مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت‌های ویژه ایران

مقدمهدر هر عمل جراحي، کنترل راه هوايي يکي از مهمترين مهارتها در میان آنستزیولوژیستها مي باشد. مشکلات موجود در کنترل راه هوايي از مهمترين علل مورتاليتي و موربيديتي مربوط به بيهوشي مي باشد. ماسک لارنژيال با فراهم نمودن راه هوايي مطمئن طي بيهوشي عمومي با عوارض جدي و نياز به شل کننده هاي عضلاني همراه نيست، بنابراين ممکن است آلترناتيو مناسبي نسبت به لوله تراشه باشد.در این مطالعه می خواهیم پیامدهای ماسک لارنژیال را با لوله تراشه در بیماران ویترکتومی مقایسه کنیم.مواد و روشهااين مطالعه به روش کارآزمايي باليني دوسوکور در بيمارانی که تحت جراحي الکتيو ويترکتومي قرار داشتند، انجام شد. بيماران با سن 70-30 سال، کلاس ASA I-II ، وارد مطالعه شدند. براي اين طرح 72 نفر انتخاب شدند، روش انتخاب نمونه ها بصورت غيرتصادفي ساده (Sequential) بود، بدين ترتيب که کليه افراد واجد شرايط به ترتيب مراجعه، تا تکميل حجم نمونه مورد نظر انتخاب شدند. سپس کليه افراد به شکل کاملا تصادفي به دو گروه 32 تايي ماسک لارنژيال و 40 تايي لوله اندوتراکئال  تقسيم شدند.براي پري مديكيشن و القا و نگهداری بیهوشی در دو گروه یکسان بود. فشار خون و ضربان قلب  قبل از القاء بيهوشي و پس از آن هر 15 دقيقه حين عمل تا پايان عمل ثبت مي گرديد. میزان تهوع و استفراغ پس از عمل، گلو درد، سرفه، خشونت صدا در ریکاوری ثبت می گردید.   ماسک لارنژيال با کاف  پر خارج مي شد.  پيامدهاي بيهوشي در ريکاوري توسط فرد غير مطلع از گروهها بررسي مي شد. شدت درد  براساس VAS (0= بدون درد، 3-1 درد خفيف، 7-4 درد متوسط و 10-8 درد شديد) سنجيده مي شد.یافته هاتغییرات فشار خون متوسط شریانی و ضربان قلب در دو گروه به لحاظ آماری معنی دار نبودند (P>0.05).ميزان گلودرد در گروه ماسک لارنژيال به طور معني داري کمتر بود(0001/0=p).میزان بروز سرفه در بیمارانی که لوله تراشه داشتند بیشتر از ماسک لارنژیال بود ولی این تفاوت معنی دار نبود(P= 0.498).میزان بروز خشونت صدا در بیمارانی که لوله تراشه داشتند بیشتر از ماسک لارنژیال بود که این تفاوت معنی دار بود(P= 0.014).میزان بروز تهوع در بیمارانی که لوله تراشه داشتند بیشتر از ماسک لارنژیال بود که این تفاوت معنی دار بود(P= 0.008).میزان بروز استفراغ در بیمارانی که لوله تراشه داشتند بیشتر از ماسک لارنژیال بود ولی این تفاوت معنی دار نبود(P= 0.435).نتیجه گیریبا توجه به يافته هاي بدست آمده در مطالعه حاضر، بنظر مي رسد ماسک لارنژيال، راه هوايي ايمن و مطمئني را طي بيهوشي عمومي در بيماران تحت جراحي ويترکتومي فراهم مي کند و با ثبات بيشتر هموديناميک و بروز عوارض بسيار کمي همراه است. همچنين ميزان رضايتمندی جراح در گروه ماسک لارنژيال عالی بود.گل واژگانلوله تراشه، ماسک لارنژیال،بیهوشی عمومی، ویترکتومی

