فصلنامه نفس

چکیده

تحقیق حاضر به منظور تعیین اثر هشت هفته مکمل یاری Q10 همراه با تمرین هوازی بر SOD سوپراکسید دیسموتاز، مالون دی آلدیید سرمی و حداکثر اکسیژن مصرفی زنان فعال انجام شد. 40 آزمودنی زن سالم (قد:9/3 ±9/167، وزن: 3/4± 1/61) شرکت کردند و راندملی به چهار گروه تقسیم شدند: گروه مکمل Q10 (روزانه 90 میلی گرم/کیلوگرم/روز، سه کپسول کوآنزیم Q10 به مقدار 30 میلی گرم بعد از هر وعده غذایی که مقدار روزانه آن 90 میلی گرم بود.)، دارونما (دکستروز)، تمرین هوازی (دویدن مداوم با شدت 60-75% حداکثر ضربان قلب به مدت 20 دقیقه در دو هفته اول، هر هفته به صورت پلکانی ای پنج دقیقه به زمان دویدن افزوده می شود تا اینکه زمان دویدن به 50 دقیقه افزایش یابد). سپس تا آخرین جلسه تمرین این مدت زمان حفظ شد. گروه چهارم مکمل و ورزش تواما همراه بود. نمونه خونی اولیه در حالت پایه قبل از شروع فعالیت بدنی و نمونه خونی دوم پس از دوره پروتکل ورزشی گرفته شد. توان هوازی آزمودنی ها (اکسیژن مصرفی بیشینه) آزمودنی ها به وسیله ی آزمون هوازی کوپر تعیین شد. داده ها ی نرمال با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه، آزمون تعقیبی بونفرونی و تی زوجی بررسی شدند. نتایج حاکی است آزمودنی ها در شاخص های SOD (0001/0=P)، MDA (007/0=P) و حداکثر اکسیژن مصرفی (0001/0=P) اختلاف معنی داری در پس آزمون داشتند. البته تغییرات گروه تمرین و تمرین با مکمل با سایر گروهها معنی دار است، در حالیکه Q10 به تنهایی اثر معنی داری نداشته است. می توان نتیجه گرفت که تمرین و فعالیت بدنی هم جداگانه و هم با مکمل می تواند موجب تقویت ظرفیت اکسایشی بدن و توان هوازی آزمودنی ها شود.