بررسی فقهی حکم اخرس و استفاده از حنجره مصنوعی در نماز
مجله علمی - پژوهشی فقه پزشکی,
دوره 8 شماره 29-28 (1395),
12 اسفند 2017
,
صفحه 41-62
https://doi.org/10.22037/mfj.v8i29-28.16501
چکیده
مقاله پیش رو، در خصوص نمازِ بیماران و افراد معلولی است که قادر به تکلم با حنجره خود نبوده و برای قرائت در نماز، از «زبانِ اشاره» و یا از دستگاه «حنجره مصنوعی» استفاده میکنند. بر اساس یافتههای این تحقیق، میتوان قرائت با دستگاه حنجره مصنوعی را، برای چنین شخصی، به منزله «قرائت واقعی» در نماز، به حساب آورد، چراکه عرف کسی که میتواند با دستگاه سخن بگوید را قادر به تکلم میداند. همچنین دلیلی وجود ندارد که بگوییم ادله وجوب قرائت، از چنین قرائتی که به کمک دستگاه، توسط خودِ شخص انجام میشود، منصرف است. علاوه بر این، عرف به «قرائت با حنجره مصنوعی» نیز «سخنگفتن» و «قول» اطلاق میکند، ضمن اینکه قرائت با دستگاه، به قرائت دهانی نزدیکتر و شبیهتر است تا زبان اشاره که بدل قرائت شمرده میشود. بنابراین میتوان گفت چنین شخصی، مشمول ادله وجوب قرائت خواهد بود و با استفاده از حنجره مصنوعی، تکبیرةالاحرام، قرائت و سایر اذکار نماز را انجام میدهد.
- نماز؛ قرائت؛ اخرس؛ حنجره مصنوعی؛ ذکر نماز
ارجاع به مقاله
- چکیده مشاهده شده: 615 بار
- PDF دانلود شده: 246 بار