مقدمه:تاکی‌کاردی حمله ای فوق بطنی (PSVT) یکی از اورژانس های پزشکی و یک اتفاق شایع بالینی است که جامعه بزرگی از موارد بیماران تاکی کارد مراجعه کننده به اورژانس را شامل می شود.سال‌ها درمان انتخابی PSVT وراپامیل بود.تبدیل PSVT به ریتم سینوسی با داروی وراپامیل در کارآزمایی‌های بالینی گذشته 60 تا 100 درصد گزارش شده است. آدنوزین نیزیک داروی ضد آریتمی است در درمان PSVT بکار می‌رودو جدیدتر از وراپامیل است و شروع اثر آن سریعتر از وراپامیل است. با توجه به اینکه کشور ایران جزء مناطق با دسترسی کمتر به داروی آدنوزین است و همچنین کمتر مطالعه ای درباره اثرات و عوارض این دارو در ایران صورت گرفته است،در این مطالعه قصد داریم به بررسی اثر این دو دارو در درمان PSVT و همچنین عوارض جانبی آنها در بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس بپردازیم.روش اجرا:در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد بیماران 66 نفر بودند. تعداد 33 نفر در گروه آدنوزین و 33 نفر در گروه وراپامیل شرکت داشتند.ویژگی های پایه ، اثر این دو دارو در درمان PSVT و همچنین عوارض جانبی آنها بین دو گروه مقایسه شد.نتایج:تعداد 66 بیمار (33 نفر تحت درمان با آدنوزین و 33 نفرتحت درمان با وراپامیل ) مورد مطالعه قرار گرفتند. میانگین سنی افراد در این مطالعه 51.92±17.70  سال بود. از کل افراد 33 نفر (50%) مذکر و 33 نفر (50%) مونث می­باشند. در گروه آدنوزین 17 نفر (8/25%) مرد و 16 نفر (2/24%) زن بودند. در گروه وراپامیل 16 نفر (2/24%) مرد و 17 نفر (8/25%) زن بودند. مقایسه نتایج به دست آمده نشان داد میانگین ضربان قلب پس از درمان در کل افراد79.46±10.67  بود که در مقایسه با قبل از درمان 153.71±24.02  کاهش قابل ملاحظه­ای را در هر دو گروه نشان می­دهد (P<0.001). میانگین ضربان قلب بعد از درمان در گروه آدنوزین 87.27±8.39 و در گروه وراپامیل 71.66±5.95 است و بین دو گروه از لحاظ ضربان قلب بعد از درمان تفاوت معنی­داری مشاهده می­شود (0.001P<) از بین کل افراد 12 نفر (2/18%) عود داشتند که در گروه آدنوزین 6 نفر (1/9%) و در گروه وراپامیل 6 نفر (1/9%) عود داشتند. بین دو گروه از نظر داشتن عود اختلاف معنی­داری وجود نداشت (P=0.998)میانگین مدت زمان تبدیل به ریتم سینوسی در کل افراد32.04±12.79  دقیقه بود. میانگین مدت زمان تبدیل به ریتم سینوسی در گروه وراپامیل36.06±12.97  دقیقه و در گروه آدنوزین 28.03±11.45 دقیقه است و بین دو گروه از لحاظ مدت زمان تبدیل به ریتم سینوسی بعد از درمان اختلاف معنی­داری مشاهده می­شود (P=0.010)نتیجه گیری: میزان اثر بخشی  داروی وراپامیل در مقایسه با آدنوزین در درمان PSVT بیشتر است ولی این دارو در مدت زمان بیشتری این اثربخشی خود را نشان میدهد .از نظر میزان عوارض جانبی به جز سردرد که در بیماران تحت درمان با آدنوزین بیشتر بود در سایر موارد بین دو دارو تفاوتی وجود نداشت.کلیدواژه ها : آدنوزین، وراپامیل، PSVT، عوارض جانبی

