سخن سردبیر
مجله تاریخ پزشکی - علمی پژوهشی,
دوره 4 شماره 13 (1391),
11 اسفند 2014,
صفحه 7-10
https://doi.org/10.22037/mhj.v4i13.5875
تاریخ هر ملتی بیانگر ارزش‌های دینی، فرهنگی، علمی، اخلاقی و هنری است که گویای هویت آن ملّت و ترسیم‌کننده خط‌مشی گذشته آن ملت در فراز و فرودهای حوادث گذشته است و این همیت تاریخی است که می‌تواند در راستای نیل به افق‌های بلند آینده آن ملت تأثیرگذار باشد.
نادیده انگاشتن تاریخ هر ملت، در حقیقت چشم‌پوشی از هویت آن ملت است؛ چنان‌که پرداختن به تاریخ هر سرزمین و پاسداشت آن در حقیقت احیای میراث کهن آن سرزمین و حفظ ارزش‌های ملّی و دینی آن است.
ما به سرزمینی کهن تعلق داریم، که از تمدن‌های پرمایه باستانی به شمار آمده و به برکت آمیختگی و امتزاج با فرهنگ غنی اسلامی از پیشینه گران‌سنگی برخوردار است، پس برماست که با جان و دل از این هویت علمی و ملّی گهربار و ریشه‌دار مراقبت و پاسداری نماییم.
این سرزمین کهن که مراحل مدنیت از جمله پزشکی، فلسفه، ادبیات، اخلاقیات، عرفان، کلام، حکمت، تصوف، الهیات، موسیقی، نجوم، هیأت، کشورداری، سیاست، ریاضیات، طبیعیات، معماری، هنر، تاریخ، جغرافیا و بسیاری امور دیگر را پشت سر گذاشته تا به این نقطه پیشرفت و تعالی برسد، پس بر عهده ماست که با بازبینی و واکاوی، طبقه‌بندی، مطالعه و بررسی عالمانه و ناقدانه و استخراج مبانی و راهکارهای مربوط به آن در راستای نیل به اهداف بلندمان برای ارج گزاردن به این تمدن کهن، گام‌هایی استوار برداریم.
آنچه که درباره پزشکی و تاریخ آن باید گفت این است که علی‌رغم اینکه طب در ایران از پیشینه‌ای کهن وجایگاهی والا برخوردار بوده و به صورت پیشرفته و سازمان یافته فعالیت داشته که تجلی آن را میتوان در دانشگاه جندی‌شاپور جستجو کرد که آوازه‌ای بس بلند در تاریخ داشته و پزشکان و حکیمان کارآمدی را که برخی اشتهار جهانی یافته‌اند، تربیت نموده، متأسفانه تاریخ طب همچنان یکی از مهجورترین شاخه‌های تاریخ علم در کشور ما محسوب می‌شود.
...