مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت‌های ویژه ایران

چکیده: تهویه غیر تهاجمی، به معنی تحویل تهویه مکانیکی به ریه¬ها بدون نیاز به راه هوایی مصنوعی می¬باشد. استفاده از این نوع تهویه در دو دهه اخیر علاوه بر بیمارستان، در محیط خانه نیز رواج زیادی پیدا کرده است. اخیرا نیز به علت ظهور پاندمی کووید-19، تمایل به تهویه غیر تهاجمی بیشتر شده است. تهویه غیر تهاجمی در تشدید بیماری¬های مزمن انسدادی ریوی، ادم حاد ریوی، بیماران مبتلا به نقص ایمنی، در فرآیند جداسازی از ونتیلاتور و ... اندیکاسیون دارد. جهت تحویل تهویه غیر تهاجمی از رابط¬های مختلفی می¬توان استفاده کرد که به تناسب شرایط بیمار باید انتخاب شود. ویروس جدید کووید-19 که به سرعت در جهان گسترش پیدا کرده است، باعث ایجاد پنومونی ویروسی، نارسایی حاد تنفسی و نیاز به حمایت تنفسی در بیماران می¬شود. با توجه به ناشناخته بودن این ویروس، در ابتدا تصور بر این بود که تهویه تهاجمی و عدم تاخیر در انجام آن مفید واقع می¬شود این در حالی است که به تدریج ثابت شد که میزان مرگ و میر در استفاده به موقع از تهویه غیر تهاجمی کمتر از هنگامی است که تهویه تهاجمی انجام می¬گیرد. لذا آشنایی با این تهویه به همه اعضای تیم درمان بخصوص به اعضای تیم درمان در بخشهای مراقبت ویژه توصیه میشود. مطالعه مروری حاضر نیز مروری بر این تهویه با تاکید بر کاربرد آن در پاندمی کووید 19 انجام شده است.

چکیده مقدمه: نقش ویتامین دی در بروز بسیاری از بیماری ها و ترومبوز ورید عمقی به درستی تعیین نشده است و تحقیقات قبلی حاکی از اثرات کمبود این ویتامین بر شیوع ترومبوز ورید عمقی بوده اند و همچنین با توجه به اینکه اعمال جراحی ارولوژی از شایع ترین اعمال جراحی هستند که به روش بی حسی نخاعی انجام می شوند و همین عوامل میتوانند زمینه ساز ابتلا به DVT پس از عمل جراحی به روش بی حسی نخاعی باشند بر آن شدیم تا مطالعه حاضر را با هدف بررسی سطح ویتامین دی در بیماران کاندید جراحی اورولوژی پس از دریافت بی حسی نخاعی به انجام برسانیم. روش کار: این مطالعه از نوع کیس کنترل بود که در طی سال 1399 در بیمارستان امام رضا(تبریز-ایران)با مشارکت 102 بیمار پس از انجام عمل جراحی ارولوژی و مبتلا به DVT انجام شد. سطح شرمی ویتامین دی برای تمامی بیماران اندازه گیری شد و بین دو گروه با ازمون های آماری کای دو و آنووا مقایسه شدند. نتایج: در بررسی های پاراکلینیکی مشخص شد که در سطوح سطح پلاکت(389/0=p)، سطح هماتوکریت(401/0=p) هیچ اختلافی بین دو گروه وجود نداشت اما در سطح فیبرینوژن (014/0=p) و سطح ویتامین دی(001/0=p) بین دو گروه اختلافات آماری معناداری مشاهده شد. نتیجه گیری: سطح پایین ویتامین دی می تواند به عنوان عامل پیشگویی کننده ترومبوز ورید عمقی پس از جراحی های اورولوژی تحت بی حسی نخاعی می باشد.

این پژوهش با هدف بررسی اضطراب مرگ در بین پرستاران شاغل در بخش‌های کرونایی انجام گرفته است. ایم مطالعه از نوع توصیفی-همبستگی می باشد که بر روی 120 پرستار شاغل در بخش های کرونایی بیمارستان های شهر قم به شیوه دردسترس انتخاب شدند، در سال 1399 انجام شده است. ابزار گرداوری اطلاعات در این مطالعه پرسشنامه دو قسمتی بود که بخش اول آن مشخصات فردی و بخش دوم، پرسشنامه اضطراب مرگ تمپلر می باشد. جهت تحلیل داده های بدست آمده از نسخه SPSS-25 استفاده شد. میانگین نمره ی کل اضطراب مرگ پرستاران(93/1±14/7) بود که 8/20 درصد آنان اضطراب مرگ خفیف، 8/70 درصد اضطراب مرگ متوسط و 3/8 درصد اضطراب شدید را تجربه می کردند و میانگین نمره کل اضطراب مرگ با متغیرهای جمعیت شناختی ارتباط معناداری نداشت. با توجه به تاثیر اضطراب مرگ بر جنبه های جسمی و روانی پرستاران لازم است سیستم های حمایتی در بیمارستان ها به منظور ارتقا عملکرد پرستاران تعبیه شود.