مقدمه: خونریزی از دستگاه گوارش فوقانی در بیماران بدحال بستری در بخش مراقبت های ویژه بکرات اتفاق می افتد. مطالعات مختلفی دراین مورد انجام شده است. ما در این مطالعه به بررسی فراوانی و پیامد خونریزی از دستگاه گوارش فوقانی در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان امام در سال95-1394 پرداختیمروش کار: این مطالعه مقعطی پس از تائید در کمیته اخلاق دانشگاه با هدف بررسی فراوانی و پیامد خونریزی از دستگاه گوارش فوقانی در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان امام خمینی ارومیه در یک دوره زمانی دو ساله انجام شد. در طی این مطالعه ، تمام بیماران بستری در طی این دو سال وارد طرح شده و بیماران با مرگ مغزی و GCS=3 ، دوره بستری و دریافت تهویه مکانیکی کمتر از 48 ساعت و بیماران بستری به علت خونریزی از دستگاه گوارش از مطالعه کنار گذاشته شدند، مشخصات بیمار ( سن، جنس) بیماری زمینه ای ، خونریزی از دستگاه گوارش فوقانی، طول مدت تهویه مکانیکی ، طول مدت بستری در بخش مراقبت های ویژه و بیمارستان ، پیشگیری از زخم استرسی ، مرگ و میر بیمار وارد چک لیست شده و پس ازاتمام طرح با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 20 مورد آنالیز قرار گرفتند.P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج: 507 بیمار با میانگین سنی 21.25 ± 56.67 سال مورد بررسی قرار گرفتند . 52.85 % بیماران مذکر و مابقی مونث بودند. مولتی تروما و بیماری ریوی و CNS شایعترین بیماری های زمینه ای بودند. فراوانی خونریزی از دستگاه گوارش فوقانی 12.42% بود. 91.12% بیماران پیشگیری از زخم استرس دریافت داشتند. فراوانی مرگ و میر بیماران با خونریزی گوارشی 27 نفر ( 42.85%)‌بود. بین طول مدت تهویه مکانیکی و طول مدت بستری درICU و بیمارستان و مرگ ومیر بیماران با و بدون خونریزی بستری در بخش مراقبتهای ویژه تفاوت معنی دار آماری وجود داشت.P<0.05))بحث و نتیجه گیری: علیرغم دریافت درست و یا نادرست پیشگیری از زحم استرسی در بیماران بدحال بستری در بخش مراقبت های ویژه ، خونریزی از دستگاه گوارش فوقانی بکرات اتفاق افتاده که می تواند پیامد بیماران فوق الذکر را دچار چالش کند

چکیدهمقدمه: تهوع و استفراغ پس از عمل در 20%-30% بیماران اتفاق میافتد. تهوع و استفراغ دومین عارضه شایع گزارش شدند. ضمن اينكه تجربۀ بسيار ناخوشايندي براي بيمار است و بعضی آنرا بدتر از «درد» توصيف مي‌كنند .اگر چه ميتواند با عوارض نادر اما جدی از جمله آسپیراسيون محتویات معده، باز شدن بخیه، پارگی مری، آمفيزم زیر جلدی و پنوموتوراكس همراه گردد. سالانه صدها میلیون دلار هزینه PONV میشود. مداخلات فراواني در جهت كنترل PONV انجام گرفته، به دليل عوارض مداخلات دارويي، ‌محدوديت‌هايي در كاربرد هر يك بوجود آورده است، به عنوان مثال داروی  Dropridol  به دليل احتمال بروز آريتمي‌های قلبي در لیست Black Box Warning  قرار گرفته است.مواد و روش ها: در اين کار آزمایی بالینی دوسوکور تصادفی شده تعداد 80 بیمار کلاس ASA I,II که کاندید عمل جراحی انتخابی ژنیکولوژیک لاپاروسکوپیک بودند به صورت تصادفی در دو گروه پروپوفول و دکسمدتومیدین قرار گرفتند.داده ها با استفاده از پرسشنامۀ تهیه شده که شامل سن، جنس، وزن و سیگاری بودن و تعیین میزان و شدت استفراغ  و زمان بروز تهوع و استفراغ توسط پرستار بخش ریکاوری و نیز پرستار بخش بعد از جراحی زنان تکمیل میشود.این افراد و نیز بیماران نسبت به داروی هیپنوتیک تجویز شده بی اطلاع بودند. ارزیابی شدت استفراغ به وسیله visual analogue scale  که معیار 0 تا 10 میباشد در ساعات 2-0 ، 6-2 و 24-6 انجام شد. همچنین داشتن یا نداشتن تهوع نیز ثبت شد.یافته ها: میزان بروز تهوع و استفراغ در گروهی که دکسمدتومیدین دریافت کرده بودند کاهش معنی داری داشت (PV=0.001).نتيجه گيري:  نتایج نشان داد كه دکسمدتومیدین علاوه بر اینکه میزان تهوع را کاهش داد شدت استفراغ را نیز نسبت به پروپوفول میتواند بیشتر کاهش دهد (PV=0/001).گل وازگان: دکسمدتومیدین، پروپوفول ،تهوع و استفراغ پس از عمل (PONV)  و نمایه بصری استفراغ (VAS)

