مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت‌های ویژه ایران

زمینه و هدف: کوله سیستکتومی لاپاراسکوپیک یک پروسیجر انتخابی براي درمان کوله سیستیت مزمن می‌باشد . شدت دردي که به دنبال این پروسیجرجراحی ایجاد می‌گردد در 24 ساعت اول پس از عمل بسیار زیاد و براي بسیاري از بیماران غیرقابل تحمل می‌باشد. هدف این مطالعه، بررسی مقایسه اثر القاء موضعی بوپیواکائین و هیدروکورتیزون در بستر کیسه صفرا در کاهش درد بعد از عمل کوله سیستکتومی لاپاراسکوپی بود. روش بررسی: اين مطالعه كارآزمايي باليني به صورت یک سوکور درسال 1395 بر روي بيماران بيمارستان آيت اله كاشاني شهرکرد كه به علت كوله سیستیت مزمن تحت عمل كوله سيستكتومي لاپاراسكوپي قرار گرفتند انجام شد. نمونه گيري بیماران به روش آسان صورت گرفت. بيماران مورد مطالعه به سه گروه : A 100ميلي گرم هيدروكورتیزون، گروه :B 20سي سي از محلول بوپيواكائين 5/0% و گروه:C 20سي سي از نرمال سالين بدون دارو تقسیم شدند. شدت درد با استفاده از مقياس عدديVas درریکاوری و ساعات 6 و 18 پس از عمل اندازه گيري شد و درصورت نمره VAS بیشتر از 5، بیمار 30 میلی گرم پتیدین Stat دریافت می کرد. یافته‌ها: بر اساس نتایج این مطالعه میانگین VASدرد در ریکاوری و 6 ساعت بعد از عمل در سه گروه تفاوت معناداری نداشت. اما VAS درد 18 ساعت بعد از عمل در سه گروه اختلاف معناداری داشت به طوری که میزان VAS درد در گروه هيدروكورتیزون کمتر از گروه شاهد و گروه بوپيواكائين 5/0% بود (009/0p=). به طور کلی در هر سه گروه شدت درد طی مطالعه به طور معناداری کاهش یافته بود. در این مطالعه میزان رضایتمندی از عمل در هر سه گروه یکسان بود (969/0p=). در خصوص میزان تهوع بعد از عمل، 7/26% بیماران گروه هيدروكورتیزون، 20% گروه بوپيواكائين 5/0% و 3/23% گروه شاهد تهوع بعد از عمل داشتند(830/0p=). همچنین در هر سه گروه هیچ موردی از سردرد گزارش نشد. نتیجه‌گیری: در این مطالعه شدت درد بعد از عمل در هر سه گروه طی 3 مرحله مطالعه کاهش یافته بود، و استفاده از هیدروکورتیزون درجراحی کوله سیستکتومی لاپاراسکوپی توانست شدت درد 18 ساعت بعد از عمل را به طور معناداری در مقایسه با گروه شاهد و بوپيواكائين 5/0% کاهش دهد.

