دیه احتباس ادراری و مدفوعی در فقه امامیه (خلأزدایی قانونی از مسأله احتباس)
مجله علمی - پژوهشی فقه پزشکی,
دوره 10 شماره 35-34 (1397),
23 تیر 2019
,
صفحه 29-45
https://doi.org/10.22037/mfj.v10i35-34.26104
چکیده
قدرت ضبط ادرار و مدفوع از مهمترین منافع و قابلیتهای بدن انسان به شمار میروند. گاه آسیبدیدگی برخی از اعضای بدن همچون سیستم نخاعی، موجب اختلال در کارکرد این منافع میگردد. این اختلالها به دو شکل ریزش و احتباس ظهور مییابند. عارضه ریزش ادراری و مدفوعی در فقه امامیه، تحت دو عنوان «سلس بول» و «عدم ضبط مدفوع» مورد بررسی قرار گرفتهاند. همچنین قانونگذار در مواد مختلف به خصوص ماده 704 و 705، میزان دیه این دو نوع عارضه را مقرر کرده است. با این همه، مسأله احتباس ادرار و مدفوع که به گواه پروندههای موجود در پزشکی قانونی، شیوع نسبتاً فراوانی دارد، هم در فقه و هم در قانون مجازات، مسکوت مانده است. در این نوشتار، با استناد به دو دسته روایت عام و خاص که منطبق بر مسأله احتباس میباشند و نیز تعمیم تعلیل ترتب دیه کامله بر ریزش ادراری، ثبوت دیه کامله برای احتباس ادراری یا مدفوعی در صورت غیر مقطعی و مداواناپذیربودن آن معین گشته است.
- دیه؛ احتباس؛ احتباس ادراری؛ احتباس مدفوعی
ارجاع به مقاله
- چکیده مشاهده شده: 277 بار
- PDF دانلود شده: 82 بار