مقدمه: سردرد بعداز سوراخ شدن دورايك شكل شايع در بي‌حسي اسپاينال مي‌باشد كه مكانيسم آن به دليل از دست دادن مايع مغزي نخاعي مي‌باشد. تجربيات شخصي نشان داده است که تجويز آمپول دوكا در مورد سردردهاي مقاوم به درمان بعد از بي‌حسي نخاعي حين آنستزي اپيدورال باعث بهبودي بيمار شده است. از این رو در این مطالعه به بررسی اثرات این دارو در سردرد پس از بی حسی اسپاینال بپردازیم.مواد و روشها: مطالعه حاضر به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی می باشد. در این مطالعه بیماران در دو گروه مورد(دریافت کننده آمپول دوکا (mg/cc5)) و شاهد(دریافت کننده پلاسبو) قرار گرفتند. یک ربع قبل از بي‌حسي به صورت عضلانی يك آمپول دوكا mg/cc5 در گروه مورد و 1cc نرمال سالین در گروه شاهد تزريق ‌شد. بی حسی در بیماران انجام و پس از اتمام بی حسی و عمل هر 24 ساعت تا یک هفته از نظر وجود سردرد و شدت آن با استفاده از VAS ثبت و اندازه گیری شد. در صورت وجود سر درد از اقدامات درمانی کانزرواتیو استفاده شد.نتایج: در این مطالعه 200 بیمار کاندید بیحسی اسپاینال در دو گروه مورد و شاهد مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی گروه مورد 24/42 و شاهد 9/42 سال بود. نتایج نشان داد که در گروه مورد 10 درصد و در گروه شاهد 18 درصد بیماران طی 7 روز پیگیری  دچار سردرد شدند(P=0.0161) و این سردرد تنها در روز اول در گروه اول به صورت معنی داری کمتر از گروه شاهد بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که داروي دزوكسي كورتيكواسترون نتوانست بر سردرد بعد از سوراخ شدن دورمر به دنبال بي‌حسي نخاعي اثر مثبتی داشته باشد و بروز سردرد را کاهش دهد.

1

چکیدهمقدمه: آموزش انتوباسیون به عنوان یکی از مهمترین مراحل CPR به کارورزان دوره­های پزشکی عمومی می­تواند تا حد بسیار زیادی بر موفقیت مراحل احیاء موثر باشد؛ هدف از انجام این مطالعه تاثیر آموزش انتوباسیون بر موفقیت احیای قلبی ریوی در دانشجویان پزشکی می­باشد.روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی تاثیر آموزش انتوباسیون داخل تراشه (طی یک مرحله آموزش تئوری و دو مرحله آموزش عملی) با استفاده از چک لیست مشاهده مستقیم مهارت­های عملی  DOPSسنجیده شد. تجذیه و تحلیل داده­ها با استفاده از آزمون آماری Mann Whitney U و نرم افزار SPSS22 انجام شد.نتایج: میانگین (انحراف معیار) نمره گروه کنترل و مداخله پس از آموزش برای دو گروه به ترتیب برابر 1/11±12/11 و 1/68 ±17/89 بود  که نشان دهنده ارتباط آماری معنی دار بین دو گروه و تاثیر مثبت آموزش بر گروه مداخله می­باشد.( 0/001 >P)بحث و نتیجه گیری: با توجه به تاثیرات مثبت دوره­های آموزش اصولی انتوباسیون داخل تراشه بر موفقیت عملیات حیاء، محققین پیشنهاد می­کنند دوره­های آموزشی مهارت­های بالینی به صورت آموزش تئوری-آموزش در آزمایشگاه مهارت­های SKILL LAB – آموزش بر بالین بیمار با نظارت اساتید انجام گیرد. آموزش انتوباسیون، CPR ، کلیدواژه­ها: دانشجوی پزشکی

