سلامت معنوی و آموزههای عرفانی
مجله تاریخ پزشکی - علمی پژوهشی,
دوره 8 شماره 29 (1395),
8 April 2017,
صفحه 7-16
https://doi.org/10.22037/mhj.v8i29.16741
سردبیر محترم
باید اعتراف کنم که در برابر اصطلاح «سلامت معنوی» و به ویژه در رابطه آن با عرفان، همواره با نوعی دشواری رو به رو بودهام. در واقع این ترکیب تازه که احتمالاً ترجمه و تقلیدی از اصطلاح «La Santé Spirituelle» است که گاه با «سلامت روانی» اشتباه میشود. درباره سلامت بدن که موضوع دانش پزشکی است، از دیرزمان از آن به تعادل و عدم اختلال در قوای بدن یا وظایف اعضای آن تعبیر نمودهاند. «سلامت روانی» را که موضوع دانش روانشناسی است، به معنای تعادل و عدم اختلال در رفتار و روان انسانی دانستهاند. به ظاهر، با این تعاریف چندان دشواری نداریم، ولی سؤالی که مطرح میگردد این است که منظور از سلامت معنوی چیست؟ و اساساً قید «معنا» یا وصف «معنوی» در اینجا چه مفهومی دارد؟
همگان پذیرفتهاند که منظور از «سلامت معنوی» فقدان بیماریهای تن یا روان نیست تا پزشک یا روانشناس به درمان آن بپردازد، پس ناگزیر باید گفت که نوعی از بیماریها وجود دارد که از جنس بیماریهای تن و روان نیست تا درمان آن را از شفاخانه طبیب تن یا روان جستجو کنیم و ظاهرا شفای از این بیماریهای ناشناخته و معنوی را «سلامت معنوی» نام نهادهاند. بنابراین در آغاز، برای آشنایی با سلامت معنوی باید به قلمرو ناشناخته و گسترده عالم معنا نظری بیندازیم....