فصلنامه نفس

چکیده

زمینه: هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر شنیدن موسیقی مهیج بر شاخص های آسیب عضلانی پس از یک جلسه فعالیت شدید بی هوازی در مردان هندبالیست بود.
روش: آزمودني ها به طور تصادفي به دو گروه (A:n=8, B:n=8) تقسيم شدند. گروه A با 60 درصد و گروه B با 80 درصد يک تکرار بيشينه در دو جلسه با فاصله 36 ساعت (بدون موسیقی (A1, B1) و با موسیقی (A2, B2)) تمرين کردند.
یافته ها: در گروه A2 میزان CK طی مراحل1تا2 افزایش معنی دار (P≤0.05) و طی مراحل2تا3 کاهش غیرمعنی داری یافت، روند مشابهی نیز برای LDH در گروه B1 مشاهده شد. همچنین میزان CKMB در گروه B1 از مرحله 1تا2 افزایش معنی دار و 2تا3 کاهش معنی داری داشت (P≤0.05). تغییرات الدولاز نیز بین گروه های A1 با A2، A2 با B1 و A2 با B2 طی مراحل 1تا2 تفاوت معنی داری داشت (P≤0.05).
نتیجه گیری: مکانیزم های مرکزی و عصبی که هنگام شنیدن موسیقی فعال هستند هیچ ارتباطی با پارگی تارهای عضلانی ندارند و این آسیب ها بیشتر به علت تخریب ساختار سلولی هستند و میزان آنها تحت تأثیر میزان استحکام ساختارهای درون و برون سلولی می باشد.