روش «دکتر احمدیه» در شرح حال گیری از بیماران
مجله تاریخ پزشکی - علمی پژوهشی,
دوره 5 شماره 14 (1392),
25 شهریور 2013
,
صفحه 177-188
https://doi.org/10.22037/mhj.v5i14.4793
چکیده
شرح حال بیماران، یکی از پایههای اصلی تشخیص و درمان بیماران است و یکی از راههای پزشکان در تمامی طول تاریخ برای رسیدن به تشخیص صحیح بیماری بوده است. اهمیت این موضوع به حدی است که از دیر باز جزء اولین آموزههای حکما و طبیبان به دانشجویان علم طب بوده و امروزه هم چگونگی ارتباط با بیماران و اخذ شرح حال، یکی از اولویتهای مهم آموزشی است که برای بهتر شدن آن، روشهای گوناگونی تهیه و به کار گرفته شده است.
روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه کتابخانهای است که با جستجوی منابع کتابخانهای و الکترونیکی انجام شده است. جستجوی کتابخانهای شامل بررسی کتابهای تاریخ طب در ایران پیش از اسلام و پس از اسلام و مجموعه کتابهای راز درمان بوده است. کلمات کلیدی جستجو شده عبارتند از:Medical Education, Iranian Traditional Medicine, Dr. Ahmadiyeh, History, Medical History و دکتر عبدالله احمدیه، تاریخچه بیماران، آموزش پزشکی و شرح حال.
یافتهها: در گذر زمان روشهای مختلفی برای اخذ شرح حال دقیق از بیماران و ثبت مراحل درمانی آنها ابداع شده است که از روشهای پرسشنامهای کاغذی گرفته تا نرم افزارهای رایانهای را شامل میشود. یکی از این راهکارها مکتوب کردن تاریخچه بیماری و روند درمانی به دست شخص بیمار یا بستگانش بوده که توسط برخی از پزشکان به اجرا در آمده است. از پزشکانی که این روش را بارها به کار برده اند، «دکتر عبدالله احمدیه» است. وی از دانش آموختگان دارالفنون است که با ثبت شرح حالها و درمانهای مورد استفاده برای بیمارانش زمینه مناسبی فراهم کرد تا راهگشای دانشجویان و احیای طب سنتی باشد.
در این پژوهش ضمن بررسی اهمیت شرح حال، روش مورد استفاده توسط دکتر احمدیه نیز مورد بررسی قرار گیرد.
نتایج: دکتر احمدیه در حالی که با اصول جدید شرح حال گیری از بیماران آشنایی داشته از آنان میخواسته است که شرایط خود را در دفترچهای یادداشت کرده، به مطب بیاورند. وی علاوه بر گرفتن شرح حال شفاهی از بیماران، دفترچههای شرح حال آنان را هم به دقت مطالعه میکرده است. این شیوه ارتباطی باعث شده بود که بیماران در بیان بسیاری از مسایل راحتتر باشند. علاوه بر آن هم بیمار و هم پزشک میتواند سیر درمانی بیمار خود را در مراجعات بعدی به خوبی پیگیری کنند ضمن آن که به علت استرس حضور در مطب، مشکلات خود را فراموش نکرده و آنها را به طرز صحیحی برای پزشک معالج بیان میکند.
- دکتر عبدالله احمدیه؛ شرح حال پزشکی؛ تاریخچه؛ طب سنتی ایران؛ آموزش پزشکی
ارجاع به مقاله
مراجع
Jose, J. A. "History taking." Work 2012; 41 Suppl. 1: 5369-70.
Hampton ,J. R. et al.Relative contributions of history-taking, physical examination, and laboratory investigation to diagnosis and management of medical outpatients¸Br Med J. 1975 May 31; 2(5969): 486–489.
Cash-Gibson L, Pappas Y, Car J. Computer-assisted versus oral-and-written history taking for the management of cardiovascular disease (Protocol) . Cochrane Database of Systematic Reviews 2012, Issue 3.
Art. No.: CD009751. DOI: 10.1002/14651858.CD009751.
Bessant R. The Pocketbook for PACES. 1. USA: Oxford University Press; 2012.
نجم آبادی، محمود: تاریخ طب در ایران پس از اسلام. چ 3. تهران: انتشارات دانشگاه تهران، صص 849-850، 1375.
Sobhani A, Shojaei H, Vaghari S, Poormirzaei S, Aryanfar B, Ramezanian T. Assessment of record summaries and history taking in internal ward. The Journal of Qazvin University of Medical Sciences. 2000; 3 (): 52-58.
فرج زاده، سعيده و همکاران: وضعيت برقراري ارتباط كارورزان با بيماران هنگام مصاحبه: ديدگاه بيمار و مشاهده گر، مجله ايراني آموزش در علوم پزشكي، پاييز و زمستان. 6(2 (پياپي 16))، صص 79-86، 1385.
كاهويي، مهدي: بررسي كيفي عملكرد دانشجويان و دستياران پزشكي در اخذ شرح حال و معاينات فيزيكي بيماران،كومش، 1380، پاييز و زمستان، 3(2-1): صص45-52.
Anne Simmenroth-Nayda et al. Do communication training programs improve students’ communication skills? – a follow-up study, BMC Research Notes 2012, 5 : 486.
Pappas Y et al. Computer-assisted history-taking systems (CAHTS) in health care: benefits, risks and potential for further development, Inform Prim Care, 2011; 19(3):155-60.
Amy Stevens et al. The use of virtual patients to teach medical students history taking and communication skills, The American Journal of Surgery, 2006; 191( 6 ): 806-811.
محقق، مهدی: الجراحة فی الإسلام. مجمع اللغة العربیة (مصر). 1409ق. الجزء 64، صص 192-207.
نجم آبادی، محمود: تاریخ طب در ایران پس از اسلام. چاپ سوم. تهران: انتشارات دانشگاه تهران. صص 395-396، 1375ش.
محقق، مهدی: طب در اسلام. فرهنگ: زمستان 1375 و بهار 1376، 20 و 21، صص 267-284
ولایتی، علی اکبر: «مقدمه» در خلاصه التجارب، بهاءالدوله رازي. تحقيق، بازنويسي و تصحيح: محمدرضا شمس اردکاني و همکاران، ج 1. چاپ اول، تهران: انتشارات راه کمال با همکاري دانشگاه علوم پزشکي تهران. 1387ش.
شیرازی، قطبالدین محمود بن مسعود: تحفه سعدیه، چاپ اول، تهران: دانشگاه علوم پزشكي ايران، مؤسسه مطالعات تاريخ پزشكي، طب اسلامي و مكمل.1387ش.
Edgar Pierluissi et al. Discussion of Medical Errors in Morbidity and Mortality Conferences FREE, JAMA 2003; 290(21):2838-2842. doi:10.1001/jama.290.21.2838
احمدیه، عبدالله: راز درمان. طبیب خادم طبیعت است. چاپ اول. ج1. تهران: اقبال، 1377.
غفاری، فرزانه. ناصری، محسن. خدادوست، محمود: طب سنتي ايران و دلايل لزوم احياء و توسعه آن. طب و تزکیه 1389، پاییز: 19(3)، صص 63-71.
Web site of Iranology Foundation, available at http://91.98.46.102:8080/Farhikhtegan/details.aspx?id=5670
- چکیده مشاهده شده: 5074 بار
- PDF (English) دانلود شده: 4234 بار