مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت‌های ویژه ایران

چکیده: زمينه و هدف: بيهوشي به عنوان يک تخصص پزشکي از اوايل قرن بيستم آغاز شد. متخصصین بیهوشی اداره اعمال حياتي در طي جراحي را آغاز کرده بیهوشی را القا و در پايان جراحي، بيماران را بيدار مي نمایند. با آگاهی از نگرش و درک افراد عادی جامعه از بیهوشی و متخصصین بیهوشی میتوان جهت آموزش افراد و ارتقاء دانش سلامت این افراد در جامعه گام های مثبتی برداشت. از این روی هدف ما از اين مطالعه بررسي کلي ميزان آگاهي مردم عادی جامعه در مورد بيهوشي، روند بیهوشی و وظايف پزشک متخصص بيهوشي و عوامل موثر بر آن بود. روش و ابزار:این مطالعه یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی تحلیلی در فاصله سال های 1397-1396بود. جمعیت مورد مطالعه کلیه افراد سالم جامعه در استان های تهران، مازندران، خوزستان، خراسان رضوی، کرمان و شهر تهران بودند. روش نمونه گیری در این مطالعه در سه سطح تعریف گردید: روش نمونه گیری خوشه ای، روش نمونه گیری طبقه ای و روش نمونه گیری تصادفی ساده. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی و با کمک نرم افزار آماریSPSS v.19 تجزیه و تحلیل شد. نتايج: 1558پرسشنامه تکمیل گردید. 4/52% از افراد تحت مطالعه زن و 6/47% مرد بودند. متوسط سن افراد تحت مطالعه 8/14±62/43 سال بود. اکثریت افراد متاهل (7/54%)، دارای تحصیلات در حد دیپلم(4/33%) و شاغل (3/63%) بودند. نتیجه این مطالعه نشان داد 2/44 درصد از افراد از بیهوشی ترس داشتند. ارتباط معنی داری بین جنسیت و ترس از بیهوشی و بین سن و ترس از بیهوشی و بین سطح تحصیلات و ترس از بیهوشی وجود داشت. تنها 6/30% از افراد میدانستند که متخصص بیهوشی حین عمل جراحی آنان را بیهوش مینماید. اکثریت افراد (4/76%) تمایل به مشاهده و معاینه متخصص بیهوشی قبل از عمل داشتند. 9/37% افراد تمایل به بیهوشی عمومی داشتند و زنان بیش از مردان بیهوشی عمومی را ترجیح میدادند. اکثریت افراد تحت مطالعه (4/53%) اعتقاد داشتند بیهوشی عمومی کم خطر تر از بی حسی نخاعی است و اطلاعی از مدت تحصیل متخصص بیهوشی در دانشگاه نداشتند. تنها 4/30% از افراد از نقش متخصص بیهوشی در کنترل درد های حاد و مزمن، 1/16% از افراد از نقش متخصص بیهوشی به عنوان مقیم اورژانس و 4/37% از افراد از نقش متخصصین بیهوشی در بخش مراقبت های ویژه، اطلاع داشتند. نتيجه گيري: به رغم این واقعیت که گروه بزرگی از افراد تحت مطالعه ما افراد تحصیل کرده بودند که در مناطق شهری زندگی می کردند، آگاهی عمومی از نقش بیهوشی در ایران نادرست است. افزایش ارتباط بین متخصصین بیهوشی با افراد جامعه و افزایش توجه رسانه ها به بیهوشی و متخصصین بیهوشی و ارائه برنامه های تلویزیونی و رادیویی در مورد نقش مهم متخصصین بیهوشی به بهبود آگاهی و درک افراد جامعه از بیهوشی و نقش متخصصین بیهوشی کمک خواهد کرد.