مقدمه: بیماری‌های قلبی– عروقی یکی از مهم­ترین بیماری‌های مزمن هستند، که میزان بروز و شیوع آنها در اکثر جوامع در حال افزایش است. با افزایش بیماري‌هاي قلبی عروقی بر تعداد بیماران قلبی نیازمند اعمال جراحی و مراقبت ویژه  افزوده می‌شود. با توجه به اهمیت سرویس­دهی به بیماران بستری در بخش مراقبت­های ویژه بیمارستانی، این مطالعه با هدف تعیین فراوانی مشکلات بیان شده از سوی بیماران تحت عمل جراحی CABG در حیطه عمومی، روانی، فیزیکی و جسمی‌پس از ترخیص از ICU صورت گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه که به صورت توصیفی– مقطعی در مرکز آموزشی، تحقیقاتی و درمانی قلب و عروق شهید رجایی تهران انجام شد، تعداد 81 بیمار تحت عمل CABG، سه روز پس از انتقال از ICU قلب به بخش، در خصوص شرایط موجود در ICU، در حیطه عمومی، روانی، فیزیکی و جسمی‌توسط دستیار فلوشیپ قلب مورد پرسشگری قرار گرفتند. داده­های گردآوری شده با نرم افزار SPSS نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته­ها: میانگین و انحراف معیار سنی بیماران 17/13±76/54 سال، حداقل 20 و حداکثر 81 سال بود. از نظر نوع عمل اکثر بیماران(3/59%) تحت عمل CABG و سپس AVR(3/12%) قرار گرفته بودند. در خصوص مشکلات موجود در ICU، از دیدگاه بیماران، در حیطه عمومی، مهمترین علت نارضایتی بیماران شامل تغذیه(6/8%) و محدودیت در ملاقات با همراهان(9/4%) بود. در حیطه مشکلات روانی احساس تشنگی شدید(2/64%) و بی­خوابی(7/45%)، در حیطه مشکلات فیزیکی اینتوبه بودن و در حیطه مشکلات جسمی کمردرد(8/72%) و درد ناحیه عمل(1/31%) گزارش شد.نتیجه­گیری: بیماران بستری در بخش ICU مشکلات زیادی در حیطه عمومی، روانی، فیزیکی و جسمی‌را تجربه می­کنند، شناخت این مشکلات و برنامه ریزی در جهت کاهش آن، می­تواند در روند بهبود تاثیرگذار باشد.واژگان کلیدی: بیماری های قلبی عروقی، بخش مراقبت ویژه، بای پس عروق کرونر

Abstract:Hereditary spherocytosis (HS) is an inherited hemolytic disorder due to defects in membrane proteins include Spectrin, Ankyrin, protein 4.2 (pallidin) and band 3 deficiency that make red blood cells sphere shape, which predisposes to  hemolysis due to their fragile membrane. Common complications include cholelithiasis, hemolytic episodes and aplastic crisis. In this report, we represent the anesthetic considerations of hereditary spherocytosis and a brief review of literatures.Keywords: Hereditary spherocytosis, Anesthetic considerationsچکیدهاسفروسیتوز ارثی نوعی اختلال همولیتیک ارثی است که به دنبال نقص در پروتئین های غشایی شامل کمبود اسپکترین، آنکیرین، پروتئین 2/4 ( پالیدین) و باند3 که مسئول شکل کروی سلولهای قرمز خون هستند، ایجاد می گردد. این نقایص، غشای سلول های قرمز را شکننده می سازد و آن ها را مستعد همولیز می کند. (1, 2) عوارض شایع شامل کوله لیتیازیس، اپیزودهای همولیز و حملات آپلاستیک است. در این گزارش ، تمهیدات بیهوشی برای بیمار مبتلا به اسفروسیتوز ارثی و مروری بر پژوهش ها و یافته های موجود مورد بحث قرار گرفته است.کلیدواژه ها: اسفروسیتوز ارثی، ملاحظات بیهوشی