Press; 2010. [Persian]
Sedaghatifard M. Social Indifference (Meaning analysis, theoretical foundation, etiology). Esfahan: Behta Pazhoohesh; 2013
Bogen R, Marlow J. Asylum Discourse in New Zealand: Moral Panic and a Culture of Indifference. Aust Soc Work. 2017; 70(1): 104-115.
Safiri KH, Hojati Kermani S. Sociological investigation of social indifference in Tehran. Cultural studies and communication. 2020; 16(60): 123-144. [Persian]
Naderi H, Banifateme H. Structural modeling of the relationship between alienation and social indifference. J Soc Sci. 2009; 6(2): 29-59. [Persian]
Mohseni Tabrizi A, Sedaghatifard M. A research on social indifference in Iran (Research Case: Tehrani citizens). Appl Soc. 2010; 22(19): 1-22. [Persian]
Kalantari S, Adibi M, Rabani R, Ahmadi S. The Investigating of indifference and altruism in Iran's urban society and factors affecting on it. Clinical psychology and personality. 2006; 5(1): 27-37. [Persian]
Hooman HA. Knowing the scientific method in behavioral sciences. Tehran: Samt; 2017. [Persian]
- چکیده مشاهده شده: 168 بار
- PDF دانلود شده: 96 بار