پیش زمینه: اضطراب و دلهره یک مفهوم چالشی در مراقبت قبل از عمل بیماران می¬باشد. بیشتر بیمارانی که منتظر جراحی الکتیو هستند ، اضطراب را تجربه می¬کنند و به عنوان یک واکنش قابل انتظار تلقی می¬شود. میزان اضطراب پیش از عمل می¬تواند منجر به افزایش درد پس از عمل، طولانی شدن بستری ، ایجاد عوارض جانبی در زمان عمل و کاهش رضایت بیمار شود مواد و روش کار : در این مطالعه 140 نفر بیمار و 140 نفر از همراهان بیمار که جهت انجام عمل جراحی ارتوپدیک بستری شده بودند ، مورد بررسی قرار گرفتند. بیمارانی که به علت تروما یا جراحی های الکتیو کاندیدای عمل جراحی می شدند پس از انتخاب توسط جراح محترم و قرار گرفتن در لیست عمل ، توسط شخص اجرا کننده طرح با پر کردن پرسشنامه ای که بدین منظور طراحی شده است اطلاعات لازم جمع آوری شد . جمع آوری اطلاعات قبل از عمل و در بخش صورت گرفت . اطلاعات لازم با دادن توضیحات به بیمار یا همراه وی و تفهیم آنها با گرفتن پاسخ از طرف بیمار یا همراه بیمار وارد پرسشنامه شد . پر کردن پرسشنامه قبل از اقدامات تیم درمانی انجام پذیرفت . نتايج : نتایج به دست آمده نشان داد که میانگین سنی شرکت کنندگان 43 سال بود. در بین بیماران 10 درصد را بیسواد ، 67.9 درصد بیماران را تحصیلات دیپلم و کمتر و نهایتا 22.1 درصد بیماران دارای تحصیلات دانشگاهی بودند. 60 درصد از بیماران سابقه ی عمل جراحی قبلی را داشتند. شایع ترین علل اضطراب بیماران قبل از عمل جراحی ترس از عدم فعالیت بعد از عمل ، درد بعد از عمل و سرانجام عمل جراحی بود. در حالی که در همراهان بیمار شایع ترین عوامل ایجاد اضطراب ،‌ناتوانی بیمار بعد از عمل و اضطراب در مورد بیمار می باشد. همچنین در چندین حیطه زنان نسبت به مردان اضطراب های کمتری را تجربه می کنند. نتيجه گيري : بررسی نتایج مطالعه حاضر نشان داد اضطراب ناشی از عدم فعالیت و ناتوانی بیماران شایع ترین و شدیدترین عامل اضطراب بیمارا و همراهان می باشد.

بعد از عمل در اعمال جراحی انتخابی کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک بوده است. روشها: در این مطالعه تصادفی دوسوکور آینده نگر، 60 بیمار بزرگسال با کلاس 1 و2 انجمن بیهوشی آمریکا که برای همل جراحی کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک انتخابی با بیهوشی عمومی در نظر گرفته شدند، بطور تصادفی به دوگروه تقسیم شده و مورد بررسی قرار گرفتند. 90 دقیقه قبل از بیهوشی در گروه مطالعه 6 میلی گرم تیزانیدین خوراکی و در گروه کنترل دارونما دریافت کردند. علائم حیاطی، نمره درد، میزان نیاز به داروی ضد درد مورد ارزیابی قرار گرفته و بین دو گروه با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج: در بررسی مشخصات دموگرافیک یعنی سن، جنس و اندکس توده بدنی دو گروه با هم تفاوت معنی دار نداشتند(P>0.05). نمره درد در ریکاوری، 6، 12 و 24 ساعت بعد از عمل بطور معنی داری در گروه مطالعه نسبت به گروه کنترل کمتر بود(P=0.01, P=0.009, P= 0.005, P=0.03). میزان نیاز به داروی ضد درد در گروه دریافت کتتده تیزانیدین بطور معنی داری کمتر بود (52.33± 485.83 در مقایسه با 20.86± 350.87 میلی گرم). بررسی انجام شده نشان داد که دو گروه از نظر پارامترهای همودینامیک با یکدیگر تفاوت معنی داری نداشتند. بحث: تیزانیدین خوراکی 6 میلی گرم قبل از عمل جراحی کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک میزان درد شانه بعد از عمل و مصرف مخدر را کاهش داد.