مقدمه: سپسیس یک پاسخ التهابی شدید با واسطه عفونت است که بوسیله استرس اکسیداتیو، آزادسازی سایتوکاین ها و اختلال عملکرد میتوکندریایی مشخص می گردد. انسفالوپاتی مرتبط با سپسیس یک اختلال عملکرد مغزی موقتی و برگشت پذیر بوده که تقریبا̋ 30 درصد بیماران سپتیک را متأثر می کند. ملاتونین نقش فیزیولوژیک مهمی در خواب و تنظیم ریتم سیرکادین، تنظیم سیستم ایمنی، عملکرد آنتی اکسیدانی و محافظت کنندگی میتوکندری، کنترل تولید مثل و تنظیم خلق ایفا می کند. ما یک کارآزمایی بالینی دوسویه کور تصادفی را به منظور ارزیابی اثر مکمل ملاتونین بر شاخص های آسیب در 28 بیمار مبتلا به سپسیس بستری در بخش مراقبت های ویژه، انجام دادیم. مواد و روش ها: بیماران در گروه دریافت کننده مکمل ملاتونین، در کوتاهترین زمان ممکن بعد از تأیید تشخیص سپسیس، قرص ملاتونین را با دوز 51 میلیگرم هر شب 2 ساعت بعد از تجویز نوبت شبانه گاواژ رژیم غذایی، به مدت 5 شب همراه با رژیم آنتی بیوتیکی توسط پرستار دریافت کردند. بیماران در گروه کنترل، صرفا̋ رژیم آنتی بیوتیکی را دریافت نمودند. پروتکل آنتی بیوتیکی استاندارد در نظر گرفته شده برای بیماران وارد شده به مطالعه یکسان بوده و شامل وانکومایسین، ایمی پنم یا مروپنم و آمیکاسین بود. نمونه خون از تمام بیماران وارد شده به مطالعه به منظور اندازه گیری شاخص های آزمایشگاهی مرتبط با سپسیس از جمله لاکتات سرمی، پروکلسیتونین سرمی و CRP و نیز غلظت سرمی S100B و NSE یکبار در بدو ورود به مطالعه و بار دیگر بعد از دریافت آخرین دوز ملاتونین، گرفته شد. همچنین سیستم های نمره دهی SOFA و TISS 28 قبل و بعد از انجام مداخله با ملاتونین، ارزیابی شدند. نتایج: در این مطالعه میانگین ± انحراف معیار نمره SOFA در گروه دریافت کننده ملاتونین پس از پایان مداخله به صورت معنادار نسبت به گروه کنترل کمتر بود (3.7 ± 7.14 در برابر 3.56 ±5.71، P= 0.011). سایر یافته های آزمایشگاهی و بالینی، اختلاف معناداری را بین دو گروه پس از پایان مطالعه نشان ندادند. بحث: با توجه به تحقیقاتی بودن تجویز ملاتونین در بهبود شاخص های مرتبط با سپسیس و فقدان راهنمای بالینی جامع جهت تعیین دوز بهینه، روش مصرف و طول دوره مناسب تجویز ملاتونین به این منظور، لازم است تحقیقات بیشتری در این حوزه جهت شناسایی دقیق تر موارد مذکور صورت گیرد. در مجموع لازم به ذکر است که با در نظر گرفتن نتایج حاصل از این مطالعه و موارد محدود مطالعات دیگر انجام شده در این رابطه با حجم نمونه کوچک، تصمیم گیری در مورد اثربخشی یا عدم اثربخشی مکمل ملاتونین به عنوان درمان کمکی در بیماران مبتلا به سپسیس نیازمند انجام کارآزمایی های بالینی بیشتر و با جمعیت مطالعه بزرگتر است. گل واژگان: سپسیس؛ ملاتونین؛ مراقبت های ویژه

مقدمه شکستگی لگن یکی از مسائل نسبتا شایع در جراحی ارتوپدی و نیز یکی از مشکلات اساسی در سیستم بهداشتی محسوب می شود. بروز شکستگی لگن در افراد مسن ، مشکلات و آسیب های غیر قابل برگشت جدی را می تواند ایجاد کند و نیازمند توجه ویژه و اقدامات حمایتی مهم است. هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی بروز و علل شکستگی هیپ در بیماران 65 سال مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی شهدا دانشگاه علوم پزشکی تبریز می باشد. مواد و روش ها در یک مطالعه توصیفی-مقطعی، تمامی بیماران بالای 65 سال همراه با شکستگی لگن مراجعه کننده به بیمارستان آموزشی درمانی شهدا دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال 1394، به صورت تمام شماری انتخاب و مورد ارزیابی قرار گرفتند. سن، جنس، سابقه شکستگی قبلی ، و علت بروز شکستگی، بررسی شد. نتایج در طول سال 1394، 504 بیمار بالای 65 سال سن با شکستگی هیپ در مرکز آموزشی درمانی شهدا بستری شدند. میانگین سنی بیماران مورد مطالعه 44/7± 25/79 سال در بازه سنی 65 سال تا 95 سال بود. از میان 504 بیار مورد مطالعه ، 244 نفر (%4/48) مرد و 260 نفر (%6/51) زن بودند. همچنین 118 نفر (%4/23) از بیماران سابقه شکستگی قبلی داشتند. در ارتباط با علت بروز حادثه، 422 بیمار (%7/83) به دلیل افتادن و 82 نفر (%3/16) به دلیل تصادف دچار شکستگی هیپ شده بودند. نتیجه گیری براساس نتایج حاصل از مطالعه حاضر، شکستگی هیپ یک موضوع نسبتا شایع در میان بیماران بالای 65 سال می باشد، و شایع ترین علت آن افتادن می باشد. انجام اقدامات حمایتی و حفاظتی مناسب می تواند میزان افتادن و بروز شکستگی های هیپ در افراد مسن را کاهش دهد.

