تحولات بهداشتی در اواخر دوره قاجاریه (به روایت اسناد)
مجله تاریخ پزشکی - علمی پژوهشی,
دوره 2 شماره 2 (1389),
30 April 2016
,
صفحه 145-171
https://doi.org/10.22037/mhj.v2i2.12287
چکیده
در دوره قاجاريه ما شاهد رويكردي جديد نسبت به پزشكي و بهداشت در سير تحولات اجتماعي ايران ميباشيم كه در برخي موارد از طريق تأسيس نهادهايي نظير مدرسه دارالفنون اين تحولات شتاب بيشتري به خود ميگرفت اما در عين حال با توجه به چالشهاي فراواني كه ناشي از گفتمان سنتي در برابر اين رويكرد نوپا به وقوع ميپيوست، روند تحولخواهي در عرصههاي علمي با مشكلات جدي مواجه ميگرديد به خصوص آنكه تحولات علمي و نوانديشانه در دوره قاجاريه عمدتاً در ميان طيف انگشتشماري از نخبگان فكري و سياسي در جريان بود.
حال اين نوشتار ميكوشد تا بخش اندكي از موانع موجود بر سر راه تحولات بهداشتي و پزشكي در ايران دوره قاجاريه را از نگاه اسناد به دست آمده مورد بازيابي قرار دهد. موانعي كه از جانب فرهنگ سنتي عموم مردم، طبيبان سنتي و حكام محلي در تقابل با رويكرد پزشكي مدرن ايجاد ميگرديد و اين محدوديتها، روند نوخواهي در عرصههاي علمي را كندتر مينمود. همچنين لازم به ذكر است در تأليفي (در دست چاپ) از نگارنده همين مقاله، تحولات پزشكي در ايران دوره قاجاريه با تفصيل بيشتري مورد بررسي قرار گرفته است.
- تاريخ؛ پزشكي؛ اسناد تاريخي؛ دارالفنون؛ بهداشت؛ چالشهاي فرهنگي
ارجاع به مقاله
مراجع
اقبال آشتياني، عباس. (1340). ميرزا تقي خان اميركبير. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
الگود، سیریل. (1371). تاريخ پزشكي ايران و سرزمینهای خلافت شرقی، ترجمه باهر فرقانی. تهران: انتشارات امیر کبیر.
تاجبخش، حسن. (1379). تاریخ بیمارستانهای ایران از آغاز تا عصر حاضر. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
تاريخ تحول دانشگاه تهران و موسسات عالي آموزشي ايران. (1350). تهران: دانشگاه تهران.
هدايتي، سيد جواد. (1381). تاريخ پزشكي معاصر ايران (از تاسيس دارالفنون تا انقلاب اسلامي). تهران: دانشگاه علوم پزشكي و خدمات بهداشتي درماني ايران.
- چکیده مشاهده شده: 821 بار
- PDF دانلود شده: 550 بار