مقدمه : ایجاد استرس های اکسیداتیو به دلیل تماس خون با سطوح مختلف مواد صناعی از چالش های تیم درمانی طی جراحی بای پس قلبی ریوی ،محسوب می شود. این مسئله با آزاد سازی عوامل التهابی همچون CRP، IL-6 و نوتروفیل ها سبب آسیب های بافتی به اندام های مختلف می گردد. با توجه به تمامی تلاشهای انجام شده در سالهای اخیر به منظور کاهش این آثار مخرب ، هنوز هیچ یک از روش های مرسوم نتوانسته اند بعنوان روشی کاملا مطمئن مطرح گردند. مواد آنتی اکسیدان همچون تیامین در دفاع از سلول ها در برابر رادیکال های آزاد اهمیت فراوانی دارند. در پژوهش حاضر تاثیر تیامین بعنوان ماده آنتی اکسیدان بر سطح لاکتات سرم در بیماران تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونری مورد ارزیابی قرار گرفته است. مواد و روش : در این مطالعه 140 بیمار با رنج سنی بین 25 تا 65 سال و مبتلا به اختلال خفیف سیستولیک (EF=45-55%) که کاندیدای جراحی CABG بودند انتخاب و به دو گروه ( 70 نفره) کنترل و غربال (بیماران با دریافت تیامین) تقسیم شدند. تمام این بیماران جهت جراحی بای پس قلبی تحت پمپ قلبی-ریوی، به روش یکسانی بیهوش شده و سطح لاکتات سرمی آنها قبل ، حین و بترتیب 2، 4، 6، 12، 18و 24 ساعت پس از جراحی اندازه گیری شد.تمامی داده های بدست آمده طی پرسشنامه ای جمع آوری شده و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج : بر اساس اطلاعات بدست آمده ، اختلاف معنی داری بین دو گروه مورد مطالعه،از نظر اطلاعات دموگرافیکی و بیماری زمینه ای مشاهده نشد. سطح لاکتات سرم در گروه تیامین نسبت به گروه کنترل بطور معنی داری کمتر بود ( بجز قبل و 2 ساعت پس از جراحی) (P<0.05). کراتینین سرم نیز درگروه تیامین ،در نمونه اخذ شده در 24 ساعت بعد از جراحی به صورت معنی داری کمتر از گروه کنترل گزارش گردید(0.14±1.54در مقابل 0.19 ±1.24 ، p: 0.001).همچنین نتایج حاصله نشان دادند که دوز مصرفی داروهای اینوتروپ ومدت زمان انتوباسیون بعدازجراحی در بیماران تحت درمان با تیامین نسبت به گروه کنترل، کمتر بوده (P=0.001) ولی مدت زمان بستری در بیمارستان در دوگروه مشابه بوده است. جمع بندی: نتیج نشان دادند که تجویز تیامین پیش از جراحی قلب ( در بیماران با اختلال خفیف سیستولیک بطن چپ) ضمن کاهش سطح لاکتات سرم (بعنوان مارکر پرفیوژن بافتی)، سبب بهبود عملکرد کلیه ها نیزمی گردد.

مقدمه: یکی از عوارض شایع بعد از اعمال جراحی درد می باشد. درد بعد از عمل یک واکنش پیچیده فیزیولوژیک به آسیب بافتی است و معمولا نگرانی اصلی بیماران این است که چه اندازه از درد را بعد از جراحی تجربه خواهند کرد. دکسمدتومدین و کتورولاک از داروهایی می باشند که در بی دردی پیشگیرانه مورد استفاده قرار می گیرند. هدف از این مطالعه مقایسه قابلیت بی دردی پیشگیرانه دکسمدتومدین و کتورولاک بر روی درد پس از عمل بیماران تحت آپاندکتومی می باشد. روش كار :این مطالعه یک كارآزمایی بالینی تصادفی و دوسوكور ، بر روی 6۰ بیمار ۱۸ تا ۶۵ ساله با کلاس ASA یک و دو بود که جهت عمل آپاندکتومی تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند. بیماران طبق جدول تصادفی بلوکی به سه گروه تقسیم شدند. گروه A دکسمدتومدین وریدی به میزان 1 میکروگرم به ازای کیلوگرم به عنوان دوز بولوس در مدت زمان 10 دقیقه بلافاصله قبل از اینداکشن و سپس 5/. میکروگرم به ازای کیلوگرم در در طی جراحی به صورت انفوزیون پیوسته دریافت نمودند.گروه B 30 میلی گرم کتورولاک وریدی بلافاصله قبل از اینداکشن و گروه C به عنوان گروه شاهد نرمال سالین %9/. بلافاصله قبل از اینداکشن دریافت نموده و در طول عمل برای هر دو گروه B وC نرمال سالین %9/.