مقدمه : دليريوم از جمله اختلالاتي است كه به طور شايع در بخش مراقبت هاي ويژه اتفاق مي افتد. و به معني تغييرات حاد و شديد در وضعيت شعوري همراه با عدم توجه و اختلال هوشياري است و با نتايج منفي بسياري همراهي دارد. مطالعات مختلفي در اين راستا انجام شده است. ما در اين تحقيق به بررسي فراواني و تاثير دليريوم بر پيامدهاي كوتاه مدت بيماران بستري در بخش مراقبت هاي ويژه بيمارستان امام اروميه پرداخته ايم. روش كار پس از تصويب طرح در شوراي بازنگري پروپوزال بيمارستان و كميته اخلاق دانشگاه ، اين مطالعه مقعطي در بخش مراقبت هاي ويژه بيمارستان امام اروميه طي سال1395 انجام شد و در طي آن پرونده بيماران بستري در بخش مراقبت هاي ويژه وارد مطالعه شدند و بيماران با GCS مساوي 3 و مرگ مغزي و طول مدت بستري كمتر از 48 ساعت از مطالعه خارج شدند. مشخصات دموگرافيك (سن، جنس)، بيماري زمينه اي عامل بستري، طول مدت تهويه مكانيكي، طول مدت بستري در بخش مراقبت هاي ويژه و بيمارستان ، مرگ و مير و دليريوم بيماران وارد چك ليست شد و پس از اتمام مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت. از نرم افزار SPSS نسخه 20جهت اين كار استفاده شد.P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. نتايج 322 بيمار در طي اين مطالعه مورد بررسي قرار گرفتند، بين سن، جنس، مرگ و مير بيماران دو گروه تفاوت معني دار آماري وجود نداشت (P>0.05) . در حالي كه بين بيماري زمينه اي ، طول مدت تهويه مكانيكي ، طول مدت بستري در بخش مراقبت هاي ويژه و بيمارستان ما بين دو گروه ( بيماران داراي دليريوم و بدون آن) تفاوت معني داري آماري وجود داشت (P<0.05). 18.94% بيماران مورد بررسي دچار دليريوم شدند و مابقي بيماران دليريوم نداشتند. بحث و نتيجه گيري مطالعه حاضر نشان داد كه دليريوم اختلال نسبتاً شايعي در بخش مراقبت هاي ويژه مي باشد. هر چند از نظر شيوع با مطالعات قبلي تفاوت دارد ولي مانند مطالعات ديگر بر روي طول مدت تهويه مكانيكي ، طول مدت بستري در بخش مراقبت هاي ويژه و بيمارستان تاثير گذار است.

مقدمه: استفاده طولانی مدت از مواد مخدر میتواند به کنترل ضعیف درد و افزایش نیاز به داروهای آنالژزیک در دوره بعد از عمل منجر گردد.بر اساس مطالعات صورت گرفته مدت زمان بی حسی اسپینال در بیماران با سوء مصرف مواد مخدر کوتاهتر بوده که میتواند سبب افزایش درخواست مسکن، افزایش موربیدیتی و اقامت در بیمارستان گردد. دکسمدتومیدین و منیزیوم سولفات ساختارهای دارویی هستند که در کنترل درد بکار رفته اند. در این مطالعه بر آن شدیم تا اثرات تجویز وریدی این دو دارو را بر میزان مصرف مخدر حین و بعد از عمل در بیماران با سوء مصرف مواد تحت بی حسی اسپینال مورد بررسی قرار دهیم. مواد و روش ها:در این مطالعه کارآزمائی بالینی ۱۵۰ بیمار مذکر ASA class 1,2 با سوء مصرف مواد مخدر ،پس از همسان سازی بصورت تصادفی در ۳ گروه) Aدکسمدتومیدین)، B (منیزیوم سولفات)، C(کنترل) قرار گرفتند و از نظر درصد بیماران نیازمند فنتانیل حین عمل، اولین زمان درخواست مخدر در ریکاوری و بروز عوارض با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج: درصد بیماران نیازمند فنتانیل حین عمل با p=0/005 در گروه 6/13%A ، در گروه7/22% B و در گروه 6/63%C بود. مقایسه اولین زمان درخواست مسکن از دقیقه ۰ تا ۱۸۰ بعد از عمل با p=0/001 اختلاف معنی داری بین دو گروه A و B با C نشان داد. نتیجه گیری: تجویز وریدی دکسمدتومیدین و منیزیوم سولفات در بیماران تحت بی حسی اسپینال سبب کاهش نیاز به مخدر حین عمل و تاخیر در اولین زمان درخواست مخدر در ریکاوری و کاهش قابل توجه میانگین VNRS در طول زمان در مقایسه با گروه کنترل شد. واژگان کلیدی:دکسمدتومیدین_منیزیوم سولفات_بی حسی اسپینال_سوء مصرف مواد مخدر