مقدمه: پیشرفتهای کمی و کیفی درجراحی ها نیاز روزافزون به ترانسفیوژن پیدا کرده ، موجب فشار مضاعف براي ذخیره مناسب خون و افزایش احتمال کراسمچ هاي غیرضروري و نسبت بالای کراس مچ به ترانسفیوژن (C/T Ratio) می شود. در این پژوهش نقش آموزش دستیاران اتاق عمل را در کاهش C/T Ratio ارزیابی کردیم. ابزارها و روشها: در بازه ی فروردین 1397 تا فروردین 1398 در بیمارستان امام خمینی تهران تعداد 62 رزیدنت سال 1 و 2 بیهوشی و گروههای جراحی ابتدا تحت آموزش میزان خون درخواستی قرار گرفتند. سپس با روش بررسی پرونده ها و سرشماری داده های بانک خون یک ماه قبل از آموزش و یک ماه پس از آموزش تاثیر آموزش بر CT Ratio را ارزیابی کردیم.حد معناداری p<0.05 بود. نتایج: در گروه آموزش تعداد کل کراس مچ ها و تزریق ها قبل از آموزش بترتیب 960 و 227 بود و این تعداد بعد از آموزش 801 و 242 عدد شد. میانگین نسبت C/T قبل از آموزش در گروه های تخصصی زنان و زایمان5.16 ، جراحی عمومی3.93 و جراحی اعصاب 3.50 بود که به طور معناداری بعد از آموزش به ترتیب 4.10(P:0.027) و 2.84(P:0.029) و 2.64(P:0.029) شد. در گروه دستیاران خانم میانگین نسبت C/T بعد از آموزش کاهش معنی داری داشت (03/0=P) ولی در گروه دستیاران مرد در گروه آموزش میانگین نسبت C/T از قبل به بعد تفاوت معنی داری نکرد(44/0=P). نتیجه گیری: به نظر می رسد آموزشهای درخواست ترانسفیوژن بایست جدی تر مد نظر قرار گیرد.

مطالعات فراوانی ارتباط دکسمدتومیدین در کاهش ROS و افزایش سطح آنتی اکسیدانهای اندوژن دفاعی را ثابت کرده اند. هدف از انجام این پروژه بررسی تاثیر داروی دکسمدتومیدین بر روی سطوح آنتی اکسیدانهای اندوژن (گلوتاتیون پراکسیداز، سوپراکسید دیسموتاز ، کاتالاز) در جراحی می باشد.40 بیمار کاندید جراحی یک سطح لامینکتومی لومبار در بيمارستان لقمان حکیم وارد مطالعه میشوند. بیماران در دو گروه 20 نفره شامل گروه کنترل ،گروه دکسمدتومیدین تحت جنرال آنستزی، مورد بررسی قرار می گیرند. اینداکشن آنستزی در هردوگروه مشابه و maintenance آنستزی در گروه کنترل : پروپوفول 100-300 μg/kg/min و گروه دکسمدتومیدین : پروپوفول 100-300 μg/kg/min، دکسمدتومیدین 0.6 μg/kg (loading dose) در طی 15 دقیقه قبل اینداکشن و سپس h/0.4 μg/kg به عنوان maintenance. نمونه های خون یک بار قبل از اینداکشن (T0) و یک بار بعد از اتمام جراحی، در ریکاوری (T1)جمع آوری میشود. و سطوح گلوتاتیون پراکسیداز(GPX) ، سوپراکسید دیسموتاز(SOD) ، کاتالاز(CAT) پیش و پس از عمل در هر گروه اندازه گیری میشود. سطح SOD و CAT قبل و بعد از مداخله در بیماران هر دو گروه تفاوت معنی داری نداشته است.در حالی که میانگین GPX بعد از عمل جراحی نسبت به میانگین آن قبل از عمل جراحی افزایش قابل ملاحظه داشته است، این افزایش در بیماران هر دو گروه قابل توجه و معنی دار بوده است. نتایج این آزمون نشان داد که اگر چه میانگین تفاوت این آنتی اکسیدانها در بیماران گروه DEX با گروه کنترل تفاوت داشته است اما این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبوده است.

آکرومگالی یک بیماری مزمن، موذی و ناتوان کننده هست که غالبا بدلیل ترشح بیش از حد هورمون رشد ناشی از ادنوم هیپوفیز قدامی است. این بیماران اغلب درگیری چند سیستمی شامل تنفسی، قلبی عروقی، عصبی عضلانی، نورولوژیک و اسکلتی دارند. مدیریت راه هوایی بعلت رشد بیش از حد بافت نرم راه هوایی (بزرگی زبان و اپیگلوت)، تغییرات اسکلتی و همچنین فلج عصب راجعه حنجره‌ای و درگیری مفصل کریکوآریتنویید و ضخیم شدن تارهای صوتی بیمار را مستعد انسداد راه هوایی و ایجاد چالش بزرگ برای متخصص بیهوشی می کند. ما موردی را معرفی می کنیم که اداره راه هوایی بیمار برخلاف انتظار بود.