انفوزیون شد. سپس القا و نگهداری بیهوشی و همچنین ریورس در مورد تمامی بیماران مورد مطالعه بصورت یکسان اعمال شد. پس از اتمام بیهوشی برای همه بیماران پمپ کنترل درد دیجیتال(PCA)حاوی فنتانیل (بولوس های ۱۰ میکروگرم با زمان قفل ۱۰ دقیقه ) وصل گردید. علائم حیاتی بیماران 5 دقیقه پس از استراحت بر روی تخت اتاق عمل، بلافاصله بعد از انتوباسیون، در دقایق 5-10-15-20-30-40 و هر 10 دقیقه تا پایان عمل ثبت گردید. در ریکاوری نیز علائم حیاتی، وقوع تهوع،استفراغ و شدت لرز ثبت شدند. بیماران در صورت وجود لرز غیر قابل کنترل ۲۵ میلی گرم پتدین دریافت نمودند. درد به کمک شاخص دیداری شدت درد(VAS)در ساعتهای ۱، ۳، ۶، ۱۲و ۲۴ ارزیابی شد. در صورتی که 3 > VAS بود و بیماران مسکن اضافه درخواست کردند؛ شیاف دیکلوفناک ۱۰۰ میلی گرمی تجویز شد. حجمی از محتوی پمپ کنترل درد بیمار ( PCA) که توسط بیماران مصرف شده بود، ثبت گردید. داده های بدست آمده توسط نرم افزار SPSS (ورژن 19) با استفاده از آزمونهای آماری مورد نیاز تجزیه و تحلیل گردیدند و ارزش های P<0.05 معنی دار تلقی شدند. نتایج : شدت درد در زمان های 3،1 و6 ساعت پس از عمل بین سه گروه تفاوت معناداری نداشت؛ اما در زمان های 12 و 24 ساعت پس از عمل در گروه دکسمدتومدین کمتر از دو گروه دیگر بود (P12= 0.004 & P24= 0.003). دوز فنتانیل مصرفی تنها درگروه دکسمدتومدین نسبت به گروه شاهد به طور معناداری کمتر بود. (PPCA= 0.003) از نظر تجویز پتدین و شیاف دیکلوفناک بین سه گروه تفاوت معناداری مشاهده نگردید. افزایش دمای بدن بیماران در قبل،حین و بعد از عمل در گروه دکسمدتومدین نسبت به دو گروه دیگرمعنادار بود.(PT= 0.001) .در طول زمان در دو گروه کتورولاک و شاهد کاهش دمای بدن بیماران معنادار بود.(PK= 0.037 & PC= 0.001) تغییرات فشارخون(سیستولیک، دیاستولیک وMAP) بین سه گروه تفاوت معناداری نداشت. تعداد ضربان قلب در دقایق 10، 15 ،30 در گروه دکسمدتومدین نسبت به شاهد(P10=0.022 & P15=0.010 & P30=0.015) و بلافاصله پس از انتوباسیون و دقیقه 10 حین عمل نسبت به گروه کتورولاک به طور معناداری کمتر بود.(PPO=0.033 & P10=0.024) میزان O2sat در دقایق 5، 15، 30، 40 و ریکاوری در گروه دکسمدتومدین بطور معناداری نسبت به دو گروه دیگر کمتر بود. (P5=0.045 & P15=0.006 & P30=0.003 & P40=0.003 PR=0.024) در بیماران سه گروه تفاوت معناداری از لحاظ سن، جنس،قد، وزن، کلاس ASA و همچنین وقوع تهوع،استفراغ و لرز مشاهده نگردید. نتیجه نهایی: تجویز پیشگیرانه دکسمدتومدین درد بعد از عمل آپاندکتومی را در ساعات 12 و 24 پس از عمل بطور قابل ملاحظه ای کاهش داده و نیاز به مسکن بعد از عمل را کمتر می نماید.

مقدمه و اهداف: بیماری افزایش فشار خون شایع ترین بیماریهای موجود در اکثر کشورها می باشد. با افزایش سن احتمال ابتلا به این بیماری افزایش می یابد. از شایعترین عوارض آن، عوارض چشمی می باشد که باعث مراجعه جهت اعمال جراحی چشمی می شود. مراکز اختصاصی جراحی چشم با افزایش مراجعه بیماران سالمند و مبتلا به بیمار افزایش فشار خون و نیازمند جراحی چشمی روبه رو است. هدف از این مطالعه بررسی میزان اگاهی بیماران چنین مراکزی از وجود بیماری افزایش فشار خون و کیفیت درمان از طرف بیماران است. روش کار: تعداد 300 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان های اختصاصی جراحی های چشم که مبتلا به بیماری افزایش فشار خون بودند در درمانگاه بیهوشی به هنگام ویزیت قبل از عمل مورد بررسی قرار گرفتند. متغیرهای مورد بررسی عبارت بودند از : میزان آگاهی از بیماری، پزشک معالج، محل اقامت، نوع دارو، استفاده ی مرتب از رژیم درمانی، ارتباط آگاهی با سن و جنس، عوارض بیماری و سابقه بستری. فشار خون بیماران نیز به هنگام ویزیت در بخش و اتلق عمل ثبت می شد.اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار spss17 آنالیز شده اند. یافته ها: میزان عدم آگاهی بیماران از وجود بیماری خود %3/25 بوده است. میزان آگاهی از بیماری با جنس و محل اقامت ارتباط معنی داری داشت، سن عامل تعیین کننده نبود. فشار خون بیمارانی که در کلینیک یا بخش فشار خون بالا داشتند در اتاق عمل نیز بالا بود.تحت درمان بودن با جنس، محل اقامت و آگاهی از بیماری رابطه ی معنی داری داشت. نتیجه گیری: با توجه بهنتایج بدست آمده ار این مطالعه و بالا بودن میزان عدم آگاهی بیماران از وجود بیماری هیپرتانسیون (1 نفر از هر 4 نفر بیمار) به نظر میرسد لزوم آگاهی بخشیدن به بیماران در سطح وسیع در جامعه توسط رسانه های عمومی و مراکز دخیل در بهداشت جامعه اهمیت بیشتری پیدا میکند تا درمان نیز با سطح بهتری صورت گیرد در نتیجه اداره ی این بیماران پرخطر در دوره ی قبل و بعد از عمل با کیفیت بهتری انجام پذیرد.