زمینه و هدف: اخیرا به تصاویر ذهنی مرتبط با درد، در اختلال درد مزمن توجه شده است مطالعات انجام گرفته از نظر تعداد محدود اما از نظر روش شناسی، تعداد نمونه، نوع درد و مفروضات در مورد تاثیرات تصویر ذهنی تنوع قابل توجهی دارد و گزارش های متفاوتی بدست داده اند هدف از مطالعه حاضر بررسی دقیق این مطالعات به منظور تلفیق گزارش های موجود در مورد شیوع و کیفیت تصاویر ذهنی خود آیند درد و رابطه آن با درد و خلق می باشد

مقدمه و هدف: درد بعد از عمل جراحي براي بسياري از بيماران آزار دهنده است و مي‌تواند باعث بروز مشكلات متعددي گردد. اثر ضد دردي بسياري از مخدرها در حين و پس از عمل به صورت گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است. در اين مطالعه بی دردی پس از عمل با مورفین و متادون عضلاني در بیماران دچار شکستگی تیبیا بررسي و مقايسه شد. مواد و روش كار: اين مطالعه ي مورد- شاهدی بر روي 60 بیمار کاندید دچار شکستگی تیبیا در سال 1392 در شهر زاهدان انجام شد. نمونه گیری با استفاده از بلوکهای تصادفی انجام شد و بیماران در دو گروه دریافت کننده متادون عضلانی و مرفین قرار گرفتند. در هر دو گروه میزان درد در زمان های مختلف و میزان نیاز به مسکن مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های chi-squre و T-test و آنالیز شد. نتايج: میانگین سن بیماران 2/2±9/32 سال بود. 39 نفر (65%) از بیماران مرد و 21 نفر (35%) زن بودند. (05/0P) میانگین تعداد مصرف scuere در گروه دریافت کننده متادون 89/0±1/2 عدد برای هر بیمار و در گروه دریافت کننده مورفین 88/0±6/2 عدد برای هر نفر بود. (024/0=P) بحث و نتيجه‌گيري: مطالعه حاضر نشان داد که تجويز متادون بعد از عمل در بيماران دچار شکستگی تیبیا قادر به كاهش بيشتر درد بعد از عمل نسبت به مرفين است، بنابراين توصيه مي‌شود در این بيماران از متادون به عنوان مسکن بعد از عمل استفاده شود.

عمل جراحی هیستروسکوپی می تواند به دنبال جذب مایع اتساع دهنده عارضه دار شود. این عارضه بر اساس نوع مایع، شدت و سرعت جذب آن متفاوت می باشد. بیمار خانم 45 ساله ای بود که با تشخیص میوم myoma بستري و در طی هیستروسکوپی به دنبال جذب گلیسین 5/1 درصد دچار عوارض هایپوناترمی، هایپوکلسمی، هایپوکالمی و تاکی کاردی بطنی شد. الکترولیت ها و گازهای خون شریانی مرتب مورد ارزیابی قرار گرفت. سدیم، پتاسیم و کلسیم بیمار به ترتیب به 118،9/2 و 5/5 میلی مول برلیتر رسید. در نهایت تجویز داروهای فوروزماید، آمیودارون، کلرید کلسیم و احیای قلبی-ریوی برای بیمار انجام شد. نتیجه گیری: بهترین رویکرد برای پیشگیری از وقوع این عوارض وجود ابزار و روش هایی جهت سنجش حجم میزان ورود و خروج مایع اتساع دهنده می باشد. تشخیص و درمان به موقع این عوارض در مورد معرفی شده ، موجب بهبودی بیمار گردید.