مقدمه: در بیماران تروما به سر که دچار کاهش سطح هوشیاری می‌باشند و نیاز به تهویه مکانیکی دارند، دو وسیله مرطوب کننده راه هوایی برای گرم و مرطوب کردن راه هوایی براساس شرایط بالینی بیمار استفاده می‌شود. هدف این تحقیق بررسی تأثیر دو سیستم مرطوب کننده راه هوایی بر تعداد تنفس در بیماران تروما به سر تحت تهویه مکانیکی تهاجمی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه بالینی تصادفی 50 بیمار به روش تصادفی به دو گروه مداخله تقسیم شدند. دو وسیله مرطوب‌کننده گرمایی و تبادل کننده گرما و رطوبت فیلتردار هر کدام به مدت 30 دقیقه به صورت متقاطع برای گروه‌ها مورد استفاده قرار گرفت. در پایان هر دوره استفاده از مرطوب کننده راه هوایی، تعداد تنفس بیمار از روی دستگاه تهویه مکانیکی بیمار ثبت شد، داده‌ها با نرم افزار 25SPSS مورد تجزیه‌و‌تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: در مقایسه دو گروه مرطوب کننده گرمایی و تبادل‌کننده گرما و و رطوبت فیلتردار در جایگذاری اول تفاوت معنادار بود (049/0=P). در مقایسه دو گروه مرطوب کننده گرمایی و تبادل کننده گرما و و رطوبت فیلتردار در جایگذاری دوم تفاوت معنادار نبود (056/0=P). در مقایسه استفاده متوالی هر دو وسیله در گروه مرطوب کننده گرمایی تفاوت معنادار بود (013/0=P). در مقایسه استفاده متوالی هر دو وسیله در گروه تبادل‌کننده گرما و و رطوبت فیلتردار تفاوت معنادار بود (037/0=P). بحث و نتیجه‌گیری: استفاده از یک تبادل‌کننده گرما و رطوبت فیلتردار در مسیر جریان تهویه مکانیکی تهاجمی در بیماران تروما به سر منجر به افزایش تعداد تنفس می‌شود که می‌تواند ناشی از افزایش مقاومت راه هوایی و افزایش دی اکسید کربن خون شریانی و حجم فضای مرده باشد. پیشنهاد می‌شود که از این وسیله مرطوب کننده راه هوایی با احتیاط و با توجه به شرایط بالینی بیمار استفاده شود.

کیست هیداتید یکی از مهم ترین بیماری های انگلی می باشد که در بسیاری از کشورهای جهان از جمله ایران از معضلات بهداشتی و پزشکی محسوب می شود. در این بیماری انسان میزبان واسط انگل می باشد که از طریق خوردن سبزیجات و مواد غذایی آلوده با مدفوع میزبان اصلی مثل سگ که حاوی تخم انگل است، آلوده می شود. این بیماری می تواند ارگان های مختلفی را در بدن درگیر کند که شایع ترین آنها ریه و کبد می باشد. پاره شدن کیست هیداتید می تواند باعث واکنش آنافیلاکسی و یا حتی مرگ گردد. در این مطالعه ما به معرفی بیماری پرداخته ایم که هنگام جراحی کیست هیداتید کبدی دچار نشت محتویات آن و به دنبال آن دچار واکنش آنافیلاکسی شده است، که درمان وی از اتاق عمل با مایع درمانی و تزریق اپی نفرین آغاز گردید و تا ICU ادامه پیدا کرد و پس از ۲ روز بستری در ICU با حال عمومی خوب به بخش منتقل گردید. بنابراین به عنوان آنستزیولوژیست باید همیشه آمادگی تشخیص زودرس و درمان سریع این پیامد را داشته باشیم و در بیمارانی که این احتمال می رود که در طی جراحی دچار این واکنش گردند باید تمهیدات لازم از جمله مانیتورینگ دقیق و داروهای لازم در اتاق عمل فراهم شوند.